“Στην πολιτική” έλεγε ο παλιός Καραμανλής “υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δε γίνονται, και πράγματα που γίνονται και δε λέγονται”.
Το πρώτο (πράγματα που λέγονται και δε γίνονται) είναι.. ο κανόνας. Πράγματι, εκείνο για το οποίο ελεεινολογούνται αείποτε οι πολιτικοί, είναι ότι κάνουν κατάχρηση του “θα”, ότι δηλ. υπόσχονται προεκλογικά και ξεχνούν μετεκλογικά. Το δεύτερο (πράγματα που γίνονται και δε λέγονται) ερμηνεύεται ποικιλότροπα, αφορά όμως κυρίως θέματα εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας, που, ως είθισται, ανήκουν στα “άκρως απόρρητα”.Ωστόσο, υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία. Είναι η περίπτωση που “λέγονται πράγματα, που δεν πρέπει να λέγονται”. Αυτή είναι η πιο διαδεδομένη από τις πολιτικές ασθένειες της εποχής μας. Βγαίνει ο “πάσα εις”, ανοίγει το “απύλωτον” στόμα του και… “ανάστα ο Κύριος”!
Το συγκεκριμένο είδος άσκησης της πολιτικής τα τελευταία χρόνια πρωταγωνιστεί στο πολιτικό στερέωμα, και οι συμπαθείς εκπρόσωποί μας “του δίνουν και καταλαβαίνει”. Πολλοί με αυτό το υλικό έχτισαν και χτίζουν την κοινοβουλευτική καριέρα τους. Πολλοί, πάλι, με το ίδιο υλικό έσκαψαν το λάκκο τους. Αφθονούν τα σχετικά “κομψοτεχνήματα”, λόγου χάρη “λεφτά υπάρχουν”, ή “μαζί τα φάγαμε”, ή “θα σκίσω τα μνημόνια μ΄ ένα νόμο κι ένα άρθρο”, και τα υπόλοιπα.
Η τελευταία ρήση που εμπλουτίζει την εν λόγω συλλογή, είναι αυτό που είπε χτες ο αρχηγός της αντιπολίτευσης για “επιτροπή γιατρών κοινής αποδοχής”(!). Προσωπικά, μου φάνηκε αδιανόητο. Ίσως, δεν έχω καταλάβει σωστά το πνεύμα του αιτήματος, αλλά δεν είδα και μια διευκρίνιση που να μειώνει τη θολούρα του. Ως γνωστόν, η κυβέρνηση συγκρότησε μια επιτροπή, – όχι από δύο ή τρία ή τέσσαρα , αλλά – από 32 άτομα, που επωμίστηκαν το δύσκολο έργο του υγειονομικού στοιχήματος, μπροστά στην επέλαση της τρέχουσας πανδημίας Covid 19. Όλοι τους είναι καθηγητές και στυλοβάτες στο υγειονομικό σύστημα, και αυτοί… υποτίθεται, και δεν είναι δυνατόν να μην είναι έτσι – εισηγούνται τα μέτρα που απαιτούνται και λαμβάνονται.
Δεν μπορώ, λοιπόν, να φανταστώ ότι θα υπήρχε ποτέ ελληνική κυβέρνηση που μια τέτοια ευρεία επιτροπή και για ένα τόσο ευαίσθητο, περίπλοκο και υπεύθυνο ζήτημα θα την “έστηνε” με αυστηρά κομματικά κριτήρια. Μου μοιάζει απίθανο. Γιατί να το κάνει; Υπάρχει πρωθυπουργός που θα ήθελε ν΄ αυτοκτονήσει μέσα από μια τέτοια διαχείριση; Υπάρχει πρωθυπουργός που θα ήθελε ένας ιός στον μεν κοσμάκη να μοιράσει όσο το δυνατόν περισσότερα φέρετρα, στον ίδιο δε να υπογράψει τον πολιτικό του θάνατο; Και, στο κάτω – κάτω, βρε αδερφέ, είναι τόσο εύκολο να βρεις γιατρούς τόσο πρόθυμους να προδώσουν την επιστήμη τους, το κύρος τους, το όνομά τους, το χρέος τους, και να χωθούν στα κομματικά λασπόνερα; Βρε αδερφέ, είσαι σίγουρος ότι μόνον εσύ είσαι ακέραιος, κι αμέσως μετά ξεκινάει η άβυσσος; Ε, όχι, αυτά, ακόμα και μέσα στον κύκλο της ηθικής παρακμής που διανύουμε, δε γίνονται.
