Εν µέσω πανδηµίας, άραγε πόσες φορές ήρθε το παραπάνω λαϊκό άσµα στο µυαλό µας; Θ΄ απαντήσω µόνη… Αµέτρητα πολλές! Άξαφνα εκείνο το “άστο γι΄ αύριο”, το προσφιλές των αναβλητικών ανθρώπων ή των νεαρών σε ηλικία… µας φάνηκε αδιανόητο! Εµείς, οι άνθρωποι, έχουµε ένα κακό… ίσως το µεγαλύτερο όλων… Το ότι συµπεριφερόµαστε σαν η αυριανή να είναι δεδοµένη!
Πόσα συγνώµη”, πόσα “σ’ αγαπώ” ή πόσα “άντε χάσου” δεν ειπώθηκαν στην ώρα τους κι άλλαξαν τον ρου της ιστορίας… της δικής µου, της δικής σου ή και ολόκληρων λαών!
Μια η αναβλητικότητα, µια η λογική, µια ο φόβος του άγνωστου, µια οι εξωγενείς παράγοντες… λιµοί, σεισµοί και καταποντισµοί ή το απλό, µα εξίσου καταστροφικό “τι θα πει ο κόσµος” άφησαν ζωές να κυλήσουν µονότονα και ανούσια, ιδέες να κλειστούν σε ντουλαπάκια του µυαλού και όνειρα να ποδοπατηθούν;
Αρχίζετε να µετράτε, έτσι δεν είναι;
Κι αν βρε παιδί µου, αποφάσιζες να σταθείς µια στιγµή, κι εκεί, στατικός ν΄ αναρωτηθείς, αξίζει στ΄ αλήθεια µια ζωή δίχως αυτό που κάνει κάθε ίντσα της ύπαρξής σου ζωντανή… µήπως, τότε, να έβρισκες τη δύναµη… τα κότσια, να τ΄ αλλάξεις όλα για να πετύχεις αυτό που επιθυµείς διακαώς;
Επειδή, λοιπόν, στα δύσκολα, στα πρωτόγνωρα και τα αβέβαια η λογική και η κοινωνία βάζει φρένο, πίνεις έναν καφέ, κάνεις ένα τσιγάρο, ρίχνεις έναν µακρόσυρτο αναστεναγµό και αναρωτιέσαι χαµηλοφώνως… “τι θα φάµε σήµερα;”
Κατάντια… κι η ζωή περνά ταΐζοντας σε καθηµερινότητα! Σα να τρως φασολάδα επ’ αόριστον… Πού κέφι µετά… µόνο πρήξιµο κι αέρια πάσης φύσεως!
Θυµάµαι µια ελληνική ταινία µε την Αντιγόνη Βαλάκου και τον ∆ηµήτρη Παπαµιχαήλ… “Τα χαµένα όνειρα”… µ΄ είχε συγκλονίσει! Το πώς ξεκινάς µ΄ όνειρα, νέος, για κάτι µεγάλο και τελικά παγιδεύεσαι στην “παρένθεση” πριν το µεγάλο βήµα… Τα µαλλιά ασπρίζουν, οι αντοχές µειώνονται, οι αποτυχίες ακολουθούν η µιά την άλλη κι ανήµπορος κοιτώντας απ΄ το παράθυρο την βροχή να πέφτει, ακούς σαν επικήδειο το Βαλς των Χαµένων Ονείρων, που τόσο επιµελώς συνέθεσε ο Μάνος για να πλαισιώσει την τραγωδία των πρωταγωνιστών!
Μπρρρρ ανατρίχιασα!
Γι αυτό σας λέω, γίνετε πρωταγωνιστές της ζωής σας! Ξεκουνηθείτε! Χίλιες φορές πρωταγωνιστής σε ταινία δράσης παρά σε δραµατική! Στην µεν του πρώτου είδους, θα πέσουν “κανονιές”, θα φάτε τα µούτρα σας, θα πληγιάσετε, αλλά ρε παιδί µου, θα την έχετε δει και λίγο ” Τζέιµς Μπόντ”! Ενώ, εις του δευτέρου, στην Σεχραζάτ την οδυροµένη θα οµοιάζετε κι άντε να µοιράζουµε πλερέζες και χαρτοµάντιλα!
Εν ολίγοις η ζωή είναι µία κι είναι και λίγη και αδέκαστη! Το να την πάρεις στα σοβαρά, δεν σηµαίνει να κάθεσαι να την υπεραναλύεις! Σηµαίνει ν΄ αποδεχθείς την προσωρινότητά της και ν΄ αποφασίσεις να την ζήσεις έτσι όπως σου αρµόζει!
Κάνε ό,τι λαχταρά η περδικούλα σου, διότι µόνον σ΄αυτή θα λογοδοτήσεις όταν δεις τα ραδίκια ανάποδα!
Κλείσε τα µάτια κι οραµατίσου ποια κατ΄ εσένα είναι η ιδανική ζωή και πορεύσου πάνω σ΄ αυτό το µονοπάτι!
Θα ΄χει και λακκούβες και ανηφόρες και εµπόδια κι αντιπερισπασµούς… αλλά τουλάχιστον θα περπατάς στον δρόµο που Εσύ επέλεξες να σ΄ οδηγήσει στην Ευτυχία!
Είναι µεγάλη υπόθεση να µην πεις, πικραµένος, στο τέλος του δρόµου σου εδώ πάνω… “Αν είχα τολµήσει…”
ΑΓΓΓΕΛΑ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
Από την έντυπη έκδοση “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ” 4/11/2021