Λόγια ψυχής: Πρόσφατα είχα γράψει για ένα τσουνάμι θανάτων που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια και επιταχύνει το “μόρσιμον ήμαρ” (ημέρα θανάτου) συμπολιτών μας και συνανθρώπων, των οποίων η ηλικία δεν είναι στην κορυφή της σχετικής “επετηρίδας”. Και «πριν αλέκτορα φωνήσαι», το κακό συνεχίζεται.
Τελευταία στον κατάλογο του κοινού μέλλοντός μας είναι η Καίτη Κωνσταντίνου, διακεκριμένη ηθοποιός, αγαπημένη και τιμημένη από το Πανελλήνιο. “Έφυγε” στα 61 έτη, κι ενώ ήταν σε πλήρη υποκριτική (θεατρική και τηλεοπτική) δράση. Ειπώθηκαν και γράφηκαν οι σημαντικές μνήμες από τη μεγάλη της καριέρα κι από το διαυγές της ήθος.
Από τη στήλη “Εγώ σου λέω τον πόνο μου,
κι εσύ μου γράφεις «γράψ΄ τα», στην εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”
Εγώ, πάλι (συγνώμη για το “εγώ”), στην πολύτιμη κιβωτό από τη συνεργασία μου με χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες, διατηρώ την έφηβη Καίτη των ετών 1980 και 1981, όταν μαζί ανοίγαμε – στα πλαίσια της φροντιστηριακής προετοιμασίας της – τον δρόμο για την πανεπιστημιακή της εκπαίδευση. Άριστη μαθήτρια και πνεύμα ανήσυχο, εύκολα εισήχθη στη Φιλοσοφική, από την οποία κι αποφοίτησε. Δεν ήταν, όμως, αυτό το μεράκι της. Η θεατρική σκηνή είναι που τη συνήρπαζε, οι “ρόλοι” ήταν που την αναστάτωναν, το ρήμα “υποδύομαι” ήταν που την ενέπνεε, αυτό που σε βγάζει από το “εγώ” και σε βάζει σε ξένα σώματα. Έτσι η Καίτη αφέθηκε στον “άλλο εαυτό” της, που τον υπηρέτησε με εκπληκτική επιτυχία, όπως όλοι και όλα μαρτυρούνε.
Τα λέγαμε μέχρι τα πρώτα θεατρικά της βήματα, και κυρίως νωρίτερα, όταν ακόμα πάλευαν μέσα της η θεατρίνα με την καθηγήτρια (αλλιώς, ο Αριστοφάνης με τον Πλάτωνα), ή, καλύτερα, ψευτοπάλευαν, γιατί η Καίτη δεν ήταν απ’ αυτούς που “χάνονται στη μετάφραση”. Ήξερε πού πατάει και πού βρίσκεται. Ήξερε τι και πώς το ήθελε. Και το απέδειξε.
Μετά την έχασα, καθώς απορροφήθηκε από τις πολλές υποχρεώσεις της, αλλά τη χαιρέταγα, μέσω της εξαιρετικής μητέρας της, της κυρίας Αγγελικής, που τη συλλυπούμαι βαθύτατα και της εύχομαι η υπερηφάνεια για την Καίτη της να μειώνει – κατά δύναμιν – την απόγνωση. Το ίδιο εύχομαι και στην αξιολάτρευτη αδελφή της Καίτης, τη Μαρία, με την οποία επίσης συνεργάστηκα για την είσοδό της στο πανεπιστήμιο, και διατηρώ μνήμες πολύτιμες. Καίτη, έφυγες πριν από την ώρα σου, και πολλά που ήθελες, δεν τα πρόκαμες και τ’ αφήνεις πίσω σου, αλλά πάρα πολλά είναι κι αυτά που έκαμες.
Γι’ αυτό και το τελευταίο χειροκρότημα ήταν αντάξιο με το υποκριτικό σου μέγεθος. Σείστηκε ο Αϊ – Σπυρίδωνας! Καίτη, καλή συνέχεια …!
Aπό την εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”