Αφιέρωμα στην φετινή Επέτειο μέσα από τους επίκαιρους στίχους του μεγάλου μας Αιγιώτη ποιητή, λογοτέχνη και δημοσιογράφου Γιάννη Ανδρικόπουλου.
Ποταµός αείρροος ο λόγος
ευγνωµοσύνης µας
σε Σένα άσβηστη λαµπάδα
ελπίδας και προσδοκίας,
µέσα στο έρεβος
των πικρών καιρών της ξηρασίας.
Στις εκκλησιές βέβηλοι ύµνοι
και κρύες φωτοχυσίες,
χείλη που εκφέρουν κενές έννοιες
και την καρδιά ξέχειλο ποτήρι
πικρής βιοτικής µέριµνας.
Υποτιµούµε την παντοδυναµία
των πρεσβειών Σου,
προσπερνούµε παραχαράκτες
ηθικών αξιών τη φοβερή
κι ακατάλυτη παρουσία Σου…
Σε ώρες που «ο ουρανός και η γη
παρελεύσονται», παρακαλούµε
ν’ απλώσεις την «κραταιά Συ χείρα»
να µας αρπάξει µέσα
από το δόκανο της απώλειας.
Εξαρτηµένοι από υποκατάστατα
ευσέβειας, µε ψυχικό ανθώνα
χωρίς Ταπείνωση και Ικεσία,
πληθαίνουν οι ίσκιοι που κρύβουν
το φως της µατιάς Σου.
Χωρίς τη θερµή Σου πρεσβεία
Τρυπητή Παναγιά, ποιος θα προσάγει
τη δέηση και µετάνοιά µας
στο θρόνο του γιου Σου και Κυρίου µας;
Αν «αποστώµεν από Σου» πού θα βρούµε
«άλλη λύση», ποιος θ’ ανοίξει νέο δρόµο
προς την κρυφή όαση του εξιλασµού;
Κυρά Παναγιά µητέρα του Ελεήµονος
που ότι Του ζήτησες
τίποτα δεν σ’ αρνήθηκε,
παρακάλεσέ Τον να µη µας απορρίψει…
Έλα Κυρά του ελέους
και θρόνιασε στην καρδιά µας
τώρα που αρνηθήκαµε τους ουρανούς
και χωρίς µετάνοια έχουµε δεθεί
χειροπόδαρα µε τα µάταια του κόσµου!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ
Από την έντυπη έκδοση “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”
Η µνήµη της Παναγίας Τρυπητής γιορτάζεται την Παρασκευή του Πάσχα µε πανηγυρικό χαρακτήρα. Η εκκλησία είναι αφιερωµένη στην Παναγία, Ζωοδόχο Πηγή. Γίνεται περιφορά της ιερής εικόνας µέσα στην πόλη και ακολουθεί λιτάνευση. Σ΄αυτή συµµετέχουν το ιερατικό σώµα, κυβερνητικοί εκπρόσωποι, οι τοπικές αρχές, ο στρατός, οι πρόσκοποι της πόλης, τα γυµνάσια και πλήθος κόσµου. Τη θρησκευτική ποµπή συνοδεύουν φιλαρµονικές, τονίζοντας τη µεγαλοπρέπεια της εκδήλωσης. Την ιερή εικόνα πλαισιώνουν λευκοντυµένες κοπέλες που κρατούν κάνιστρα µε λουλούδια ή κρίνους στο χέρι.
Και η Παναγιά λάµποντας από αγαλλίαση, αγκαλιάζει όλους στοργικά µε τα µεγάλα Της εκφραστικά, γεµάτα καλωσύνη µάτια, που απ΄όπου κι όπως τ’ ατενίσεις επίµονα σ’ ακολουθούν.
