Ο κυρ – Απόστολος είναι κοντά στα ενενήντα – ζωή να ’χει! Με βρήκε αργόσχολο και με περίλαβε: «Κοίτα, μου λέει «είναι καλά τούτοι οι άνθρωποι; Eχω ένα χτήμα δυο – τρία στρεμματάκια. Όσο είχα τις δυνάμεις, το ’χα πάντοτε στην τρίχα. Τώρα δεν δύναμαι. Μου λένε, λοιπόν, να το έχω καθαρισμένο, αλλιώς θα μου πάρουν το κεφάλι. Κάθε καθάρισμα στοιχίζει πάνω από διακόσια “φράγκα”. Το καθάρισα πριν από ένα μήνα, και τώρα πάλι θέλει ένα χεράκι. Είναι, βλέπεις, κοντά στη θάλασσα, και η γη κρατάει υγρασία, έτσι που να μη λείπει το χορτάρι. Δεν έχω, όμως, την οικονομική δυνατότητα να δίνω το ένα μετά το άλλο τα διακοσάρια. Αγροτική σύνταξη παίρνουμε κι εγώ κι η γυναίκα μου. Το χτήμα κάτι λεμονίτσες και πορτοκαλίτσες έχει, χωρίς καμιά εισοδηματική αξία, αλλά το κρατάω για ψυχολογικούς λόγους, κι άμα φύγω, το παιδί ας το κάμει όπως θέλει.
Από τη στήλη “Εγώ σου λέω τον πόνο μου,
κι εσύ μου γράφεις «γράψ΄ τα», στην εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”
Όμως, αυτά που ορίζει η κυβέρνηση για αυστηρό έλεγχο, επώδυνα πρόστιμα, έξοδα για τοπογραφικά, ιερογλυφικά και πρωτόκολλα, αυτοψίες, νεκροψίες και χαρτόσημα, είναι παράλογα πράγματα. Με εκβιάζουν να το πουλήσω, αλλιώς,μου λεν, … θα κλάψουν μανούλες. Ναι, το καταλαβαίνω, είμαι υποχρεωμένος να διατηρώ καθαρή τη γη μου, και το κάνω, όσο η τσέπη αντέχει.
Αλλά, δε μου λες: αυτοί τηρούν τις δικές τους υποχρεώσεις; Πρόπερσι, μπήκαν στο σπίτι και με έγδυσαν. Δική τους δουλειά δεν ήταν να με προστατεύουν; Καθήκον της πολιτείας δεν είναι να διατηρεί ασφαλείς δρόμους, ανθρώπινη Υγεία, ευέλπιδα Παιδεία, σωστές Υπηρεσίες και χίλια δυο ακόμα; Εσύ βλέπεις τίποτε από αυτά; Γιατί το κράτος από μένα ζητά πάνω από τις δυνάμεις μου, το ίδιο όμως δεν ασκεί ούτε τα “κατά δύναμιν”; Γιατί, απλά, το κράτος έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι. Αυτό είναι το δίκιο, που λένε, του ισχυρότερου.
Μια πολιτεία, ωστόσο, ασκεί πειστικά το εθνικό, διοικητικό, νομοθετικό, δημοκρατικό, κοινωνικό, παιδαγωγικό της έργο, άμα η ίδια λειτουργεί ως πρότυπο αρετής κι ως καλός γονέας. Άμα δηλ. όλοι οι θεσμοί της (Κόμματα, Διοίκηση, Παιδεία, Δικαιοσύνη Νομοθεσία και λοιποί) υπηρετούν τον λαό, εξαιτίας και χάριν του οποίου υφίστανται. Διαφορετικά, μια πολιτεία, που, αντί να ελκύει τον πολίτη, τον απωθεί και τον δέρνει, παραπέμπει σε πρακτικές του υποκόσμου, και, δυστυχώς, τελευταία τέτοια φαινόμενα αφθονούν ανά τον κόσμο. Κι εμείς δεν πάμε πίσω, με δεδομένες τις πληγές του 2010. Και κάτι ακόμα: επειδή μου λένε πως από δω και πέρα θα μιλάμε προς τις υπηρεσίες μόνο με κωδικούς, με αλγόριθμους, με εξισώσεις κι άλλα τέτοια, πες τους να παν στον γιατρό να τους κοιτάξει.
Αυτά γίνονται σε διάρκειες γενεών, όχι από Παρασκευή βράδυ ως το πρωί του Σαββάτου. Και μην παριστάνουν σε μένα τους φωστήρες, επειδή είχαν τα μέσα κι έμαθαν δυο αράδες γράμματα παραπάνω. Τα τυπικά προσόντα δε σημαίνουν και νοητική ευεξία. Οι πιο πολλοί από δαύτους, άμα τους δώκω ένα αχυρένιο δεμάτι για δυο γαϊδούρια, δε θα μπορέσουν να τους το μοιράσουν. Αλλά, … ας όψεται η κακούργα η κοινωνία, που άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει … Άντε, τώρα, γιατί … τα πήρα!
Εν πάση περιπτώσει, μιαν ελπίδα έχω μόνο: όπως εφευρίσκουν μέτρα και βολεύουν τη μια τους συμβολαιογράφους και τους δικηγόρους, την άλλη την εργοδοσία και τους εργολάβους, τώρα τους μηχανικούς και τους τοπογράφους, κάποια στιγμή να γνοιαστούν και για μένα. Και για σένα. Για τους συνταξιούχους. Αυτά είχα να σου πω και τελείωσα. Να γνοιαστούν και για μένα». «Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι!» τον … ενθάρρυνα, και χωρίσαμε.