Το “κουράσαμε” λίγο, αλλά “τέλος καλό, όλα καλά”, και …. habemus δήμαρχο! Και, μάλιστα, έχουμε επανεκλεγόμενο για δεύτερη συνεχόμενη θητεία δήμαρχο, για πρώτη φορά εδώ και μισόν αιώνα! Κι εμείς, απ’ αυτήν εδώ τη στήλη, κ. Δημήτρη Καλογερόπουλε, σε καλωσορίζουμε, σου ευχόμαστε πρώτιστα να έχεις την υγεία σου, κι έπειτα προσδοκούμε από μέρους σου με ρεαλισμό, με δουλειά, με σωστές προτεραιότητες, με ορθές επιλογές, με διάθεση διαλόγου και σύνθεσης, και με σύνεση, να πάς τον τόπο μακρύτερα.
Από τη στήλη “Εγώ σου λέω τον πόνο μου,
κι εσύ μου γράφεις «γράψ΄ τα», στην εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ“
Αυτό είναι το αιτούμενο, κι αυτό εξ αντικειμένου δεν είναι αυτομάτως ούτε εύκολο ούτε δύσκολο. Εξαρτάται από τα μέσα που συναθροίζονται κι απ’ τη δοσολογία τους. Ειδικά η πόλη μας (μιλάω ως Αιγιώτης), έτσι όπως είναι “αιωρούμενη”, θέλει κάποιαν φαντασία στο ντύσιμο. Αλλά είναι και εύκολα διαχειρίσιμη. Από τη φύση της έχει προικιστεί με σπάνια προνόμια. Δεν υπάρχουν πολλές αστικές γωνιές στη χώρα μας με το δικό μας αναρριχητικό ανάγλυφο, με τον δικό μας ιστορικο – γεωγραφικο – περιβαλλοντικό ορίζοντα και με τη δική μας φυσική και επίκτητη γνησιότητα και λιτότητα.
Εμείς δεν έχουμε ουρανοξύστες κι αεροδρόμια, δεν έχουμε ηλεκτροκίνητες κλίμακες και υπέρμετρες πολυτέλειες, αυτά δηλ. που, ναι μεν, φέρνουν λεφτά, αλλά συγχρόνως είναι κι οικονομικά ανοικονόμητα και διαχειριστικά πολυσύνθετα, αλλά έχουμε αγαθά πιο ευανάγνωστα, πιο διαρκή και πιο πολύτιμα: άφθονα νερά / άφθονες βουνοπλαγιές / άφθονες ακρογιαλιές / άφθονη ατόφια ομορφιά και “παρά θίν’ αλός” και στα ενδότερα / άφθονους πορτοκαλεώνες χαμηλότερα / άφθονα κρασοστάφυλα κι άφθονη μαύρη σταφίδα στα ψηλότερα. Άρα, ούλα τα καλούδια που έχουν βάρος και βάθος, τα έχουμε.
Με όλα τούτα θέλω να πω πως η διοίκηση της Αιγιάλειας δε μοιάζει με άλυτο σταυρόλεξο, ούτε με τις χαοτικές τρύπες του σύμπαντος, αλλά είναι μια σχετικά μετρήσιμη υπόθεση, μια υπόθεση με αρχή, μέση κι επίλογο. Κι αυτή η διατήρηση και η ενίσχυση των δεικτών που συνιστούν την κοινοτική υπεραξία μας, περιέρχονται στην ευθύνη του επανεκλεγέντος – και, γενικώς, του εκάστοτε – δήμαρχου.
