ΤΙΜΑΤΑΙ Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΜΟΡΦΗ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ
Την ΚΥΡΙΑΚΗ 10 Μαΐου 2015 τιµάµε για άλλη µια χρονιά την ιερή µορφή ολόκληρου του κόσµου: τη ΜΑΝΑ! Τιµάµε την αγάπη και τη στοργή της, τον πόνο και τις αγωνίες της, τον ηρωϊσµό και τη θυσία της, την ακένωτη πηγή της ζωής, στην ατέλειωτη πορεία των αιώνων!
Κάθε χρόνο, µια Κυριακή του Μάη, γιορτάζεται η µητέρα, το πολυτιµότερο πρόσωπο στη ζωή όλων µας.
Η µάνα που δεν λογαριάζει τίποτα, αρκεί να τα προσφέρει όλα στα παιδιά της, στη σωστή ανατροφή τους και στην αποκατάστασή τους.
Σε όποια γη, σε όποια χρονική περίοδο, σε καιρό ειρήνης ή πολέµου, η αγάπη της µάνας ποτάµι αστείρευτο, µπορεί να φθάσει µέχρι και τη θυσία.
Η µάνα είναι δύναµη ακαταµάχητη απ’ όλα τα αντίξοα, τα λόγια της δίνουν δύναµη, θάρρος, κουράγιο.
Γιορτάζει η οποιαδήποτε µάνα, η µάνα του φτωχού και του πλούσιου, η µάνα του χτίστη αλλά και του χαλαστή. Η µάνα που υπερασπίζεται το παιδί της µ’ όλες τις δυνάµεις της. Αυτή που τα ελλατώµατά του προσπαθεί να δικαιολογήσει και τα προτερήµατα τα δέχεται σαν δώρο Θεού.
Για µένα αυτή η µέρα φέρνει στη µνήµη µου αξέχαστες εικόνες της µάνας, στην κουζίνα, στον κήπο, στο χωράφι, στο προσκέφαλο της παιδικής αρρώστιας.
Πρόσωπο άλλοτε χαρούµενο, άλλοτε κουρασµένο, άλλη φορά µπροστά στο φούρνο να φουρνίζει το ψωµί, την πίτα, καταϊδρωµένη αλλά όχι βαριεστηµένη. Στη φράση της «Να ΄στε καλά και να πηγαίνετε καλά στο σχολείο» κρυβόταν η ανταµοιβή της και η ικανοποίησή της.
Αναρωτιέµαι ακόµη και σήµερα, αν αυτά της τα λόγια αποτέλεσαν µαγιά για την παραπέρα ζωή µου.
Ποτέ δεν θυµάµαι αυτή τη γιορτή, όµως την προσφορά της την ένιωθα κάθε µέρα όλα τα χρόνια. Αργότερα τα παιδιά µου δεν παρέλειπαν να µου δίνουν ευχές.
Σήµερα όλα τα παιδιά αυτή τη µέρα θα ζωγραφίσουν µια καρτούλα ή θα πάρουν από το ανθοπωλείο ένα λουλουδάκι ή θα σκύψουν στον κήπο να κόψουν ένα αγριολούλουδο για τη µάνα και θα της αποσπάσουν, για µια ακόµη φορά, µια ζεστή αγκαλιά, ένα φιλί και την υπόσχεση «εγώ είµαι εδώ».
Τελειώνοντας θα θυµηθώ τον Ανδρέα Κάλβο, που γυρίζοντας στις µνήµες της παιδικής του ηλικίας, ανακαλεί την ιερή µορφή της και προστρέχει στην αγάπη που διαρκεί αδιάφθορη µέσα στο χρόνο.
«Ω φωνή, ω µητέρα,
Ω των πρώτων µου χρόνων
Σταθερά παρηγόρησις…».
Κούλα Καψάλη – Γκίκα
