(ΛΥΡΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ)
MEΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ:
«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται» στη σκοτεινή νυχτιά
καθώς το μελιχρό το φως του λύχνου αχνοτρέμει
κι είναι τα πάθη μου άβυσσος αμέτρητη, πλατειά,
γυμνή η ψυχή μου, ασίγαστα τη δέρνουν οι ανέμοι!
ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ:
Μπροστά Σου η Πόρνη σύρθηκε τα πόδια Σου να πλύνει
Με τ’ αρκιβά και διαλεχτά της μετανοίας τα μύρα
Κι ως την τυλίγει μια ματιά γιομάτη καλωσύνη νοιώθει πόσο ήταν, ως τα χθες, άδεια η ζωή και στείρα.
Μη με εκλάβεις ως συκιά, έρημη μες στον κάμπομη την οργή Σου επάνω της στρέψεις και ξεραθεί.
Σαν η σοδιά μυριάνθιστη της Μετανοίας θαρθείΆνοιξε του Ελέους την πλατειά αγκάλη Σου για νάμπω!
ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ:
Ο κήπος πλέει ολάνθιστος στων μύρων τη δροσιά
Κι έχει η σιγή της προσμονής τα λιόδενδρα τυλίξει,
Απόψε στης Γεθσημανή την ξέφωτη απλωσιά
Ο ψίθυρος μιας Προσευχής κάθε σκοπό έχει πνίξει.
ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ:
Απόψε ακάλεστος θαρθώ στο Μυστικό Σου Δείπνο και τη λαμπάδα μου άναψα μην αφεθώ στον ύπνο!
Όμως αλήθεια ως ο Πέτρος σέχω κι εγώ προδώσει Την Έγερσή Σου καρτερώ άφεση να μου δώσει!
Απ’ την ουσία της ζωής είναι η καρδιά μου όλη άδεια της Μετανοίας τα δάκρυα πολύτιμα πετράδια
κι είναι πολύκυκλος εδώ, στα πόδια Σου ο παλμός μουσαν αστραπής αναλαμπή, Σωτήρα Εσύ του κόσμου!
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ:
Τη χλεύη εδέχθεις τ’ απίστου και την πικρή χολή Σαν το ληστή σ’ ένα Σταυρό που σ’ έχουν ανεβάσει…
Η ανθρωπότης ολόσκυφτη μπροστά Σου, αμαρτωλή
Μέσα στης νύχτας το έρεβος, θρηνεί θλιμμένη η Πλάση.
Ντύθει η ψυχή τα λόγια τα στερνά
Που θεμελιώσανε το θείο Σου νόμο, ο λαός κηδεύει απλά, σεμνάέναν Θεό και τον κρατάει στον ώμο!
ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟ:
Στους στοχασμούς μου τους πικρούς τους καίω λαμπάδα εμπρός Σου
κι έχω τη σκέψη ανάλαφρη σαν τη βροχή της δρόσου
κι αναζητώ στο βλέμμα Σου το φως που θα μου δώσειτης Πίστης τ’ άγιο βότανο εντός μου να στεριώσει!
Κι αν καρφώσαν σε σταυρό και θάνατο έζησες φριχτό
Εσύ του Άδη σκόρπισες το ζοφερό βασίλειο,
αυτής της γης αρνήθηκες το μάταιο κουρνιαχτό,της Αφθαρσίας μας χάρισες το λαμπροφόρο σου Ήλιο!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