«Όλα του γάμου δύσκολα» γράφαμε στο περασμένο φύλλο, αλλά ας μας επιτραπεί και σ’ αυτό το κείμενό μας να μείνουμε πάνω στο τρέχον θέμα, καταθέτοντας τη γενική μας θέση, που προφανώς δεν ενδιαφέρει κανέναν, αλλά πρέπει κι εγώ να γιομίσω τη στήλη. Λοιπόν, ένας ψύχραιμα σκεπτόμενος άνθρωπος πιθανότατα δε διαφωνεί ότι σωστά το παιδί ενός ομόφυλου ζευγαριού θα έχει στο εξής δύο αναγνωρισμένους γονείς κι όχι έναν, ώστε σε ενδεχόμενο θάνατο του μοναδικού
Από τη στήλη “Εγώ σου λέω τον πόνο μου,
κι εσύ μου γράφεις «γράψ΄ τα», στην εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”
ως τώρα αναγνωρισμένου γονέως να μην καταλήγει σε μιαν απρόσωπη μονάδα φροντίδας. Πιθανόν σωστά, αφού – με τα ήδη ισχύοντα – μία γυναίκα μόνη ή ένας άντρας μόνος μπορούν να υιοθετήσουν παιδί, αυτό μπορεί να το κάνει και ομόφυλο ανδρικό ζευγάρι. Πιθανόν κι όλα τα προτεινόμενα με το αναμενόμενο νομοσχέδιο να απαντούν σε υπαρκτές εκκρεμότητες, που χρήζουν απαντήσεων. Αυτά και κάποια άλλα, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος, σχετίζονται πράγματι με αυτό που λέμε ισότητα δικαιωμάτων, έστω κι αν πολλοί παραξενευόμαστε και αδυνατούμε να κατανοήσουμε εξαρχής τον νέο οικογενειακό τύπο που εκθεμελιώνει τη σύσταση, τις δομές, τις αξίες, τη λειτουργία, την αναγκαιότητα της γνώριμης ελληνικής κοινωνίας.
Ωστόσο, για να πούμε «τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη», η άρνηση των πολλών να δεχτούν το νομοσχέδιο οφείλεται κατεξοχήν στο εξής σημείο: υποψιάζονται (υποψιαζόμαστε, για να μπω κι εγώ στην εξίσωση), ότι υπάρχει μια συντονισμένη εκστρατεία, όχι να προστατευτεί το δικαίωμα της ομοφυλοφιλίας αυτής καθ’ εαυτήν (αυτό είναι προστατευμένο απ’ όλες τις απόψεις που του αναλογούν, και δε θα μπορούσε στον αιώνα μας να είναι διαφορετικά), αλλά να προβληθεί η ομοφυλοφιλία ως η πιο φυσιολογική λειτουργία του ανθρώπου και ως η ιδανική έκφραση του μέλλοντός μας. Ως μοντέρνα, μεταμοντέρνα, νεωτεριστική, επαναστατική, απελευθερωτική και βέλτιστη εκδοχή του εαυτού μας. Ως ευκαιρία των νέων να συνδεθούν με την “καινοτομία” και ν΄ αφήσουν οριστικά πίσω τα συνήθη και “τετριμμένα”. Ως η “τελευταία λέξη” της προόδου. Τούτων δοθέντων, εγώ δεν εξετάζω αν η ομοφυλοφιλία είναι ή δεν είναι λειτουργία φυσιολογική (φυσιολογική είναι από τη στιγμή που υφίσταται και υπάρχει, αν και σύμφωνα με πορίσματα διεθνών ερευνητικών κέντρων, στις σαφώς περισσότερες των περιπτώσεων δεν είναι επιλογή της φύσης, αλλά προέρχεται «εκ προμελέτης», εκ της βουλήσεως δηλ. του ατόμου που κατευθύνεται από λόγους πρωτοτυπίας, μόδας, επιρροής από το περιβάλλον του, επιθυμίας του να ξεχωρίσει από το σύνολο και άλλες τέτοιες παρεμφερείς αιτίες).
