Ζούµε σε έναν αιώνα που τα πάντα ακολουθούν µια ανοδική πορεία προόδου. Σήµερα η ανάπτυξη της επιστηµονικής έρευνας κατάφερε να δώσει λύσεις σε προβλήµατα, όπως η πείνα, η αρρώστεια, ο πόνος και η δυστυχία. Όµως η ανοδική πορεία της ανθρωπότητας ανακόπτεται από τις πολεµικές εκρήξεις που δονούν συνέχεια τον πλανήτη µας.
Καθηγητή – Από τη στήλη “Επίκαιροι Σχολιασμοί” στον “ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”
Μια τέτοια πολεµική έκρηξη συνέβηκε σ’ ένα µικρό νησί της Μεσογείου το καλοκαίρι του 1974, στην Κύπρο. Στις 20 Ιουλίου 1974 η Κύπρος, ένα µικρό Ελληνικό κράτος, µέλος της Ο.Η.Ε., δεχόταν την εισβολή ενός σύγχρονου Αττίλα. Από τη µέρα εκείνη πέρασαν 50 ολόκληρα χρόνια και εξακολουθούν να υπάρχουν τα αποτελέσµατα της επιβουλής των Τούρκων εναντίον της Κυπριακής ανεξαρτησίας. Οι πρόσφυγες εξακολουθούν να είναι πρόσφυγες στον ίδιο τους τον τόπο, λίγα µόνο χιλιόµετρα µακριά από τις προγονικές τους εστίες, 40% εξακολουθεί του Κυπριακού εδάφους να βρίσκεται κάτω από την µπότα του ανεπιθύµητου καταχτητή.
Η τύχη µεγάλου αριθµού αγνοουµένων εξακολουθεί να είναι άγνωστη. Ο κάθε πόλεµος σήµερα είναι ένα πισωγύρισµα στον πρωτογονισµό, γιατί θέλει κάθε ανθρώπινη ηθική αξία, την πρόοδο και το ανθρώπινο αίτηµα για Ειρήνη. Ακόµα, αφανίζει κάθε ανθρώπινη δηµιουργία και σταµατά την ανάπτυξη σ’ όλους τους τοµείς, στην οικονοία, στην τέχνη, στην επισήµη και στα γράµµατα. Τέλος ο πόλεµος καταλύει κάθε έννοια δικαίου και εξευτελίζει την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.
Στην περίπτωση της Κύπρου η ξένη κατοχή είχε φοβερές συνέπειες στον ηθικό, τον οικονοµικό και τον πολιτικό τοµέα. Η Τουρκική κατοχή του βόρειου τµήµατος του νησιού είχε σαν αποτέλεσµα την αρπαγή του ήδη υπάρχοντος ελληνικού Κυπριακού πλούτου και των πιο πλουτοπαραγωγικών περιοχών της Κύπρου. Οι Τούρκοι διάλεξαν και άρπαξαν τις πιο καρπογόνες εκτάσεις γης, καθώς και τις πιο πιο αναπτυγµένες βιοµηχανικά και τουριστικά περιοχές.
Η εισβολή του Αττίλα είχε ως αποτέλεσµα τα πιο δυναµικά στοιχεία της Κυπριακής νεολαίας, είτε να χαθούν ηρωικά στον αγώνα υπεράσπισης της πατρικής γης, είτε να χαθούν σε κάποια µπουντρούµια της Τουρκίας και σήµερα να είναι αγνοούµενοι. Γι’ αυτό ένα από τα κύρια αιτήµατα του αγώνα κάθε Κύπριου είναι να διερευνηθεί η τύχη των Ελλήνων αγνοουµένων. Από τα µεγαλύτερα προβλήµατα της εισβολής ήταν και εξακολουθεί να είναι το προσφυγικό.
