Χαίρε σεβαστέ μας φίλε.
Χαίρε μεγάλη μορφή των γραμμάτων και της κορυφαίας διανόησης.
Χαίρε φωτεινό και λαμπρό άστρο της ελληνικής γραμματείας.
Δύο μαγιάτικα τριαντάφυλλα και ένα καυτό δάκρυ αποθέτουμε. Την απέραντη οδύνη μας για την απώλεια, όχι μόνο του αγαπημένου προσώπου, αλλά και για την στέρηση του υψηλού πνευματικού κεφαλαίου της περιοχής μας, θα μπορούσαμε να εκφράσουμε μόνο, αν είχαμε την έμπνευση των πινδαρικών στίχων και την δύναμη των διθυράμβων του Τυρταίου.
Για αυτό, τους φίλους σου καλέσαμε, και όλους τους συντεχνήτες σου να έρθουν κοντά σου, τους ασυμβίβαστους, τους ψυχωμένους, τους οραματιστές, τους πρωτοπόρους και όλους τους αγλαούς ποιητές που δημιουργούν. Τους ιερουργούς στους ναούς της πίστης του πνεύματος, της επιστήμης, της προκοπής, του πολιτισμού, της ανθρωπιάς, της ειρήνης. Είναι οι δικοί σου, που μαζί διασώζετε τα πολύτιμα πολιτιστικά θησαυρίσματα διαχέοντας τα μηνύματα, που συνθέτουν την εθνική μας ταυτότητα και που είναι η γλώσσα μας, η μεγάλη κληρονομιά των Ελλήνων, ισοϋψής με τον Παρθενώνα και το λαϊκό μας πολιτισμό.
Παπανικολόπουλου
Τέως Προϊστάμενου
Δ. Εκπαίδευσης
Υπήρξες άξιος καλλιεργητής του νου και του πνεύματος και ύψωσες τύμβους διακηρύσσοντας τους κώδικες των αξιών με τη συγγραφική δημιουργία που κάλυπτες όλο το φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας (ιστορία, πολιτική, κοινωνία, επάγγελμα), τις αμέτρητες αναφορές, άρθρα, χρονικά, κριτικές, παρουσιάσεις και βέβαια με εκείνες τις ομιλίες σου, που είχαν τη σαγήνη γλυκόηχης μούσας, που συνήρπαζαν με την μαχητική πλούσια λογοτεχνική πληρότητα, διανθισμένες με τη γλαφυρότητα μεθυστικού ρομαντ
Δίδαξες πολιτισμό στις διαπροσωπικές ανθρώπινες σχέσεις, την ευγένεια, το ήθος, την αξιοπρέπεια και ότι ο άνθρωπος έλεγες πρέπει να δείχνει στους ομοίους του και κατωτέρους του ανωτερότητα, στους δε ανωτέρους και μεγαλύτερους σεβασμό.
Ο ίδιος ήταν ένα υπόδειγμα καλλιέπειας και καλλιεργημένης προσωπικότητας. Τραγούδησες την ζωή, την ειρήνη, την αγάπη, την αλήθεια, τον πόνο, την δυστυχία.
Εσύ ο βραβευμένος λυρικός τροβαδούρος ύμνησες την τοπική ιστορία και παιάνισες τους θρήνους του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος.
Τα έργα σου υπήρξαν χριστιανικά, δίκαια, διδακτικά και ανθρώπινα. Τίμησες την αχαϊκή γη.
Ύψωσες την σημαία της Αιγιολατρείας σου.
Δίκαια κέρδισες την πανελλήνια αναγνώριση.
Έχει διακηρυχθεί: «Από απόσταση μπορεί κανείς να αγναντέψει και να αισθανθεί καλύτερα την ομορφιά και την μαγεία της κορυφής των ορέων».
Έτσι, όσο ο χρόνος, η απόσταση μακραίνει τόσο οι ανταύγειες των ποιητικών λογοτεχνικών και καλλιτεχνικών δημιουργημάτων σου και κύρια των οικουμενικών διαστάσεων ανθρωπιστικές αξίες θα φωτίζουν, όπως ο χρυσαύγειος αείρροος ήλιος τις σκιερές πλαγιές των συνειδήσεων.
Χτυπήθηκες ενωρίς από την ειμαρμένη και κάηκαν τα φτερά που πετούσες. Πικραμένος και απογοητευμένος ψέλλισες: Μέχρις εδώ, όλα τέλειωσαν. Όχι αγαπημένε μας. Πρέπει να σου θυμίσω το σπουδαίο διάλογο του μεγάλου συνθέτη Σοπέν με το δάσκαλό του Έλτσνερ:
Κάποια μέρα ο Σοπέν έπειτα από κάποια σωματική και ψυχική φόρτιση και απογοήτευση είπε: «Δυστυχώς με τον θάνατό μου όλα θα σβήσουν, μάταια αγωνίστηκα». Κάνεις λάθος του απάντησε ο δάσκαλος. Εσύ, σαν περάσεις την αχερουσία, η μουσική σου θα ζει αιώνια για να εμπνέει, να συγκινεί και να φωτίζει εκατομμύρια ανθρώπους στο μέλλον.
Αγαπημένε μας φίλε, με άφατη θλίψη ακούσαμε την ευχή του Ιερέα.
«Μετά των Αγίων ανάπαυσον Χριστέ την ψυχή του δούλου σου…».
Ας είναι ελαφρό το χώμα που σε σκέπασε και ανακουφισμένη από τις εγκόσμιες θλίψεις η διαμονή σου.
Aπό την έντυπη έκδοση “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”
