Οι Αιγιώτες ήσαν όλοι τους αγωνιστές και πάντα πρέπει να ηχεί στη ψυχή μας η λαμπρά φωνή Εκείνων
Ο Μοριάς, το πλατανόφυλλο της Ελλάδας, το ριγµένο στο πέλαγος, είναι µια περιοχή όπως, άλλωστε όλη η Μητέρα του, η Ελλάδα – µοναδικής οµορφιάς, αλλά και µοναδικής ιστορίας. Τοπίο απείρου φυσικού κάλλους µε αετόµορφα βουνά, ολοπράσινες πεδιάδες και γελαστές κοιλάδες, µε υδάτινες φλέβες και µικρές λίµνες, µε δαντελωτά τελειώµατα της γης, µε νερένιες γλώσσες του υγρού στοιχείου, µε ό,τι χρειάζεται για να διδάξεις πατριδογνωσία.
Και η ιστορία του µακραίωνη και δαιδαλώδης, παρούσα σ’ όλες τις φάσεις του Εθνικού βίου. Προµυκηναϊκή και Μυκηναϊκή Περίοδος, Οµηρικά χρόνια, Πελοποννησιακός πόλεµος, Αχαϊκή συµµαχία, Ρωµαιοκρατία, Βυζάντιο, Φραγκοκρατία, Ενετοκρατία, Τουρκοκρατία, Επανάσταση του 1821 τα 200 χρόνια που γιορτάζουµε σήµερα για την Άγια Λευτεριά, Ολοκαυτώµατα, Γερµανική Κατοχή, Αντίσταση.
Γη, σπαρµένη µε κόκκαλα και ποτισµένη µε αίµα Αγίων και Μαρτύρων της Πίστης και της Πατρίδας. Τριαντάφυλλο στη µπουντουνιέρα του Μοριά, το Αίγιο, εκεί κατά τη µεριά της άρκτου, ν’ αγναντεύει και να συνοµιλεί µε τη Ρούµελη.
Τ’ όνοµά του από τη θεϊκή «αίγα» Αµάλθεια που θήλασε το ∆ία ή από τον Αιγέα, που να ξέρεις.
Λένε πως στο Αίγιο, το 1200 π.Χ. ο Αγαµέµνονας συγκέντρωσε τους σηµαντικότερους τότε Βασιλιάδες για ν’ αποφασίσουν την εκστρατεία στην Τροία. Στο Αίγιο επίσης συστάθηκε η Αχαϊκή Συµπολιτεία µε σκοπό να ενώσει και να συµφιλιώσει όλους τους Έλληνες. Το Αίγιο στα Μεσαιωνικά χρόνια (746 µ.Χ.) λεγόταν για ένα διάστηµα Βοστίτσα από τη σλαβική λέξη Βόστα – Βοστάνι= Κήπος και βέβαια από την ξενόφερτη κατάληξη – ίτσα, δηλαδή Βοστίτσα=κηπούπολη. Το λέει άλλωστε και το δηµοτικό τραγούδι.
«Να µουν Ελιά στα Σάλωνα κι’ Αµπέλι στη Βοστίτσα/
νάµουν και στην Αράχωβα, δραγάτης στα κορίτσια»
Υπήρξε και Βαρωνία από τις 12 της Πελοποννήσου επί Φραγκοκρατίας µε πρώτο Βαρώνο τον Ούγο ντε Σαρπινύ τον οποίο οι Αιγιώτες τον αγαπούσαν και εκτιµούσαν, γιατί ήταν από τους πιο έντιµου Φράγκους δυνάστες.
Το Αίγιο! Το διαµάντι του Κορινθιακού, αληθινό προσκύνηµα για το νοσταλγικό ταξιδιώτη ψυχικό λοστρό για όσους νιώθουν να τους βαραίνει τα στήθη η καταθλιπτική ατµόσφαιρα της Αθήνας. Με τις 12 βρύσες, µε τον ιστορικό πλάτανο του Παυσανία στο Μώλο, για τον οποίο έγραψαν µε θαυµασµό ο Πουκεβίλ, ο Μπισσόν κι άλλοι περιηγητές. Ο Ερρίκος Σλήµαν στο βιβλίο του «Πελοπόννησος και Τροία» 1869, αναφέρει τον Πλάτανο και σηµειώνει ότι η ηλικία του φτάνει µέχρι το 1450 και παλαιότερα.
