“Τα πάντα μπορεί να ρισκάρει κανείς για τον έρωτα! Οι μεμβράνες όμως του έρωτα είναι εύθραυστες. Μπορεί να τις διαλύσει το πιο τυχαίο άγγιγμα”.
Χαρά, τρόµος, σφίξιµο, αγωνία, ενοχές, κρίµα, ανασφάλειες, πληγές. Για ποιο από όλα να την προετοιµάσεις, σε τι να νουθετήσεις µια ερωτευµένη ψυχή; Ποιο κήρυγµα θα µπορούσε να γυρίσει µια ερωτευµένη καρδιά πίσω;
ΤΖΕΡΑΒΙΝΗ
Καθηγητή
Νιώθω πως σ’ ερωτεύοµαι. Τραντάζοµαι µε τον ήχο της φωνής σου, ξεπετιέµαι από τη θέση µου όταν σε αντικρίζω. Μπερδεύω τα βήµατά µου όταν ξέρω πως µε παρατηρείς. Σ’ ανακαλύπτω µέσα µου. Ανακαλύπτω από σένα λέξη – λέξη. Νιώθω την ανάγκη να σου καταθέσω τα πιο µικρά ψέµατά µου. Ιδρώνω όταν σε σκέφτοµαι. Αισθάνοµαι την ανάγκη της προσευχής να µη χαθείς. Αφιερώνω στα χέρια σου τα δάκρυά µου ανενόχλητα.
Έλα ακόµα πιο κοντά µου ή τουλάχιστον µη φεύγεις ακόµα!
Οι σχέσεις θέλουν προσπάθεια, υποµονή και επιµονή, ώστε να έχουν ως ανταµοιβή την απόλαυση της σύνδεσης. Θα µπορούσαµε να πούµε ότι ο έρωτας είναι µια διαρκής περιπέτεια. Η απρόβλεπτη πλευρά είναι απαραίτητη, αλλά εξίσου σηµαντική είναι και η ανάγκη για επιµονή. Με το να τα παρατήσουµε στο πρώτο εµπόδιο, στην πρώτη διαµάχη, το αίσθηµα στρεβλώνεται. Ο πραγµατικός έρωτας είναι αυτός που θριαµβεύει διαρκώς, µερικές φορές οδυνηρά, παρά τα εµπόδια, που µπαίνουν από το χρόνο, το χώρο και τον κόσµο.
Λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός για τα τραύµατα που σχετίζονται µε τον έρωτα. Αλλά ξέρω καλά πως σε αυτόν τον κανόνα υπάρχουν εξαιρέσεις. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο χρόνος δεν ξεθωριάζει τον πόνο, δεν παρηγορεί, δε σπρώχνει στη λησµονιά.
Αντίθετα, σε βυθίζει στη νοσταλγία, στην εξιδανίκευση, στην άρνηση να δεχτείς πως κάτι έχει οριστικά τελειώσει.
Ο πόνος για τη διάλυση του έρωτα, είναι δυνατός, είναι αβάσταχτος και η ζωή συνεχίζεται. Για πόσο; Και πως; ∆εν ξέχασα. ΄Εθαψα. Έπρεπε να επιβιώσω και για να τα καταφέρω, έπρεπε να διαγράψω τα πάντα. Ο έρωτας είναι Άνοιξη, είναι Ανάσταση, είναι ζωή. Είναι ωστικό κύµα, που µας εκσφενδονίζει στον έβδοµο ουρανό. Που απελευθερώνει πλήρως το σώµα µας. Φοβάµαι την επιστροφή του συναισθήµατος, µε την ορµητικότητα του ποταµού, µε την ένταση του καταρράκτη, µε τη λύσσα του ανέµου. Ο Έρωτας δεν έχει καµία σχέση µε την Ελευθερία. Είναι κτητικότητα, ζήλια, ανισορροπία, τρέλα. Χάνεις τον έλεγχο. Πληγώνει, πονάει, καταστρέφει, σκοτώνει µε την άλλη του µορφή.
