Παρέες

“Μην πλανάσθε… φθείρουσιν ήθη χρηστά οµιλίαι κακαί”

(Κορινθ. Κεφ. ιε΄, στιχ. 33)

Η ζωή αφήνει τα αποτυπώµατά της επάνω µας και εµείς αφήνουµε τα δικά µας σ’ αυτή, αλλά και στους ανθρώπους µε τους οποίους συναναστρεφόµαστε. Οι καταστάσεις που µας επηρεάζουν και µας διαµορφώνουν είναι αποτυπώµατα ζωής, αλλά και ο τρόπος µε τον οποίον ζούµε, αντιδρούµε, µε πράξεις, καλές, κακές, σωστές ή λάθος κι ό,τι δηµιουργούµε είναι δικό µας αποτύπωµα.

Μερικές φορές αισθανόµαστε αδικηµένοι από την παρέα µας. Συνήθως µας φταίνε οι άλλοι, που νιώθουµε ότι µας πληγώνουν. Ίσως, µπορεί να φταίµε εµείς κατά βάθος. Τότε, ακόµα κι εκείνες τις αδύναµες στιγµές, µπορεί να ανατρέχει κανείς στο Θεό και να παίρνει κουράγιο.

Το να µοιράζεσαι τις σκέψεις σου είναι το καλύτερο φάρµακο. ‘Οχι βέβαια όλες. Υπάρχουν κάποιες που κρύβονται στα βάθη της ψυχής και µόνο ο εαυτός σου τις µαθαίνει, αν κάνεις τον κόπο να τις αφουγκραστείς. Οι ανάγκες, οι επιθυµίες, εµείς οι ίδιοι αλλάζουµε µέσα στο χρόνο. Το ίδιο και οι σχέσεις µας µε τους άλλους. Ο χρόνος και η συνήθεια φθείρει τις σχέσεις των ανθρώπων.

Πιστεύω στις συναντήσεις µεταξύ των ανθρώπων τη σωστή χρονική στιγµή, ενδεχοµένως το σωστό timing να είναι που ονοµάζουµε αδελφή ψυχή.

Οι άνθρωποι σήµερα έχουν ανάγκη τη σύνδεση και την επικοινωνία. Αυτά που µας λείπουν είναι τα πιο απλά και βασικά. Να σε κοιτούν στα µάτια µε ειλικρίνεια και να είναι εκεί. Τα πρόσωπα της παρέας µας είναι χαρούµενα. Ο ένας θα πει στον άλλον µ’ ευχαρίστηση την καληµέρα. Όλοι είµαστε αγαπηµένοι τίποτα δεν µας χωρίζει.

Το µίσος δεν βρήκε καρδιά να φωλιάσει, η κακία και η ζήλεια δεν φύτρωσε σε κανένα από τα σπίτια µας. Ο πλούσιος της παρέας θα δόσει το χέρι του στο φτωχό, θα τον ρωτήσει για τη δουλειά του κι όταν χρειάζεται θα τον βοηθήσει. Πιστεύω, αλήθεια πως η παρέα µας έχει τους καλύτερους ανθρώπους του κόσµου. ∆εν υπάρχει κλέφτης, δεν υπάρχει αδικία, η χαρά και η λύπη είναι για όλους και το γέλιο και η πίκρα µοιράζονται σε όλους. Σκέφτοµαι πως αν µπορούσαν να ήσαν το ίδιο και άλλες παρέες, τότε παντού θα βασίλευε η ευτυχία, η ζωή θα είχε συναντήσει το σωστό νόηµά της, πουθενά δεν θα ήταν ασχήµια.

Το πρωί ξεκίνηµα για τη δουλειά, επιστροφή και το βράδυ, πόσο χαρούµενο ήταν αυτό το βράδυ, όταν έβλεπες να κάθεται η παρέα και να συζητάει τις εντυπώσεις από την ηµέρα που πέρασε! Όσο κι αν η κούραση της εργασίας βαραίνει το κορµί, από την καρδιά δεν µπορεί να φύγει το χαµόγελο της συναναστροφικής αγάπης.

Υπάρχουν άνθρωποι που ενώ είχαµε στενή κοινωνική σχέση, µας πλήγωσαν. Εγώ προσωπικά σηκώθηκα και µε την ίδια αγνότητα κοίταξα καθάρια τους επόµενους ανθρώπους, γιατί δεν θέλω να χάσω την ανθρωπιά µου και την πίστη µου στον άνθρωπο. Νιώθω λύπη και συµπόνοια γι΄αυτούς που δεν τολµούν, για εκείνους που δεν µπορούν, που είναι λίγοι και µικροί. ∆εν µπορώ να κάνω παρέα µαζί τους γιατί δεν είναι αντάξιοι της συναναστροφής µου.

«Εάν δεν πρόσωπον χρήσιµον και προσφιλές εις σε σου γίνεται αφορµή εµπαρθούς επιθυµίας και αµαρτίας, χωρίσου οριστικώς από αυτό. Σε συµφέρει, να στερηθείς τη φιλία και χρησιµότητα του προσώπου αυτού και να µη ριφθείς µαζί µε εκείνον εις το πυρ της κολάσεως» (Ματθ’ Κ.ε΄στιχ. 29).

Ο κακιές παρέες είναι επικίνδυνες και καταστροφικές. Είναι φοβερό κακό η συναναστροφή µε πονηρούς ανθρώπους και πρέπει να παραµένουµε όσο το δυνατόν πιο µακριά κι αυτό θα είναι η πιο µεγάλη επιτυχία.

Η κοινωνία µας κρίνει από την ποιότητα αυτών που κάνουµε παρέα και οι οποίοι µε τον τρόπο τους υποσκάπτουν ύπουλα την πνευµατική µας υγεία. ∆εν είναι µικρό κατόρθωµα ν’ αποφεύγει κανείς τους υπερήφανους, τους αλαζόνες, γιατί αυτό αποτελεί µέγιστη ασφάλεια της αρετής, µέγιστη περιφρούρηση της ταπεινοφροσύνης. Όποιος αποφεύγει τις κακές παρέες σώζεται. Αυτό είναι ασφάλεια, είναι τείχος, προκοπή της αρετής. ‘Ετσι και την παρούσα ζωή θα ζήσει προφυλαγµένος από σφάλµατα και θα επιτύχει και µελλοντικά αγαθά.

Πρέπει να αποφύγουµε τους συνηθισµένους ανθρώπους και τους γνωστούς, όταν είναι κακοί. Γιατί, κι αν ακόµα δεν µας βλάψουν καθόλου ηθικά, δεν θα µπορέσουµε να αποφύγουµε την κακή φήµη. Ο καλές παρέες πλουτίζουν, ενώ οι κακές βλάπτουν. Το στέκι της παρέας µου, είναι πληµµυρισµένο από φως και ανθρωπιά και µε κανένα άλλο δεν το αλλάζω.

Aπό την εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”