Έχουµε ήδη µπει στη Μεγάλη Εβδοµάδα τώρα που γράφω αυτές τις γραµµές… Μια εβδοµάδα κατάνυξης και περισυλλογής όπως την χαρακτηρίζουν οι περισσότεροι. Είναι στ’ αλήθεια; Μεγάλο µέρος των πιστών εξακολουθεί να τηρεί τα ήθη και τα έθιµα, να εκκλησιάζεται, να νηστεύει και να περιµένει µ’ ευλάβεια την Ανάσταση του Κυρίου ! Για κάποιο άλλο κοµµάτι του πληθυσµού είναι ακόµα µια εβδοµάδα εργασίας όπως όλες οι άλλες ,πού καιρός για εµβάθυνση και εθιµοτυπίες!
Από τη στήλη “Χρονογράφημα” στην εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”
Ανήκω σε µια γενιά που πίστευε ακράδαντα στο τρίπτυχο Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια ! Θυµάµαι, παιδί ακόµα, στην δ’ τάξη του ∆ηµοτικού σχολείου µε πόση ανυποµονησία περίµενα τις διακοπές του Πάσχα ! Όχι για να ξεκουραστώ , παιδί ήµουν άλλωστε, αλλά για να πηγαίνω καθηµερινά στην εκκλησία µε την γιαγιά µου !Με το που έκλεινε το σχολείο ,το συναξάρι της Μ.Εβδοµάδας τοποθετούνταν επάνω στο κοµοδίνο µου και αποτελούσε τ’ αγαπηµένο µου ανάγνωσµα κατά την µεσηµεριανή σιέστα. Μ’ άρεσε να το διαβάζω ψιθυριστά – για να µην ξυπνήσω τους γονείς µου-αλλά πάντα µε στόµφο, µιµούµενη το ύφος του παπά της ενορίας µας !
Η νηστεία καλά κρατούσε κέρβερος σ’ αυτά η γιαγιά η Μαριγούλα… Η µαµά ήταν πιο επιεικής κι ευέλικτη… αλλά δεν τολµούσε να της εναντιωθεί, καθότι η γιαγιά ήταν η βασίλισσα της κουζίνας !
Άρα τα δύο βασικά βήµατα για να τονιστεί η διαφορετικότητα αυτών των ηµερών εφαρµόζονταν στο ακέραιο. Η ενδοσκόπηση ,η αυτοκριτική , η ψυχική σύνδεση µε τον Κύριο και τα Πάθη που εβίωσε πώς θα λάβαινε χώρα ; Ένα µικρό παιδί µπορεί να τα κατανοήσει αυτά, ή µένει στα “πρέπει” και τα “µη” κι αυτό είναι όλο ;
Θυµάµαι την τσαντίλα µου όταν απ’ την Μ. Τετάρτη και πέρα µου απαγορευόταν απ’ την γιαγιά ν’ ακούω µουσική και να κεντάω ! Πώς, στο καλό, θα περνούσα την ώρα µου ,τόσες ώρες µέσα σ ένα σπίτι ;
-«Πενθούµε!» µου έλεγε! Πένθος ! Άγνωστη λέξη για ένα µικρό παιδί που σφύζει από ζωή !
Εκεί λοιπόν κάπου στα εννιά µου χρόνια µου εξηγήθηκε µ’ απλό µα κατανοητό τρόπο το Θεανθρώπινο δράµα. Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή µου που ο πένθιµος χτύπος της καµπάνας την Μεγάλη Παρασκευή µου έσκιζε, πραγµατικά, τα σωθικά από θλίψη.
Το ν’ αποφασίσεις να σώσεις τον κόσµο ,να θυσιαστείς για το γενικό καλό , να διδάξεις αγάπη και ν’ απαιτήσεις κατανόηση ακόµα και γι’ αυτόν που θεωρείς εχθρό… να υποµείνεις βασανιστήρια σωµατικά και ψυχικά… και να θανατωθείς ως βάρβαρος ληστής…
Όλα αυτά µ’ έκαναν ν’ αναλογιστώ πόσο άδικος µπορεί να γίνει ο άνθρωπος ακούσια ή εκούσια.
Ως τότε στην συνείδησή µου είχε περάσει πως ο καλός του παραµυθιού ζεί για πάντα ευτυχισµένος…
Εδώ τα πράγµατα άλλαζαν !
Ναι, µεν, έρχεται η Ανάσταση στο τέλος ,αλλά έχει προηγηθεί ο Θάνατος και µάλιστα ο πλέον επίπονος κι εξευτελιστικός!
Μεγάλη πιά ,δεν δίνω τόση σηµασία στα εθιµοτυπικά ! Ποτέ όµως δεν παύω αυτές τις µέρες να κοιτάζω βαθιά µέσα µου κι όπου νιώθω πως έσφαλλα κι αδίκησα κάποιον να προσπαθώ να το διορθώσω.
Να γινόµαστε καλύτεροι άνθρωποι και να προσφέρουµε αγάπη και βοήθεια στους γύρω µας, αυτός είναι ο προορισµός µας !
Καλή Ανάσταση σ’ όλους λοιπόν ! Υγεία κι ευτυχία στις οικογένειές σας !