Ναι…είµαι θυµωµένη !
Ναι… είµαι εξοργισµένη !
Ναι… είµαι αηδιασµένη !
Ξύπνησα ένα ωραίο πρωί έχοντας στο κεφάλι µου όλες τις έγνοιες που ένας ενήλικας φέρει µέσα στο έρµο το τσερβέλο του και άνοιξα το κινητό µου…
Από τη στήλη “Χρονογράφημα” στην εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”
Η ειδησεολογία µε σόκαρε… Σχηµάτισα µε τρεµάµενα δάχτυλα το νούµερο του ξάδερφού µου… Το µέτρηµα των κτύπων της κλήσεως, µέχρι ν’ ακούσω την φωνή του στην άλλη άκρη της γραµµής, µου φάνηκε αιωνιότητα! Κι όταν εκείνος, επιτέλους, απάντησε, απόδειξη πως είναι ζωντανός, ρώτησα µ’ αγχωµένη ανυποµονησία στον τόνο της φωνής µου: «- Πες µου, το παιδί είναι καλά;»
Η οικογένειά µου ήταν τυχερή εκείνη την µέρα… ∆εν θρήνησε κανέναν !
Ανακούφιση;
Καµιά !
Ίσως κάποια στιγµιαία… για να µην λέω ψέµατα …
Μια ολάκερη µέρα έµεινα καρφωµένη µπροστά απ’ την τηλεόραση… Τόσο όσο χρειάστηκε για να ενηµερωθώ! Τόσο όσο χρειάστηκε για ν’ απογοητευθώ! Τόσο όσο χρειάστηκε για ν’ απηυδήσω απ΄ την παρέλαση της υποκρισίας όλων όσων βρίσκονται στην πολιτική σκηνή αυτής της χώρας, η οποία, µονίµως, βρίσκεται υπό διάλυση, για όσο θυµάµαι τον εαυτό µου να ζει και να καταλαβαίνει τα όσα συµβαίνουν γύρω του!
Ακολούθησε µια βδοµάδα βοµβαρδισµού µακάβριων περιγραφών, απίστευτων αναλύσεων και κριτικής από κάθε καρυδιάς καρύδι….
Πόση παπαρολογία, Θεέ µου, πάνω από τον… ΑΓΝΩΣΤΟ…, ακόµα έως και σήµερα, αριθµό νεκρών! Κάποιοι θα µείνουν για πάντα αγνοούµενοι… κορµιά που εξαϋλώθηκαν… ψυχές που χάθηκαν.
Ένα είναι το σίγουρο …
∆εν µπορείς, να µείνεις απαθής… µπροστά σε τέτοιο ΜΑΚΕΛΕΙΟ !
∆εν µπορείς, να µείνεις άπραγος … µπροστά σε τέτοια Α∆ΙΚΙΑ!
∆εν µπορείς να συνεχίσεις αλώβητος … µετά από τέτοια ΜΕΤΩΠΙΚΗ !
Χθες βράδυ, ένας άνθρωπος της τηλεόρασης τόλµησε, σε πανελλήνια εµβέλεια να εκφράσει τον θυµό, την οργή και την απόγνωση της γενιάς του !
Μια γενιά που ευτυχώς ακόµα, δεν έχει αποβλακωθεί, δεν έχει φιµωθεί, δεν έχει υποστεί λοβοτοµή, όπως επιχειρείται να συµβεί µε τη νέα γενιά, η οποία ταϊζεται απ’ την γρήγορη, µονοµερή πληροφόρηση και στην οποία έχει δοθεί το «προνόµιο» της αστραπιαίας µετάβασης, µε την κίνηση του «ξεφυλλίσµατος» στην οθόνη του κινητού της, στο επόµενο θέµα ,το πιο ευχάριστο, το πιο ιντριγκαδόρικο, το πιο χαβαλετζίδικο !
Τον κύριο Κανάκη, πρέπει να τον παρακολουθούσα στα νιάτα µου όπως και σχεδόν όλοι οι συνοµήλικοί µου…
Είχε πλάκα, ανεµελιά, ήταν έξυπνη και χιουµοριστική η µατιά του στα πράγµατα…
Στην ώριµη φάση της ζωής µου, τ’ οµολογώ δεν µπόρεσα ποτέ να παρακολουθήσω την εκποµπή του, παρότι φίλοι µε προέτρεπαν να το κάνω… Τι να πω… ίσως παραέχω πάρει την ζωή στα σοβαρά και δεν µπορώ πιά τις ελαφρότητες! Επιλογή µου!
Έχω όµως παρακολουθήσει την στάση του απέναντι σε σοβαρά γεγονότα κι οφείλω να παραδεχθώ πως τιµά τα παντελόνια που φορά, πολύ περισσότερο από πολύ-πτυχιούχους δηµοσιογράφους και πολιτικούς που διαµορφώνουν την κοινή γνώµη.
Το κοινό µας; Μεσήλικες µε άσβεστη την φλόγα του ροµαντικού επαναστάτη µέσα µας !
Εκείνη την αποφράδα µέρα συζήτησα γι’αυτή την τραγωδία µ’ ένα δεκατετράχρονο κορίτσι, εξηγώντας του την οργή µου για το πόσο απαξιώνει το Κράτος τον πολίτη !
«-Γιατί δεν φεύγετε απ’ την Ελλάδα; Εγώ, αυτό θέλω να κάνω όταν ενηλικιωθώ !»
ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ…
Μια βδοµάδα µετά, επέστρεψε θυµωµένη απ’ το σχολείο …
« ∆εν γίνεται να ΄χει συµβεί αυτό το γεγονός και εµείς ως σχολείο να µην έχουµε εκφράσει επισήµως την οργή και την θλίψη µας !»
Είχε απευθυνθεί, η ίδια, στον διευθυντή του σχολείου της, επειδή πλέον θεωρούσε πως δεν γίνεται να συνεχίσει να ζει …ΣΑΝ ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΕΒΗ ΤΙΠΟΤΕ !
ΕΛΠΙ∆Α !