Και έρχεται αυτή η ώρα του αποχωρισµού! Τι να πρωτογράψεις και τι να πρωτοπείς για το ∆ηµήτρη Καλογερόπουλο. Ένας άνθρωπος αγωνιστής που µέχρι τελευταία στιγµή, ήταν όρθιος, αλλά το «θηρίο» τελικά τον νίκησε.
Η απώλεια του ∆ηµάρχου Αιγιάλειας πληµµυρίζει µε συναισθήµατα θλίψης τους δηµότες και όσους τον γνώρισαν και τον συναναστράφηκαν.
Εµείς είχαµε την τύχη, την τιµή και τη χαρά να συνεργαστούµε µαζί του. ∆εν θα ξεχάσουµε ποτέ στις προεκλογικές εκστρατείες, την οργάνωση και την τάξη που τον διέκρινε. Για όλα φρόντιζε και δεν άφηνε τίποτα στην τύχη. Και αυτό ήταν το… µυστικό της επιτυχίας του!
Η πορεία του στην Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι αξιοζήλευτη. Γιατί ο ∆ηµήτρης ήξερε και µπορούσε να ψυχολογήσει και να εκτιµήσει πρόσωπα και καταστάσεις και να κερδίσει την εκτίµηση και το σεβασµό των συμπολιτών του. Ήταν ένας άνθρωπος χαρισµατικός, γεννηµένος για ∆ήµαρχος! Πρόφερες το όνοµά του και ταυτόχρονα σου ερχόταν στο νου, ο τίτλος του ∆ηµάρχου! ∆ήµαρχος Συµπολιτείας! ∆ήµαρχος Αιγιάλειας!
Ο ∆ηµήτρης Καλογερόπουλος ήταν νοικοκύρης και φρόντιζε την ομάδα του. ∆εν «κυνηγούσε» τους τίτλους, τους αποκτούσε µε την εργατικότητά του και το πάθος του με ό,τι καταπιανόταν. Ήταν ο ∆ήµαρχος που µεταµόρφωσε τη Συµπολιτεία, ήταν ο ∆ήµαρχος που µέσα σε µία πενταετία έδωσε άλλη µορφή στο Αίγιο και στην Αιγιάλεια. «Πάλεψε» µε τους πολιτικούς του αντιπάλους και πάντα έκανε αυτό που πίστευε και έβγαινε νικητής. Ήταν διορατικός και αποφασιστικός. Την αγαπούσε την Αιγιάλεια. Γνώριζε ότι δεν µπορούσε να είναι αρεστός σε όλους, αλλά µε τα έργα του, «κέρδιζε» ακόµα και τους πιο δύσπιστους.
Η δυναµικότητά του, οι γνώσεις του και η εργατικότητά του δεν µπορούν να αµφισβητηθούν από κανέναν. Ήταν ο ∆ήµαρχος της πόλης, όχι του γραφείου. Περπατούσε µέσα στο Αίγιο, χαιρετούσε τους πάντες και ήθελε να ακούει τους συµπολίτες του, κυρίως αυτούς που είχαν ένα παράπονο να του πουν. Προσιτός, δίπλα σε όλους και κυρίως στη νεολαία και πάντα χαµογελαστός.
Ο ∆ηµήτρης Καλογερόπουλος, δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το όραµά του για την Αιγιάλεια. Οι συνεργάτες του όµως µπορούν και θα το κάνουν. Είχαν τον καλύτερο ∆άσκαλο και µαθήτευσαν δίπλα σε έναν από τους αξιότερους ανθρώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Κανείς δεν θα ξεχάσει το ήθος του και την αξιοπρέπειά του, στις προηγούµενες δηµοτικές εκλογές, πριν ένα χρόνο. Σοβαρός, µετρηµένος και πάντα ψύχραιµος περίµενε τα τελικά αποτελέσματα και αφού επιβεβαίωσε τη νίκη του πανηγύρισε. Κατάφερε και βρήκε για δεύτερη συνεχόμενη φορά Δήμαρχος Αιγιάλειας. Κανείς μέχρι πρότινος δεν το είχε πετύχει!
Χωρίς όµως την υποστήριξη της γυναίκας του κ. Σοφίας, δεν θα τα είχε καταφέρει όλα αυτά. Στυλοβάτης σε όλα. Τον υποστήριξε, τον φρόντισε και διακριτικά πάντα στεκόταν στο πλευρό του.
Με το θάνατό του, κλείνει και µια ολόκληρη εποχή. Η Αιγιάλεια είναι βουβή… Το πένθος µεγάλο… Οι επόµενοι ας παραδειγµατιστούν και ας ακολουθήσουν τα βήµατά του.
Αντίο ∆ήµαρχε, συνεργάτη, φίλε…