Έως τις µέρες µας η καταναλωτική κοινωνία µας έκανε να πιστέψουµε πως το ευ ζήν εξαρτάται από τα πόσα υλικά αγαθά κατέχει ο καθένας µας!
Επιδοθήκαµε, µηδενός εξαιρουµένου, σ΄ ένα ακατάπαυστο κυνήγι πλούτου, δουλεύοντας νυχθηµερόν ακόµα και σε µη εργάσιµες µέρες για ν’ αποκτήσουµε ό,τι η εποχή πρόσταζε !
Κινητά τελευταίας τεχνολογίας, που καµιά φορά,κοστίζουν πολύ παραπάνω από έναν βασικό µισθό, για µας και τα παιδιά µας, λούσα και πολυτέλειες, κινητά και ακίνητα αποκτήµατα… όλα όσα χρειάζονταν για να µας δώσουν µια ζηλευτή θέση στην κοινωνία… βρίσκονται εν αφθονία µπροστά µας αρκεί να διαθέτουµε το ανάλογο χρηµατικό ποσό!
Όταν όµως οι οικονοµίες παγκοσµίως κλυδωνίζονται τι θα µείνει; Όταν εκραγεί αυτή η φούσκα της ευδαιµονίας πώς θα συνεχίσουµε; Θα πάψουν οι άνθρωποι να ΄ναι ευτυχισµένοι και το πέρασµά τους πάνω σ’ αυτόν τον κόσµο θα ναι ανούσιο;
Αν µας δίδαξε κάτι η πανδηµία είναι πώς, το να ‘σαι ευτυχισµένος, δεν εξαρτάται από το πόσα ταξίδια θα κάνεις, σε πόσα σουαρέ θα παρευρεθείς ή από το πόσο ακριβό ρολόι φοράς!
Αντιθέτως, τη στιγµή που έπαψαν να λειτουργούν όλα, έτσι όπως τα γνωρίζαµε, κληθήκαµε ν’ αναζητήσουµε την ευτυχία µέσα από απλά πράγµατα. Τι µας έκανε χαρούµενους ;
Καταρχάς η δυνατότητα του να µείνουµε περισσότερες ώρες στο σπίτι µας µε τους δικούς µας!
Κατά δεύτερο λόγο η µεγαλύτερη ενασχόληση µε χόµπυ! Η ανακάλυψη του πόσα πράγµατα µπορούµε να κάνουµε µε τα ίδια µας τα χέρια και µε λίγα χρήµατα!
Η επαφή µε την φύση… η οποία πήρε τον ρόλο του γυµναστηρίου, της παιδικής χαράς, της εξόδου αλλά και του τροφοδότη! Πόσα µποστάνια δηµιουργήθηκαν σε κήπους και µπαλκόνια αναρωτηθείτε!
Τέλος η δηµιουργία ειλικρινών σχέσεων! Έµειναν δίπλα µας αυτοί που µας άξιζαν και τους αξίζαµε. Καµιά περισσή χαιρετούρα… κανένα προσποιητό χαµόγελο!
Ανακούφιση!
Άρα την συνταγή για µια ποιοτική ζωή ήδη την έχουµε στα χέρια µας και στο εγγύς µέλλον θα πρέπει να την βάλουµε σε λειτουργία.
Επιστροφή στα απλά και σηµαντικά!
Αφορµή γι’ αυτό µου το άρθρο στάθηκε η χαρά στα µάτια ενός µικρού παιδιού, ένα βράδυ στην ορεινή Αιγιαλεία…
Σε µια αγροικία, κατακαλόκαιρο, δίχως wi-fi, παρέα µε µεγάλους και µικρούς, µε τρεχαλητό στα κτήµατα, παιχνίδια µ’ ένα σκύλο κι ένα σέρσηγκα αλλά και µια παρτίδα σκάκι, στο πέρας της βραδιάς ο πεντάχρονος φίλος µου αναφώνησε :
«Η πιο ωραία βραδιά που ‘χω ζήσει !»
AΓΓΕΛΑ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
Χρονογράφημα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”