Πάνε πια τα χρόνια.
Η σκέψη σου πέταξε πίσω.
Στην παγωμένη άσφαλτο της πόλης.
Στην ομίχλη των δακρυγόνων.
Οι φωνές ξανασχίσαν το είναι σου.
Ο αγώνας ξαναμπήκε στην ανάσα σου.
Ταξίδεψε μέσα σου, θέριεψε.
Μισόκλεισες τα μάτια σου.
Να! Τις αφίσες κρατάς.
Χέρι- χέρι τις δίνεις, μιλάς.
Τη γροθιά σου υψώνεις, φωνάζεις.
Προχωρείς , προχωρείς.
Θυμάσαι;
Ύστερα το φοβερό μούγκρισμα της μηχανής.
Το τραγούδι της ερπύστριας, που έφτανε.
Η φωνή του αξιωματικού που ούρλιαζε.
Η βουή του κόσμου, που έτρεχε.
Οι κλαγγές των όπλων, που έριχναν.
Ο γδούπος των κορμιών, που έπεφταν.
Το αγκάλιασμα του τανκ και της πόρτας.
Το άρπαγμα της ζωής από το θάνατο.
Το παράλογο που βίαζε τη λογική.
Και συ θυμάσαι;
Πίσω απ’ την τσακισμένη πόρτα.
Άρπαξες την ελπίδα απ’ το χέρι.
Έφυγες όπως κι οι άλλοι.
Πάνε πια χρόνια.
Μα δε ξεχνάς.
Δεν μπορείς να ξεχνάς.
Ακουμπάς τα λουλούδια.
Κάπου δίπλα στη θύμηση.
Φεύγεις!
Το Πολυτεχνείο αλαργεύει
ξοπίσω σου…
