ΕΝΤΟΝΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΙΚΡΙΑ
– “Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον φονικό και καταστροφικό σεισμό του Αιγίου, και θέλοντας να τιμήσουμε και να θυμηθούμε τα θύματα αυτής της καταστροφικής νύχτας αλλά και να ευχαριστήσουμε την Παναγία Μητέρα μας που μας βοήθησε και από κάτι ποιο χειρότερο αλλά και πολύ σύντομα να βρούν και οι άνθρωποι και η πόλη και πάλι τον ρυθμό τους, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας αποφάσισε να τελεσθεί ανήμερα της 15ης Ιουνίου Θεία Λειτουργία στον Μητροπολιτικό Ναό της Φανερωμένης και εν συνεχεία Τρισάγιο στον τόπο που κατέρρευσε η πολυκατοικία, πράγμα το οποίο έγινε αφού πρώτα έγινε γνωστό από την προηγούμενη ημέρα στους Ιερούς Ναούς της πόλη μας.
Εδώ λοιπόν ερχόμαστε στο δια ταύτα, και επειδή ήμουν ο Λειτουργός της αναίμακτης μυσταγωγίας της ημέρας αυτής, θα ήθελα να καταθέσω κάποιες σκέψεις. Τελικά εμείς οι Έλληνες και ορθόδοξοι, όπως λέει και ο λαός, ξεχνάμε πολύ μα πολύ εύκολα. Το εκκλησίασμα αυτής της ημέρας ήταν μόνο οι γνωστοί σε καθημερινή βάση πιστοί και μόνο, καθώς και ο κύριος Δήμαρχος, θα λέγαμε στο σύνολο περίπου 40 άτομα. Μέσα σε μια πόλη των 20 χιλιάδων ατόμων μόνο αυτοί κατάλαβαν τι είχε γίνει τελικά; Οι υπόλοιποι ξέχασαν τι έγινε εκείνη τη μέρα ; τον πόνο, την δυστυχία, την απελπισία, τα θύματα, την αγωνία μέχρι να βρουν τους δικούς τους ανθρώπους μέσα στα χαλάσματα, τον πανικό αλλά και ότι άλλο επικρατεί σε τέτοιες δύσκολες στιγμές. Θλίψη δε στα μάτια μας ακόμα, διότι δεν αντικρίσαμε ούτε καν στο τρισάγιο τους συγγενείς των θυμάτων. Δεν μπορώ να κρίνω διότι δεν έχω αυτό το δικαίωμα, αλλά καταθέτοντας αυτές τις απλές σκέψεις ρωτώ: τι κάνουμε; που πάμε; τι αποτέλεσμα θα έχουμε αφού και στις ποιο δύσκολες στιγμές της ζωής μας ξεχνάμε τον ίδιο μας τον Πατέρα, αυτόν που μας αγκαλιάζει, που μας δίνει πνοή, ζωή, φώς, ανάσα, υπομονή, παρηγοριά και ότι άλλο χρειάζεται σε αυτές τις πονεμένες ώρες της ζωή μας.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας διηγηθώ δύο περιστατικά πολύ διδακτικά: κάποτε δύο ταξίδευαν με μια βάρκα και ξαφνικά ξεσπάει φουρτούνα, τότε πανικός απελπισία και μεγάλος φόβος και από τους δύο, προσπαθώντας να νικήσουν τα κύματα λέει ο ένας: Παναγία μου βοήθησέ μας να τα καταφέρουμε και σου υπόσχομαι μια λαμπάδα ίσα με το μπόϊ μου. Η Παναγία όπως πάντα άκουσε την προσευχή και τους βοήθησε, και όταν φτάνοντας στον προορισμό τους λέει ο άλλος όλα καλά αλλά τώρα πές μου που θα βρείς τόσο μεγάλη λαμπάδα; και αυτός απαντά: έτσι το είπα μέχρι να περάσουμε.
Και το δεύτερο: κάποτε σε κάποιο νοσοκομείο υπήρχε μια νοσοκόμα η οποία σε καθημερινή βάση ετοίμαζε το πρόσφορο για να τελεσθεί η Θ. Λειτουργία, εκεί όμως υπήρχε μια προϊσταμένη πολύ αυστηρή και άπιστη, η οποία συχνά έκανε έντονη παρατήρηση στην νοσοκόμα με αποκορύφωμα ότι εάν συνεχιστεί αυτό, θα χάσει την δουλειά της , με αποτέλεσμα η ευλαβέστατη αυτή νοσοκόμα να σταματήσει αυτή της την πράξη. Έτσι λοιπόν περνώντας οι μέρες κάποιο βράδυ η αυστηρή προϊσταμένη βλέπει στον ύπνο της τον πεθαμένο πατέρα της να βρίσκεται σε μια μεγάλη τραπεζαρία και εκεί να βρίσκονται πολύ παραβρισκόμενοι και όλοι να έχουν μπροστά τους ένα κομμάτι ψωμί εκτός από τον πατέρα της, και τότε ρωτάει κάποιος από την παρέα: Εσύ γιατί δεν έχεις ψωμί; και η απάντηση, διότι εμένα δεν με θυμάται κανείς, εννοούσε ότι ποτέ κανείς δεν ετοίμασε έστω ένα πρόσφορο ή ένα πιάτο στάρι για την μνήμη του. Το συγκλονιστικό αποτέλεσμα, την επόμενη μέρα έδωσε εντολή να συνεχίζει η νοσοκόμα αλλά και αυτή μαζί να φτιάχνουν πρόσφορα για τις καθημερινές Θ. Λειτουργίες.
Άρα λοιπόν μήπως ήρθε η ώρα τον πλέον δυνατόν αποφάσεων; βάζοντας μπροστά ως τον μεγάλο οδηγό μόνο τον ίδιο τον Χριστό χωρίς βοηθούς στο τιμόνι παρά μόνο συνεπιβάτες αυτής της σύντομης ζωής μας.
Απλώστε το χέρι και πιάστε τον Χριστό όχι στις δύσκολες μόνο στιγμές αλλά σε καθημερινή βάση και τότε να είμαστε σίγουροι ότι θα φτάσουμε στο τέρμα σώοι και κερδισμένοι.
Τελειώνοντας να ευχηθώ να μην επιτρέψει ο Μεγαλοδύναμος ποτέ πάλι τέτοια θλιβερά γεγονότα όπως τότε, και εμείς να τον διαβεβαιώσουμε ότι θα αλλάξουμε και θα είμαστε στο εξής ακέραιοι και εντάξει στις υποχρεώσεις μας. Το εύχομαι.
Πρωτοπρεσβύτερος
Αθανάσιος Λιακόπουλος”