Ο πρώτος έρωτας τρύπωσε σαν το σαράκι στο φρέσκο ξύλο και µε κατέτρωγε από µέσα. Όταν έγιναν ορατές οι τρύπες, δεν ήξερα πως να φυλαχτώ. Πως να πολεµήσω τον ίδιο τον εαυτό µου. Υπάρχει κάτι άλλο δυνατότερο σ’ αυτή τη ζωή που να µας κάνει να χάνουµε τον αυτοέλεγχό µας όσο ο έρωτας; Ειδικά όταν χτυπάει µια παρθένα νεαρή καρδιά, την κάνει να ζωντανεύει πραγµατικά και τις δίνει πνοή, αφού τα ζει όλα για πρώτη φορά. Της µαθαίνει τι πάει να πει χαρά, ελπίδα, όνειρα, λαχτάρα, ευτυχία αλλά και πόνος. Κι όσο ψηλότερα στον παράδεισο την πάει τόσο περισσότερο πονάει όταν την γκρεµίζει στην κόλαση. Μόνο ο έρωτας έχει αυτή τη δύναµη. Ένας άνθρωπος να γίνεται όλος ο κόσµος για σένα. Η χαρά σου, η λύπη σου, η ζωή σου ολόκληρη να γίνεται ένας και µόνο άνθρωπος.
Κάποιος, που µέχρι χθες ήταν ένας ξένος, τώρα να ορίζει την ύπαρξή σου. Μόνο και µόνο επειδή τον ερωτεύτηκες.
Ο έρωτας είναι ικανός να σε τραβήξει από το βαθύ πηγάδι της απελπισίας. Άραγε ποιες είναι και πως αναπτύσσονται εκείνες οι µαγικές ελκτικές δυνάµεις ανάµεσα σε δύο ανθρώπους; ∆εν περνούν από τα χωράφια της φυσικής, δεν έχουν σχέση µε τον ηλεκτρισµό ή το µαγνητισµό, δεν εξηγούνται µε τη λογική.
Τι µας απωθεί, τι µας έλκει;
∆ιαφορετικές οι παράµετροι σε καθέναν από τα δισεκατοµµύρια των διαφορετικών ανθρώπων που κατοικούµε αυτόν τον πλανήτη.
Κι αυτή η πρώτη δύναµη, η πρώτη έλξη είναι ο πρώτος κρίκος στην αλυσίδα που λέγεται «ανθρώπινη σχέση». Σ’ αυτόν κολλάνε όλοι οι υπόλοιποι κρίκοι όπως ο έρωτας, βαθύτερη γνώση, αγάπη… Αυτοί που λένε η σχέση µας βασίστηκε στην αµοιβαία εκτίµηση, την αµοιβαία κατανόηση, τον αµοιβαίο σεβασµό, τις αµοιβαίες υποχρεώσεις… και πουθενά δεν αναφέρουν την «αµοιβαία έλξη» είναι οι άτυχοι που δεν γνώρισαν τη γενναιοδωρία της ζωής.
Είναι εκείνοι που ερµηνεύουν τον έρωτα σαν µια σειρά από λογικές αµοιβαιότητες που τις βάζεις κάτω µε χαρτί και µολύβι και προσπαθείς να βγάλεις ισοζύγιο.
Στον έρωτα υπάρχει το καλό και το κακό, το νόµιµο και το παράνοµο. Η µέρα και η νύχτα. Το για πάντα και το για µια στιγµή. Η µόνιµη σχέση και το πάθος.
Εγώ βγήκα κερδισµένος κι έγινα πιο πλούσιος από τη στιγµή που µε κοίταξες και δεν είναι καθόλου δύσκολο να συνηθίζει κανείς στα πλούτη του.
Από την έντυπη έκδοση “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”