Τροπολογία ΣΥΡΙΖΑ για την καύση νεκρών

Νομοθετική πρωτοβουλία για να ισχύσει και στην Ελλάδα η καύση νεκρών ανέλαβε ομάδα 12 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Η τροπολογία υποβλήθηκε για να ενταχθεί στο νομοσχέδιο για τη χωροταξική και πολεοδομική μεταρρύθμιση, το οποίο συζητείται σήμερα στο Α’ Θερινό Τμήμα της Βουλής με στόχο την οριστική του έγκριση.O θεσμός, που ισχύει από το 1789 στη Γαλλία και ακολούθησαν άλλες χώρες (Βρετανία, Γερμανία, Ισπανία κτλ), ρυθμίστηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας το 2006 με το νόμο 3448. Ακολούθησε η έκδοση προεδρικού διατάγματος και κοινής υπουργικής απόφασης των συναρμόδιων υπουργών Εσωτερικών και Περιβάλλοντος, αλλά ως σήμερα δεν μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή, με αποτέλεσμα δεκάδες σοροί να μεταφέρονται σε γειτονικές χώρες, γεγονός που συνεπάγεται οικονομική επιβάρυνση και καθυστέρηση.

Με την τροπολογία του ΣΥΡΙΖΑ, ολοκληρώνεται το θεσμικό πλαίσιο για τη λειτουργία των εγκαταστάσεων καύσης νεκρών, οι οποίες χαρακτηρίζονται χαμηλής όχλησης.

Την ευθύνη για τα έργα και τη λειτουργία των εγκαταστάσεων έχουν οι δήμοι, που μπορούν να ιδρύουν και αποτεφρωτήρια οστών.

Την τροπολογία υπογράφουν οι βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης Νίκος Βούτσης, Απόστολος Αλεξόπουλος, Λίτσα Αμμανατίδου, Βαγγέλης Αποστόλου, Αφροδίτη Θεοπεφτάκου, Τάσος Κουράκης, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Ευγενία Ουζουνίδου, Θανάσης Πετράκος, Δέσποινα Χαραλαμπίδου, ΓιάννηςΣταθάς και Θεανώ Φωτίου.

Η καύση των νεκρών από την άποψη της χριστιανικής ανθρωπολογίας και ηθικής.

Η ταφή των νεκρών, δεν αποτελεί δογματικό θέμα με την έννοια κάποιου δογματικού όρου. Η ανάσταση των νεκρών, στην οποία πιστεύει η Εκκλησία, δεν θα εξαρτηθεί από την ταφή ή την καύση τους. Αλλά και από την άλλη πλευ­ρά, η ταφή των νεκρών δεν είναι άσχετη με τη δογματική πίστη της Εκκλησίας.

Η προτίμη­ση της ταφής και η απόρριψη της καύσεως των νεκρών συνδέονται στενά με την πίστη της Εκκλησίας για τον άνθρωπο και το σκο­πό της υπάρξεώς του. Η καύση των νεκρών δεν προσβάλ­λει, άμεσα το δόγ­μα της αναστάσεως. Προσβάλλει όμως το αίσθημα και το ήθος που καλλιεργεί το δόγμα αυτό. Παρα­μορφώνει την προο­πτική και την προσ­δοκία της Εκκλησίας για τον άνθρωπο. Έτσι θίγεται και το δόγμα, μια που αυτό είναι οργανικά ενωμένο με το ήθος και τη ζωή της Εκκλησίας. Στον τόπο αυτόν, όπου δεν ήταν άγνωστη η καύση των νεκρών, καθιερώθηκε με τη χριστιανική διδασκαλία και διατηρήθηκε στη συνέχεια ως αυτονόητη η ταφή των νεκρών. Μια πράξη συμβολική, που παραλληλίζεται μάλιστα ήδη από τον Απόστολο Παύλο με τη σπορά του κόκκου του σιταριού και συνδέεται με την προσδοκία της καινούργιας ζωής. Όταν σβήνει η προσ­δοκία αυτή, χάνει και η ταφή τη συμβολική διάστασή της.