ΤΖΕΡΑΒΙΝΗ
Καθηγητή
Με το Ναό της Παναγίας Τρυπητής που από µακριά φαίνεται στο βράχο σαν φωλιά χελιδονιών και τα Ψηλαλώνια ένα µπαλκόνι προς τη θάλασσα του Κορινθιακού. Εκεί η φινέτσα και η οµορφιά του τοπίου, κυριαρχούν. Από εκεί αντικρύζεις τα βουνά της Ρούµελης και δεξιά στο βάθος τον Ποιητικό Παρνασσό που σε αγγίζει στην καρδιά.
Και όταν ο ήλιος δύει, τα χρώµατα στα Ψηλαλώνια σκουραίνουν, η θάλασσα γίνεται πορφυρένια και τα ακρογιάλια, ρόδινα ένα κοσµαγάπητο Αιγιώτικο παλιό τραγούδι υψώνεται στη βαθιά σιγαλιά της «Ωραίας Αιγιώτισσας» της κόρης µε τις ελιές και µε τα µαύρα µάτια που έκλαιγε για την αγάπη της. Και όµως το Αίγιο το 1458 καταλήφθηκε από τους Μογγόλους Ασιάτες τους Τούρκους και έµειναν υπόδουλοι από το 1458-1658=227 χρόνια. Α’ Τουρκοκρατία 1685-1715=30 χρόνια στους Ενετούς και 1715-1821=106 χρόνια Β’ Τουρκοκρατία, συνολικά 363 χρόνια.
Λογικό, λοιπόν, και επόµενο ήταν µετά από τόσα χρόνια φοβερής σκλαβιάς, άοπλοι, απόλεµοι και χωρίς ικανό και κατάλληλο αρχηγό οι Αιγιώτες να φοβούνται τους εµπειροπόλεµους και καλά οπλισµένους Τούρκους. Όµως οι Αιγιώτες πολέµησαν ηρωικά στο Μεσολόγγι, Πάτρα, Φοντάνα και Αµπλιανη (Ρούµελη) µε το ∆. Μελετόπουλο. Κατά τον Ιµπραήµ µε τον Λόντο και άλλοι µε το Μελετόπουλο. Στον Αγιάννη τον Τσετσεβό πολέµησαν Κουνινιώτες και Αιγιώτες και θυσιάστηκαν µαζί µε τον αρχηγό τους Γιώργο Μωραΐτη από την Κουνινά. Επίσης µε τον ∆ηµ. Μελετόπουλο πήραν εκδίκηση για τους σκοτωµένους συµπατριώτες τους στον Αγιάννη τον Τσετσεβό πολεµώντας στην Καυκαριά στις 27/8/1827 νικώντας τους Τουρκοπροσκυνηµένους του Νενέκου.
Στα Μέσα Απριλίου 1821, ο Μουσταφάµπεης ή Κεχαγιάµπεης µε 3.5000 Αλβανούς πηγαίνοντας να ενισχύσει την πολιορκηµένη Τριπολιτσά έφτασε από το Μεσολόγγι στο Αίγιο, που το βρήκε έρηµο. Ο Μουσταφάµπεης περίµενε µια βδοµάδα τους Αιγιώτες νάρθουν να προσκυνήσουν υποσχόµενος αµνηστία και άλλα προνόµια. Αλλά, οι Αιγιώτες που είχαν εξεγερθεί γιαι να ελευθερωθούν, παρόλες τις δελεαστικές προτάσεις του, έµεναν πιστοί και ακλόνητοι στον Αγώνα και κανένας δεν προθυµοποιήθηκε να υποκύψει (Σπ. Τρικούπη Α’ 157).
Τελικά πυρπόλησε την Πόλη, αφού πρώτα τη λεηλάτησε. Η ∆ηµοτική Μούσα τραγούδησε λυπητερά τις καταστροφές. «Τρίτη, Τετράδη, θλιβερή, Πέφτη φαρµακωµένη, Παρασκευή ξηµέρωνε να µη ‘χε ξηµέρωσει, που βγήκε ο Κεχαγιάµπεης µεσ’ στον Μοριά να πάει. Μα ‘καψε χώρες και χωριά, χωριά και βιλαέτια, την πάτρα την περήφανη, Βοστίτσα παινεµένη».
Οι Αιγιώτες ήσαν παλικάρια και πολέµησαν ηρωϊκά στον επταετή πόλεµο της Παλιγγενεσίας, χωρίς να Τουρκοπροσκυνήσουν ποτέ!
Από την έντυπη έκδοση “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ” 7/10/2021