Θυµώνω, που η Ελλάδα έχει νοσοκοµεία, αλλά, προσωπικό και υλικά, µην τα είδατε ! Που ο νοµοταγής γιατρός σκοτώνεται στις εφηµερίες χωρίς να αµοίβεται ανάλογα, που ο ασθενής, αν δεν πάρει µαζί του νεσεσεράκι µε τα φάρµακά του ή το φακελάκι , µπορεί να µπει µέσα για πνευµονία και να πάει από υψηλή αρτηριακή πίεση!
Θυµώνω, που αν καλέσεις ασθενοφόρο, η κλήση σου προωθείται !
Θυµώνω, που πληρώνω δηµοτικά τέλη και ΕΝΦΙΑ για τα αγροτεµάχιά µου και µε το που θα πιάσουν οι βροχές δεν θα µπορώ να πάω στο κτήµα µου , επειδή ο δηµοτικός δρόµος έχει σπάσει σε τέσσερα σηµεία και πολύ απλά … ΚΑΝΕΙΣ ∆Ε ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ !
Θυµώνω, που η Παιδεία χωρίς την παραπαιδεία, ντουβάρια από τοίχους είναι και κάγκελα !
Θυµώνω, που φοβάµαι να περπατήσω την νύχτα µόνη … που πρέπει να βάζω ακαλαίσθητα κάγκελα στα παράθυρά µου και να διπλοτριπλοκλειδώνω για να µην µε ληστέψουν!
Θυµώνω, που προσπαθώ µε νύχια και µε δόντια να είµαι συνεπής στις υποχρεώσεις µου, ενώ άλλοι επιδίδονται αναίσχυντα σε όργια φοροδιαφυγής και κοµπίνας!
Θυµώνω, που νέα κολπάκια εκφοβισµού ξεπηδούν γύρω µου µέρα µε την µέρα … Τροµοκρατία, Έµπολα, Τζιχαντιστές…
Θυµώνω, που ο Τζωρτζ, ο καλλιτέχνης µε τις ευαισθησίες, ο πολιτικοποιηµένος… ντύθηκε γαµπρός και παντρεύτηκε εις διπλούν κάτω από εκατοντάδες φλας… ακολουθώντας την πεπατηµένη!
Θυµώνω, γιατί η Τέχνη λιµοκτονεί σε µια χώρα που γεννά εργάτες ! Θυµώνω, γιατί η διαφορετικότητα , λέπρα θεωρείται, σ΄ έναν οµοιογενή κόσµο!
Να γεννιόµαστε , να δουλεύουµε , να παντρευόµαστε και να πεθαίνουµε από καρκίνο… Θυµώνω, που ο πρόσφυγας κι ο µετανάστης µιαρός στα µάτια κάποιων φαντάζει! Θυµώνω, που όπιο ταϊζονται οι συνειδήσεις και σύριγγες τα πάρκα …
Φοβάµαι… γιατί ο θυµός συσσωρεύεται µέσα µας… και γω , θέλω να φωνάξω … Να σου φωνάξω : «Σ’ ΑΓΑΠΩ ΖΩΗ» … µα , κάνει θόρυβο από όπλα και φοβάµαι … δε θα µ’ ακούσεις … ΖΩΗ !
Της Αγγέλας Παπαβασιλοπούλου (δημοσιεύτηκε στον “ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ¨την Πέμπτη 2 Οκτωβρίου)