∆ιακόσιες χιλιάδες ‘Ελληνες Κύπριοι, εκδιώχθηκαν και γνώρισαν για πρώτη φορά τον πόνο του πρόσφυγα. Το προσφυγικό πρόβληµα είναι ένα οξύ πρόβληµα της Κυπριακής ζωής. Η εκδίωξη τόσων χιλιάδων κατοίκων από το βορειοανατολικό τµήµα της Κύπρου είχε τεράστια ψυχολογικά, ηθικά και κυρίως οικονοµικά προβλήµατα. Γι’ αυτό και δεν µπορεί, ούτε πρόκειται να λυθεί µε καµία υλική αντιπαροχή. Η λύση του καυτού αυτού προβλήµατος θα επιτευχθεί µόνο όταν ανοίξουν οι δρόµοι για την βόρεια κατεχόµενη Κύπρο και όταν όλοι οι πρόσφυγες θα είναι ελεύθεροι να επιστρέψουν στον τόπο που δικαιωµατικά τους ανήκει.
Η εισβολή δηµιούργησε µια νέα πραγµατικότητα µε επιπτώσεις πάνω στην εσωτερική και πολιτική δοµή της Κύπρου. Χώρισε το νησί των 500.000 κατοίκων σε δύο µέρη, θίγοντας έτσι την εδαφική ακεραιότητα και το ενιαίο της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας. Η εισβολή του Αττίλα σέρνει πίσω της τη µόνη απειλή για διαµελισµό και διχοτόµηση της Κύπρου (δύο κράτη). Τέλος, η Τουρκική εισβολή αποτέλεσε µια νέα εθνική ταπείνωση του Ελληνισµού. Μια ταπείνωση, για την οποία ευθύνεται ο Τουρκικός επεκτατισµός, εξαιτίας των ελληνικών πολιτικών ασυγχώρητων λαθών. Στους ανόητους Συνταγµατάρχες και την ανατροπή του Μακάριου.
Η τουρκική εισβολή και η συνεχιζόµενη κατοχή ενός µέρους της Κύπρου, αποτελεί στίγµα για τον 20ο αιώνα, τον αποκαλούµενο «αιώνα της προόδου». ∆είχνει ότι οι µικροί λαοί γίνονται εύκολα θύµατα των επιβουλών των ισχυρότερων, που στην περίπτωση της Κύπρου ήσαν θεατές. Ο αγώνας µέχρι σήµερα του Κυπριακού Λαού δείχνει τη θέλησή του για πρόοδο, για ειρήνη και κυρίως για επιστροφή στις πατρογονικές εστίες.
Ακόµα, δείχνει ότι έστω και µικρός και αδύναµος, θα πολεµήσει για το δίκιο που του ανήκει µπροστά και στον πιο βίαιο καταχτητή. Τα αιτήµατα του Κυπριακού Λαού σήµερα πρέπει να γίνουν αιτήµατα, κάθε ανθρώπου που θέλει να ονοµάζεται πολιτισµένος. Αυτά τα αιτήµατα, που βγαίνουν µέσα από τη σηµερινή κατάσταση, είναι η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα, ο τερµατισµός κάθε ξένης στρατωτικής επέµβασης, η επιστροφή όλων των προσφύγων στα σπίτια τους και η εξακρίβωση της τύχης των αγνοουµένων.
H ανθρωπότητα δεν πρέπει να ξεχνά το δράµα του δοκιµαζόµενου Κυπριακού Λαού. Όλα τα Έθνη – όσα θέλουν να ονοµάζονται φιλειρηνικά και πολιτισµένα – θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους για προώθηση µιας δίκαιης λύσης του Κυπριακού προβλήµατος. Γιατί η Κύπρος δεν πρέπει να αποτελέσει µια νέα Μικρασία.
Νοµίζω ότι όπως είναι η κατάσταση επί 50 χρόνια τώρα, εφικτή λύση θα ήταν δύο κοινότητες, δύο ζώνες, µια οµοσπονδία. Όµως η Τουρκία εµµένει στη διχοτόµηση δηλαδή σε δύο ανεξάρτητα κράτη. ‘Ισως ο χρόνος κάνει αυτό που δεν µπορούν οι άνθρωποι.
Για την Κύπρο: το όνειρο που ποτίσαµε µε αίµα και µε δάκρυ, Οι σύµµαχοί µας τ’ άφησαν να ξεχαστεί στην άκρη.
Θέλω µια Κύπρο Ειρηνική, δίκαιη και Ενωµένη.
Ωραία θα ‘ταν!