Παρ’ τον έναν και χτύπα τον άλλον: Σε πιάνει ρίγος, άμα συνειδητοποιείς ότι εν πολλοίς η τύχη του κόσμου οσονούπω θα αφεθεί για την επόμενη τετραετία στα χέρια και στις διαθέσεις δύο συγκεκριμένων μονοσύλλαβων ονομάτων. Ο ένας, ο Τραμπ, πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, είναι δισεκατομμυριούχος, κι ο άλλος, ο Μασκ, είναι ο πλουσιότερος κάτοικος του πλανήτη. Κακό; Όχι κακό, κάκιστο είναι.
Αν δεν είναι αυτή η ολοκληρωτική επιβολή του χρήματος πάνω στη σκέψη και στο πνεύμα,
Από τη στήλη “Εγώ σου λέω τον πόνο μου,
κι εσύ μου γράφεις «γράψ΄ τα», στην εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”
τότε ποια θα μπορούσε να είναι; Αυτοί, μάτια μου, έχουν φθαρεί εντελώς εξαιτίας του πλούτου. Δεν έχουν πια συναίσθημα μέσα τους. Τα μόνα υλικά που κυκλοφορούν εντός τους είναι ο οικονομικός ανταγωνισμός, ο ισολογισμός και το ισοζύγιο, η μετοχοποίηση της επιχείρησης και η χρηματιστηριακή ανάπτυξη, η παραγωγική επένδυση, η βέλτιστη τοποθέτηση και τα τοκομερίδια. Το πιστεύω βαθύτατα (ποσώς σε ενδιαφέρει η θέση μου, αλλά εγώ τη γράφω κι εσύ … γράψε με!)- το πιστεύω, λοιπόν, βαθύτατα – πως σε κάτι τέτοιους έπρεπε διά νόμου να απαγορεύεται η ανάβαση στην πολιτική ηγεσία.
Όταν ο κ. Δούκας ως δήμαρχος της Αθήνας διεκδίκησε και την πράσινη ηγεσία, οι πιο έγκυρες εκτιμήσεις διαφώνησαν – ορθώς, κατά τη γνώμη μου – με τη θέση Δούκα, με βασικό επιχείρημα ότι … και παπάς και ζευγάς δε γίνεται. Κατά μείζονα λόγο, αυτό ισχύει για τους μεγιστάνες του πλούτου. Δεν είναι στις ανθρώπινες δυνατότητες να υπηρετήσουν συγχρόνως τα δύο MEGA. Πέραν του ότι, όπως είπαμε, είναι μακράν της ψυχολογίας, των προβληματισμών, της αγωνίας, της καθημερινότητας, των αναζητήσεων, της ψυχοσύνθεσης των ανθρώπων της κοινωνίας μας. Κι ας μη μιλήσουμε και για διαπλεκόμενους – διαπλεκόμενα! Δυστυχία μας!