Συνήθως όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με δυσάρεστες καταστάσεις, νιώθουμε και τα ανάλογα συναισθήματα. Συναισθήματα που δε θα θέλαμε να τα βιώσουμε ποτέ ή ποτέ ξανά. Για αυτό συνήθως τα απωθούμε, γιατί μας προκαλούν πόνο, θλίψη και μετά συνήθως ακολουθεί ο θυμός.
Θυμός που καίει τα σωθικά και από πού να τον μαζέψουμε, πώς να τον διαχειριστούμε; Και τελικά, γιατί θυμώνουμε;
Θυμώνουμε όταν νιώθουμε ότι έχουμε αδικηθεί, όταν κάποιος μας ασκεί κριτική και μας κατηγορεί, όταν κάποιος δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας.. Και τότε αντιδράμε με δύο τρόπους, διαφορετικής ποιότητας και αποτελέσματος: Είτε συνειδητοποιούμε πως όλοι μας, κουβαλώντας διαφορετικές εμπειρίες ο καθένας μας και έχοντας σμιλευτεί με έναν τρόπο που θα εξυπηρετήσει καλύτερα το σκοπό της ζωής του, αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά μια κατάσταση. Είτε φουντώνει ο θυμός μέσα μας, αρχίζουμε να λέμε άσχημα λόγια και ίσως σε ένα δεύτερο χρόνο, παίζοντας ξανά την ίδια σκηνή στο μυαλό μας, να σκεφτόμαστε και την εκδίκηση.
Στην πρώτη περίπτωση, ακούμε προσεκτικά τι έχει να μας πει ο άλλος, κοιτάμε πίσω μόνο για να μάθουμε κάτι ή απλώς να αποδεχτούμε μια κατάσταση. Σε αυτή την περίπτωση, είτε αλλάζουμε τους «χάρτες πλοήγησής μας» και αφήνουμε στην άκρη τα «πικρά και τα ξινά», ή αφηνόμαστε στις αρνητικές σκέψεις που μας απομυζούν και μας κάνουν δυστυχισμένους, άσχημους.
Έτσι, αν πάλι ο θυμός πάει να μας κυριέψει, ας σταθούμε λίγο. Ας βγούμε ως παρατηρητές από την ιστορία του δράματος, ας βιώσουμε ό,τι αρνητικό μας κατακλύζει και μετά ας το αφήσουμε στην άκρη, ας δράσουμε με τρόπο που μας απελευθερώνει. Με έναν ηρωικό τρόπο, που αυτό που θα αφήσει πίσω του να είναι ένας ακόμη μικρός κόκκος σοφίας. Πώς; Ίσως χρησιμοποιώντας την εμπειρία που μας δόθηκε, για να μάθουμε πώς λειτουργεί ο κόσμος (πώς αλλιώς λειτουργεί – έξω από εμάς), για να κατανοήσουμε με μια πιο ευρεία οπτική και πιο βαθιά τη ζωή αυτή.
«Κανένα από τα πρόσωπα της ιστορίας δε σφάλλει.
Απλώς βλέπουν την πραγματικότητα από διαφορετική οπτική γωνία.
Το μόνο λάθος σχεδόν πάντα είναι
να πιστεύω ότι η θέση όπου βρίσκομαι
είναι η καλύτερη για να διακρίνω την αλήθεια.
Ο κουφός πάντα νομίζει ότι όσοι χορεύουν είναι τρελοί.»
Χόρχε Μπουκάι
Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και StrathclydeUniversity. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».