Θα σ’ αποχαιρετήσω κι εγώ όπως και τόσοι …
Εσένα, που, με καμάρι, θυμάμαι να σε τραγουδούν οι δικοί μου, ενώ εγώ επαναλάμβανα με θέρμη τις καταλήξεις των στίχων, χτυπώντας αδύναμα, μια σταλιά παιδί, μα ρυθμικά το πόδι μου στο ξύλινο πάτωμα !
Εσένα, που αργότερα πιά, σε χάζευα στην τηλεόραση να διευθύνεις την ορχήστρα σου στο Ηρώδειο, μ’ εκείνα τα πλούσια σγουρά μαλλιά να κυματίζουν σαν μανιασμένη θάλασσα στον αέρα !
Εσένα, που ‘ μαθα πως ξεσήκωσες έναν ολάκερο λαό και τον έκανες να μη λογαριάζει τάνκς, όπλα, γκλόπ κι εξορίες … να μάχεται να ‘ ναι λεύτερος , γιατί δίχως λευτεριά ζωή δε λογάται !
Εσένα, που ερωτεύτηκες τρελά τούτο τον τόπο κι έδωσες φτερά στα πόδια του Έλληνα με το πιο όμορψο συρτάκι και του υπενθύμισες πως Ζορμπάς πρέπει να ‘ ναι, να γεύεται χούμα κι αλμύρα κι έρωτα πάντα με ψηλά το κεφάλι όπως ο ήρωας του Καζαντζάκη !
Εσένα, που για το καλό της χώρας δεν λογάριασες πόνο ή βολή! Που δεν δίστασες ν’ αλλάξεις κομματική ταυτότητα κι ας γνώρισες πως θα σε λοιδορήσουν !
Εσένα που λεύτερα περίμενες τον Χάρο και περήφανα, δίχως φόβο… Ήξερες… το καθήκον σου επί της γης, το ‘ χες τελέσει …Ο σκοπός είχε επιτευχθεί.
Εσένα, που ζηλεύω σα τρελή… για το πνεύμα… για την στάση ζωής… για την μαχητική διάθεση… την δύναμη και τον αυθορμητισμό μικρού παιδιού!
Εσένα που άκουγα κάτω από την βελανιδιά, βράδυ στο χωριό, να ‘ χεις γράψει το πιο όμορφο ερωτικό τραγούδι…
” Πως να ξεχάσω …τα μεγάλα μάτια που με χάιδεψαν, …τα ζεστά σου χέρια που με άγγιξαν και τα τόσα λόγια που δεν πρόλαβα … σε βαθύ πηγάδι θα το πώ πόσο σ’ αγαπώ …!”
Εσένα , που έγραψες την Όμορφη πόλη και έκανες το σώμα μου ολάκερο να ριγεί…
Εσένα ,αποχαιρετώ κι υπόσχομαι να σε κοινωνώ όσο ζω !
Καλή Λευτεριά Μεγάλε !
ΑΓΓΕΛΑ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
Από την έντυπη έκδοση “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ” 9/9/2021