∆υστυχώς, οι µέρες που ζούµε δεν είναι εύκολες. Ο εγκλεισµός της πανδηµίας, το οικογενειακό περιβάλλον, η οικονοµική κρίση επηρεάζουν την ψυχολογία των παιδιών που γίνονται κι αυτά αποδέκτες µιας γενικευµένης κρίσης, εξωτερικεύοντας τα συναισθήµατά τους στο περιβάλλον τους. ∆ηλαδή στους συµµαθητές τους.
Το θέµα της βίας δεν είναι τωρινό, αλλά στη συγκεκριµένη στιγµή ολοένα αυξάνεται και ανησυχεί. Και στην Αιγιάλεια έχουν καταγραφεί, περιστατικά βίας µεταξύ των µαθητών, µε το θύτη να µην παραδέχεται το λάθος του και το θύµα να βρίσκεται σε δυσχερή θέση.
Ο εκφοβισµός και η βία ανάµεσα στους µαθητές µπορούν να πάρουν σωµατική, λεκτική, ψυχολογική και κοινωνική µορφή. Συνήθως εκδηλώνονται µε: χειρονοµίες, σπρωξιές, ξυλοδαρµούς, φραστικές επιθέσεις, βρισιές, προσβολές, απειλές, εκβιασµούς, καταστροφή προσωπικών αντικειµένων, κλοπές, σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση, αποκλεισµό και αποµόνωση από παρέες, οµαδικά παιχνίδια και κοινωνικές δραστηριότητες.
Στην περιοχή µας έχουν συµβεί αρκετά περιστατικά και µάλιστα προ ηµερών γίναµε αποδέκτες καταγγελίας γονέα, από συµπεριφορά µαθητή προς το παιδί του σε δηµοτικό σχολείο του Αιγίου. Ο γονέας έχει ενηµερώσει τους γονείς του παιδιού για παραβατική συµπεριφορά, αλλά βρήκε «τοίχο» µπροστά του, ενώ και το σχολείο, παρότι ενηµερώθηκε, όπως συµβαίνει τις περισσότερες φορές, φάνηκε µε… «ευθυνόφοβη» στάση να “µπερδεύεται” µεταξύ γραφειοκρατικών διαδικασιών και πραγµατικότητας.
Πολλές σύγχρονες έρευνες αναγνωρίζουν µια ιδιαίτερη σχέση ανάµεσα στο παιδί που ασκεί βία και το παιδί που δέχεται τον εκφοβισµό. Η σχέση αυτή χαρακτηρίζεται από ανισότητα δύναµης αλλά και από αµοιβαία ανεπαρκή διαχείριση της επιθετικότητας. Ο µεν θύτης κάνει κατάχρηση της δύναµής του, το δε θύµα δε χρησιµοποιεί καθόλου τη δική του ώστε να προστατευτεί.
∆υστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις τα περιστατικά εκφοβισµού και βίας στα σχολεία δεν αντιµετωπίζονται κατάλληλα. Σε ορισµένες περιπτώσεις µάλιστα αποσιωπώνται, διότι θεωρείται ότι εκθέτουν (ντροπιάζουν) και στιγµατίζουν τους θύτες, τα θύµατα και το κύρος του σχολείου. Γενικά παρατηρείται έλλειµµα ενηµέρωσης, περιορισµένη ευαισθητοποίηση, σχετική άγνοια για τη διαχείριση του προβλήµατος.
Τα παιδιά ζητούν προσοχή και ενδιαφέρον από την ίδια την οικογένεια, ενώ το σχολείο φαίνεται αδύναµο να παράσχει κάθε είδους προστασία, αφού δεν υπάρχει επιµόρφωση στους περισσότερους εκπαιδευτικούς για την αναγνώριση και τη διαχείριση του προβλήµατος.
Ο «Τ» µε ιδιαίτερη ευαισθησία παρακολουθεί το θέµα και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου προς πάσα κατεύθυνση.