Αλλά και δεν μπορώ επίσης να ξεριζώσω τη βαθύτατα ριζωμένη πεποίθησή μου ότι ο γάμος, και όλα τα της ιδίας ετυμολογίας, αφορούν στα δύο αντίθετα φύλα, στη σύζευξη του άντρα με τη γυναίκα (ή της γυναίκας με τον άντρα, για να μην πεις πως υμνώ την πατριαρχία). Τη σύζευξη, τη συνοίκηση, τη συγκατοίκηση, τη συνένωση, τη συνταύτιση, ή όπως αλλιώς, δύο ατόμων του ιδίου φύλου μπορούμε να την ονοματίσουμε, να τη σηματοδοτήσουμε, να τη φορτίσουμε, να την οριοθετήσουμε, ή όπως αλλιώς, με έναν άλλον όρο, που ευκολότατα δυνάμεθα να αλιεύσουμε από την πάμπλουτη ελληνική γλώσσα, οπόθεν αντλούν ορολογίες όλες οι επιστήμες και σ’ όλα τα έθνη. Άλλωστε υπάρχει: είναι το Σύμφωνο Συμβίωσης. Λιτό, απλό κι απολύτως διαφωτιστικό. Είναι περίπου ισοδύναμο του γάμου. Αλλά κι αν υπάρχουν κάπου κενά και παραλείψεις, μπορούν κάλλιστα και να καλυφτούν και να συμπληρωθούν και να εξειδικευτούν πάνω στο συγκεκριμένο, και το θέμα να λήξει.
Όμως, δεν πρόκειται περί αυτού. Επίτηδες προτιμάται κι επιδιώκεται μετά μανίας ο όρος “γάμος”, για συμβολικούς λόγους. Διότι τα σύμβολα συχνά είναι πάνω κι από την ουσία. Καθόσον η ουσία, ως αρχέγονη έννοια, είναι κάτι αφηρημένο, ενώ το σύμβολο είναι μεν περιληπτικό και συμπυκνωμένο, αλλά είναι αντιληπτό διά των αισθήσεων, κατανοητό και συγκεκριμένο. Οι επιτιθέμενοι στον πόλεμο τη σημαία βάζουν μπροστά, και αυτήν βλέπουν οι στρατιώτες και ορμούν, γιατί υπερασπιζόμενοι το σύμβολο – πανί έχουν συνείδηση πως υπερασπίζονται την πατρίδα, την οικογένεια, τα παιδιά τους, την ιστορία τους, τα πάντα τους. Το σύμβολο, λοιπόν, δεν είναι έλασσον, είναι μέγιστον. Και το σύμβολο – όνομα είναι από τα πιο μέγιστα. Τυχαία οι Σκοπιανοί φαγώθηκαν να ιδιοποιηθούν το όνομα της Μακεδονίας του Μεγαλέξαντρου;
Εν πάση περιπτώσει, τα πράγματα είναι δρομολογημένα. Δυστυχώς! Για τους δικούς τους συγκεκριμένους λόγους κι από συγκεκριμένα κέντρα (έτσι κι αλλιώς, αυτά κινούν την ιστορία στην εποχή μας, γιατί αυτά έχουν τις πρώτες ύλες, δηλ. τη δύναμη επιρροής και το χρήμα), οι εξελίξεις δε σταματάνε και δε θα σταματήσουν. Δυστυχώς! Όλα προσεχώς θα έρθουν: και το επάγγελμα της πρόσθετης μητέρας, και τα παιδιά τα νομίμως αγορασμένα, και η αναγνωρισμένη τριμελής φαμίλια με την κυρία, το γατί και τη σκυλίτσα, κι ό,τι άλλο παλαβό ενοικεί σε κρανία … εκσυγχρονισμένα. Δυστυχώς!
Αλλά, κι εσύ, φίλε αναγνώστη, έχεις μεν την υποχρέωση να σέβεσαι τις διατάξεις του κράτους και να συμμορφώνεσαι προς αυτές από τη στιγμή που επιλέγεις να ζεις μέσα στην κοινωνία και δεν παίρνεις τις λαγκαδιές και τα όρη, αλλά έχεις αντίστοιχα και το δικαίωμα να πιστεύεις βαθιά εντός σου και να υποστηρίζεις μεγαλοφώνως ότι – όπως είπε και ο Γαλιλαίος, βγαίνοντας από το Ιεροδικείο της Ρώμης – «και όμως … γυρίζει!». Δηλ. ότι ο γάμος αφορά τη σύζευξη άντρα και γυναίκας, ότι ερωτικά η έλξη συνάδει με την αρχή των αντιθέτων, ότι ο κλασικός τύπος της φαμίλιας (άντρας, γυναίκα και, πιθανόν, παιδιά) είναι αυτός που ανταποκρίνεται και δικαιώνει τη συνύπαρξη σε μία λέξη των εννοιών του “οίκου” και του “γένους” (οικογένεια), και ότι όποιοι άλλοι σχηματισμοί είναι «αλλουνού παπά ευαγγέλιο», γιατί είναι άσχετοι με την «ιδρυτική διακήρυξη» του γάμου.
Συμπερασματικά, και με δυο φράσεις : “Κι όμως … γυρίζει” κι “Ας τους να λένε”!
photo: vimaorthodoxias.gr