Κατόπιν τούτων, τι νόημα έχει η πρόταση για “επιτροπή κοινής αποδοχής”; Και, το βασικότερο: Τι θα πει “κοινής αποδοχής”; Εδώ με διαρρέει και με ταρακουνάει ένα ανατρίχιασμα. Διότι “κοινής αποδοχής” σημαίνει το εξής: από τα κόμματα που έχουν στασίδι στο κοινοβούλιο, να υποδείξει έκαστο έναν αριθμό των μελών της επιτροπής, ανάλογα με το ποσοστό των τελευταίων εκλογών, ή με το ποσοστό της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Οπότε, κατά προσέγγιση, η Νου Δου θα “διορίσει” περί τους 12, περί τους 8 ή 9 ο ΣΥΡΙΖΑ, και οι άλλοι τρεις περίπου από 4. Μα, είμαστε καλά; Θέλει πολλή φαντασία για να εικάσει κάποιος ποίας νοοτροπίας και εγκεφαλικής συστάσεως πρόσωπα θα έψαχνε και θα έβαζε π.χ. ο Κυριάκος της Λύσεως; Χριστέ κι Απόστολε! Ευτυχώς ότι στη χώρα μας, παρά τα χίλια κακά της μοίρας της, οι κοινοβουλευτικές, πολιτικές και συνταγματικές “σταθερές” λειτουργούν πολύ ικανοποιητικά. Για παράδειγμα, στη μεταπολίτευση ποτέ δεν αμφισβητήθηκε το εκλογικό αποτέλεσμα (είδαμε τι έγινε σε κοτζάμ Αμερική στην τελευταία αναμέτρηση). Και μπορεί κάποιος να παραθέσει πληθώρα από παρόμοιες θεσμικές και δημοκρατικές ελληνικές εντελέχειες. Άλλωστε, αυτό που έγινε στην Υγεία, γίνεται ανέκαθεν σε όλα τα ειδικά θέματα. Για κάθε νομοσχέδιο με εξειδικευμένο επιστημονικό περιεχόμενο, π.χ. αν αυτό αφορά το Ποινικό Δίκαιο, συνεδριάζει κατ΄ επανάληψη, μελετά και εισηγείται τα προτεινόμενα, ένα corpus από όλα – έχω τη γνώμη – τα τακτικά διδακτικά μέλη των νομικών σχολών των πανεπιστημίων μας, χωρίς κομματικές σημαιούλες και πολιτικά κριτήρια. Έτσι νομίζω. Αν δεν έχω καλή πληροφόρηση, ας βγει ένας κι ας πει τα αλλιώτικα. Στο τέλος, φυσικότατα, η κυβέρνηση είναι αυτή που θα βάλει τη σφραγίδα της.
Υπάρχει άλλη πρόταση; Τουλάχιστον, στο κεφάλαιο “κανόνες δημοσίου βίου και διακυβέρνησης”, αδιαμφισβήτητα ως χώρα “ανήκομεν εις την Δύσιν”, τουτέστιν κινούμαστε πάνω στις ράγες του Διαφωτισμού. Αν σκεφτούμε τι γίνεται πιο πέρα, πιο δώθε, πιο κάτω, ανά τον κόσμο, δεν είναι λίγο.
Aπό την έντυπη έκδοση “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ” 11/11/2021