Το φεμινιστικό κίνημα έχει δώσει αγώνες για μείωση της εκμετάλλευσης ,αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας ,ισότητα στις απολαβές ανδρών και γυναικών .Όμως παρά τις διακηρύξεις για ισότητα απο τα κόμματα της εξουσίας η θέση της γυναίκας επιδεινώνεται με την ανεργία ,τις ελαστικές σχέσεις εργασίας ,την εργοδοτική βία με μοναδικό κριτήριο το κέρδος .
Με την υγειονομική κρίση προστέθηκαν νέα προβλήματα που αποδιοργάνωσαν την οικογενειακή και προσωπική ζωή της γυναίκας.
Σε επίπεδο πολιτείας απουσιάζουν τα μέτρα στήριξης για μητρότητα,δομές για παιδιά σχολικής και προσχολικήε ηλικίας ,δομές ηλικιωμένων για την φροντίδα αυτών των ανθρώπων που λόγω απουσίας αυτών των δομών ,η ευθύνη μεταφέρεται στην οικογένεια με την γυναίκα να σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος.
Σε επίπεδο δήμου μας η γυναίκα «απολαμβάνει» μόνο την ποσόστωση σαν ένδειξη δήθεν αναγνώρισης της αναγκαιότητας συμμετοχής της στα κοινά ,ενω δεν υπάρχει κινητικότητα για ανάπτυξη δομών και ελάφρυνση δημοτικών τελών που θα βελτίωναν κάπως την κατάσταση της οικογένειας .
Η 8η Μάρτη δείχνει το δρόμο για ζωή και δουλειά με δικαιώματα .
Το γυναικείο κίνημα έχει τη δύναμη να μετατρέψει την αγανάκτηση σε αγώνα διεκδίκησης για ισοτιμία και χειραφέτηση των γυναικών .
