Ένα 24χρονο κορίτσι ξυπνάει την Πρωτοχρονιά σε ένα δωµάτιο ξενοδοχείου και καταλαβαίνει ότι την έχουν ναρκώσει και βιάσει. Αυτό το κορίτσι δεν έχει γονείς στις γρήγορες κλήσεις του κινητού της για να έρθουν να την πάρουν και να καταφύγει στην αγκαλιά τους, αφού τους έχασε και τους δύο πρόσφατα.
ΤΖΕΡΑΒΙΝΗ
Καθηγητή
Έχει ωστόσο την ωριµότητα να τηλεφωνήσει σε δικηγόρο. Και έχει τη δύναµη να πάει σε ένα Αστυνοµικό Τµήµα να καταγγείλει το βιασµό της. Να αρθρώσει αυτές τις λέξεις στον αστυνοµικό υπηρεσίας, να µπει σε λεπτοµέρειες, να υποµείνει τις ερωτήσεις, τις εξετάσεις, τη γραφειοκρατία, ντυµένη µε τα ρούχα της προηγούµενης εφιαλτικής νύχτας. Είναι δύσκολη η απόφαση µιας γυναίκας να µιλήσει γι’ αυτό που της συνέβη, είτε είναι χρυσή Ολυµπιονίκης είτε µια κοπέλα χωρίς κανένα στήριγµα, που ευτυχώς έχει στο πλευρό της πια όλη την Ελληνική κοινή γνώµη.
Υπάρχουν άνδρες που έχουν συµπεριφορές επικίνδυνες έως και εγκληµατικές. Το θέµα αυτό είναι δύσκολο και βαρύ. Μιλάµε για ανθρώπους που έχουν γίνει έρµαια των αδυναµιών τους και κάποιοι από αυτούς είναι ψυχικά διαταραγµένοι. Για µένα είναι πολύ λίγος αυτός που χρησιµοποιεί την εξουσία του, ποντάροντας στο φόβο του άλλου για να κάνει κάτι. Άµα είσαι µάγκας, πήγαινε και πιάσε µια γυναίκα στο δρόµο και πες της σε γουστάρω σαν τρελός και πάρε τα ρίσκα σου. Ούτε αυτό το επιδοκιµάζω, αλλά τουλάχιστον είναι πιο τίµιο.
∆εν µπορώ πραγµατικά, να διανοηθώ πως ένας άνδρας θα σκεφτεί «επειδή αυτή µε φοβάται, θα κάνω ό,τι γουστάρω». Αυτό µε τρελαίνει, µε εξοργίζει. Από την άλλη, µου έχει κάνει τροµερή εντύπωση ο κανιβαλισµός που είδα από ανθρώπους του θεάτρου, του αθλητισµού κι άλλους χώρους της κοινωνίας, όπου βγήκαν απωθηµένα, συντηρητισµοί περίεργοι. Και λες: Ρε παιδί µου, που κρυβόταν όλη αυτή η οργή, όλο αυτό το µίσος; Ένας άνθρωπος έκανε κάτι κακό, άλλωστε τα πάθη έχουν τη δική τους λογική την ανεξέλεγκτη ή το ανθρώπινο κτήνος που έχουµε µέσα µας και προφανώς το καταδικάζουµε και η υπόθεση παίρνει το δρόµο της ∆ικαιοσύνης. Όλη αυτή η χολή, τα αναθέµατα και οι κατάρες, πώς τα έβγαλαν όλοι αυτοί από µέσα τους; Από την άλλη δεν µπορεί να µην στενοχωριέται κάποιος όταν βλέπει πίσω από τα κάγκελα έναν άνθρωπο µε τον οποίο έχει υπάρξει κοντά.
Το #MeToo έκανε καλό. Όχι, δεν είναι µιντιακή κατασκευή το #ΜeToo. Οι καταγγελίες σε βάρος του Φιλιππίδη, Λιγνιάδη, Χάβεϋ Γουαίνστιν, Τζέφρι Έπστιν, ξεσκέπασαν ένα εκτεταµένο, διεφθαρµένο, δυσώδες σύστηµα εκµετάλλευσης και καταπίεσης κοριτσιών και γυναικών.
Αυτού του είδους η διαφθορά δεν γνωρίζει σύνορα. Η αλυσίδα των καταγγελιών και των συνεπειών έφερε θετικό αντίκτυπο για τις γυναίκες. Αυτό λειτουργεί αθροιστικά και πολλαπλασιαστικά, χτίζοντας σηµαντική κληρονοµιά αντίδρασης στη σιωπή, στη σεξουαλική παρενόχληση που παίρνει πολλές µορφές και στην ψυχλογική και συναισθηµατική κακοποίηση. Ο δρόµος είναι µακρύς και περίπλοκος, αλλά οπωσδήποτε το #ΜeToo έκανε καλό. Καταστάσεις βίας και κακοποίησης είναι καθηµερινές ακόµα και σε κοινωνίες που τις θεωρούµε δηµοκρατικές. Όσοι, γυναίκες, άνδρες, άνθρωποι κάθε φύλου, µπορούν να πιέζουν κέντρα εξουσίας ώστε να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής κάποιων άλλων ανθρώπων προς το καλύτερο, έχουν ηθική υποχρέωση να το κάνουν.
Σε µια ιδανική κοινωνία ο φεµινισµός δεν θα υπήρχε. Ο Φεµινισµός είναι συνώνυµο της δικαιοσύνης, της ίσης πρόσβασης σε ευκαιρίες, της αποδοχής της διαφορετικότητας και της ενδυνάµωσης όλων των ανθρώπων. Σήµερα οι γυναίκες πρέπει να χαράξουν γύρω τους µια νοητή κόκκινη γραµµή. Αυτή τη γραµµή δεν πρέπει να επιτρέψουν σε κανέναν να την περάσει. Πρέπει να είναι προετοιµασµένες να αντισταθούν µε σθένος, να κλείσουν πόρτες, να το σκάσουν από καταστάσεις και ανθρώπους που επιχειρούν να τις προσβάλλουν. Και αν δεν γίνεται να το κάνουν αµέσως, τότε πρέπει να περιµένουν την κατάλληλη στιγµή για να αντιδράσουν, να φωνάξουν, να ζητήσουν βοήθεια, να καταγγείλουν.
Στον Αραβικό κόσµο αναφέρει η Λίβια Φερθ «Προσπάθησαν να µας θάψουν, αλλά δεν γνώριζαν πως είµαστε σπόροι. Σπόροι δένδρων που έγιναν ένα δάσος γυναικών».
Οι νέες γυναίκες πρέπει να διεκδικήσουν άφοβα δυναµικά τα δικαιώµατά τους. Να µη συγκρίνουν ποτέ τον εαυτό τους µε άλλους. Ο καθένας έχει τη δική του αξία και µοναδικότητα. Πρέπει να προωθούν την αλλαγή αντί να φοβούνται να έχουν εµπιστοσύνη, στον εαυτό τους και να στοχεύουν ψηλά.
Πιστεύω, ότι σήµερα η εποχή µας τραµπαλίζεται σε δύο άκρα, από τη µία στην εκπόρνευση, πλαγίως ή ευθέως και από την άλλη στον πουριτανισµό και την υποκρισία. Νοµίζω ότι τα µέσα κοινωνικής δικτύωσης καθρεφτίζουν αυτή την τρελή τραµπάλα.
Aπό την έντυπη έκδοση “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”