Επειδή, όμως, η “ενός ανδρός αρχή” δεν αρκεί για “να γυρίσει ο ήλιος”, την ίδια – για να μην πω περισσότερη – ευθύνη με τον δήμαρχο έχουν και όλοι οι συνδαιτυμόνες του, δηλ. συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι σύμβουλοι. Και γι’ αυτήν την επισήμανση γράφω το παρόν κείμενο. Αν οι περισσότεροι εξ αυτών κρατάνε κι από ένα καλάσνικοφ, δε γίνεται τίποτα. Η πρόοδος ενός τόπου πετυχαίνεται όχι με το “εγώ”, αλλά με το “εμείς”, τουτέστιν: με “κοινή πλάτη”, με συνεργασίες, με αλληλεγγύη, με μαζικό αγώνα, με αμοιβαίο σεβασμό, με καλή καρδιά. Αντίθετα, σε περιβάλλοντα όπου αφθονούν οι τρικλοποδιές, η αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση, η a priori αβασάνιστη και στείρα άρνηση, η ενδοπαραταξιακή φαγωμάρα και τα παρόμοια , καμιά προκοπή δε γίνεται. Το άστυ μας, δυστυχώς, μετά τη μεταπολίτευση, με τα δεύτερα ζει και έζησε. Ζει κι ώς τώρα έζησε με φλύαρους ανταγωνισμούς, με κομματικές σκοπιμότητες, με ατομικά συμφέροντα και με μικράν ή μηδαμινή αιγιοφρενίτιδα. Ωστόσο, υπήρξε και μια υποδειγματική περίπτωση.
Ποιος θεωρείται, και εν πολλοίς ήταν, ο πιο πετυχημένος άρχων της πόλης; Πιστεύεται ότι ήταν ο Αλέκος Μέγαρης. Πράγματι, μολονότι σε πολλά ήταν “αλλού” (συγκεντρωτικός, οξύθυμος, εριστικός, απότομος, μη επικοινωνιακός, ενίοτε υβριστικός και παράλογος – «θα του κόψω τα πόδια, άμα τολμήσει κι έρθει στο Αίγιο!» είχε απειλήσει κάποτε τον πανίσχυρο υπερυπουργό και για ένα διάστημα πρωθυπουργεύοντα Μένιο Κουτσόγιωργα, επειδή τον θεώρησε υπεύθυνο για μια εκλογική αποτυχία του), όμως ήταν δουλευταράς, ανθεκτικός στα δύσκολα, και αποφασιστικός. Αλλά δεν ήταν μόνον αυτά. Το κυριότερο ήταν ότι πίσω του και πλάι του είχε στήριγμα τον Αιγιώτη υπουργό Γιάννη Βασιλειάδη. Ο τελευταίος, αν και ανήκε στο αντίπαλο κομματικό στρατόπεδο και σε εποχές που το γαλάζιο με το πράσινο αλληλοσφάζονταν κι αλληλομισούνταν θανάσιμα, υπερπήδησε το κομματικό τοξικό προγεφύρωμα, και – με υποδειγματική πατριωτική συνείδηση – του εξηγήθηκε: «κράτα με να σε κρατώ, ν’ ανεβούμε το βουνό!».
Έτσι, με τη δημιουργική φιλοδοξία του ενός και με την οικονομική χείρα βοήθειας από τον έτερο, καθόσον ο υπουργός μεσολαβούσε για την εξασφάλιση των κατά περίπτωση πόρων που χρειάζονταν, αποδείχτηκε ότι, άμα ξεπεραστούν τα παραταξιακά και κομματικά και τα συναφή αγκυλώματα (εγωισμοί, αλαζονεία, μωροφιλοδοξίες και λοιπά), ανοίγεται ο «τρίτος δρόμος». Ούτω πως πραγματοποιήθηκε ο Βιολογικός (το μεγαλύτερο έργο στη Μεταπολίτευση) και όχι μόνον.
Με όλα τούτα, θέλω να πω το εξής πολύ απλό: κακώς – κάκιστα – πιστεύεται ότι στη διάρκεια και στο πέρας της τετραετούς ή πενταετούς δημαρχιακής “παράστασης”, πρέπει να κρίνεται μόνον ο δήμαρχος. Πρέπει να κρίνεται όλος ο θίασος, και να αποδίδονται τα του Καίσαρος στον Καίσαρα, και τα των υπολοίπων στους υπόλοιπους. Γιατί, ναι μεν «αρχή άνδρα δείκνυσι», αλλά και «μία χελιδών έαρ ου ποιεί», δηλ. μ’ ένα χελιδόνι δεν έρχεται η Άνοιξη.