Ποτέ, στη µέχρι τώρα ζωή µου, δεν κατάλαβα πώς κάποιος αποφασίζει να βάλει τέλος στην ζωή του οικειοθελώς ! Άνθρωποι σε απόγνωση, ανεξαρτήτου ηλικίας οπλίζουν το χέρι τους κατά του εαυτού τους !
Πάντα αναρωτιόµουν… Αν έχεις τόσο θάρρος για να οδηγηθείς σ’ αυτή την πράξη γιατί δεν το χρησιµοποιείς για να επιζήσεις; Είσαι τόσο βαθιά πεπεισµένος πως τίποτε δεν θα µπορέσεις ν’ αλλάξεις σ’ αυτήν τη ζωή που σου µοιάζει αφόρητη;
Έχοντας χάσει δυο µέλη της οικογένειάς µου από καρκίνο, ο µόνος λόγος για τον οποίο θα επικροτούσα µια αυτοκτονία είναι αυτός της ευθανασίας! Ναι, όταν γνωρίζεις πως το τέλος είναι κοντά και είναι βέβαιο, ναι, τότε, είµαι απόλυτα υπέρ του να είσαι ελεύθερος ν’ αποφασίσεις το πότε θα φύγεις! Νοµίζω πως αυτό αποτελεί σεβασµό σ΄ εσένα τον ίδιο ως οντότητα και στους οικείους σου! ∆εν χρειάζεται να φθάσεις στην τελευταία αναπνοή εξευτελισµένος απ’ την αρρώστια, ρηµαγµένος στην ψυχή και το σώµα, βλέποντας την κούραση, την απόγνωση και τον πόνο στα µάτια αυτών που αγαπάς!
Νοµίζω… και µαζί µ’ εµένα εκατοµµύρια ανθρώπων σ’ όλο τον κόσµο, πως καιρός είναι Εκκλησία και Κράτος να φανούν φιλεύσπλαχνοι και µε νοµοθεσία αλλά και την ευλογία του Θεού, να επιτρέψουν στον άνθρωπο να έχει τα ηνία της ζωής του στα χέρια του, σ’ ανάλογες περιπτώσεις ανίατων και σαρκοβόρων ασθενειών .
Πώς όµως ένας φαινοµενικά, καθ’ όλα υγιής άνθρωπος οδηγείται στην αφαίρεση της ζωής του και πόσο µάλλον ένα παιδί;
Κανένας σ’ αυτή τη ζωή δεν γνωρίζει τι φέρνει ο άλλος µέσα του ! Ξέρουµε πολύ εύκολα να κρίνουµε και να κατακρίνουµε όσο και να αδιαφορούµε…να κοιτάµε την πάρτη µας …
Όποιος είναι διαφορετικός εύκολα γίνεται δακτυλοδεικτούµενος ακόµα και µισητός ! Όποιος είναι απόµακρος και κλεισµένος στον εαυτό του εύκολα περιθωριοποιείται!
Ζούµε σε µια κοινωνία που την αδυναµία δεν την συγχωρεί!
Ζούµε σε οικογένειες απατηλά υγιείς κι ευτυχισµένες !
Κοιτάζω, γύρω µου, παιδιά που µεγαλώνουν για να γίνουν «πρωταθλητές»! Παιδιά που απ’ την γέννησή τους έχουν αποστολή να εκπληρώσουν τ’ απωθηµένα των γονέων τους !
Έχετε παρατηρήσει, πώς στις µέρες µας τα παιδιά έχουν πληθώρα προσόντων και γνώσεων; Πώς διαπρέπουν, εκτός του σχολείου τους σ’ αθλήµατα , ξένες γλώσσες και τέχνες ;
Γονείς δουλεύουν νυχθηµερόν για να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους την δυνατότητα να µάθουν …Να έχουν ένα καλύτερο ή έστω ισότιµο επαγγελµατικό µέλλον µ’ αυτούς ! Οι πολλές γνώσεις ισούνται µελλοντικώς, µ’ επαγγελµατική επιτυχία, η οποία µε την σειρά της θα τους αποφέρει χρήµατα κι εκείνα τέλος , θα τους χαρίσουν την πολυπόθητη ευτυχία !
Αυτή δεν είναι η αποστολή ενός γονέα και η έγνοια του ; Να δει το παιδί του ευτυχισµένο ! Πώς όµως θα το γνωρίζει αυτό όταν είναι απών απ’ την ζωή του παιδιού ;
Όλοι πάνω κάτω γνωρίζουµε το πρόγραµµα µιας ελληνικής οικογένειας : Σχολείο –∆ουλειά , Κινητό – Φαγητό , Εξωσχολικές δραστηριότητες… µάµ, κινητό και νάνι !
Μεγάλη απούσα η επικοινωνία ! Αυτή που ξεκλειδώνει ψυχές, αυτή που αναδεικνύει και λύνει προβλήµατα, αυτή που µεταµορφώνεται σε νοιάξιµο, αυτή που αντιλαµβάνεται ευαισθησίες, αυτή … που δένει µια οικογένεια και σου φωνάζει δυνατά “∆ΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ” !
Αν η οικογένεια µεγαλώνει υγιή, ψυχολογικά, παιδιά , θα πάψουν να υπάρχουν παιδιά θύτες και παιδιά θύµατα !
«Η αγωγή ξεκινά απ’ το σπίτι», λέγανε οι παλιοί και αυτό είναι το σωστό. Τι ν’ αντιληφθεί και ποιον να πρωτοσώσει ο δάσκαλος ! Τότε είναι ήδη πλέον αργά !
Γι’ αυτό γονείς σκύψτε πάνω απ’ τα παιδιά σας και µεγαλώστε δυνατά κι ευτυχισµένα παιδιά !
ΑΓΓΕΛΑ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
Χρονογράφημα στην έντυπη έκδοση “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”