Η παράταξή μας, η ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ, τιμά την γιορτή της μητέρας με ένα 
λυρικό κείμενο του συγγραφέα και ηθοποιού Κώστα Κρομμύδα, και με έναν τρυφερό πίνακα του Νικολάου Γύζη, αφιέρωμα στην μητέρα.
Στην μητέρα….
Μητέρα, δεν είναι απλά η γυναίκα που θα φέρει ένα παιδί στον κόσμο. Είναι εκείνη που δεν θα διστάσει να ματώσει για το παιδί της. Είναι εκείνη που αφήνει πίσω το εγώ για να γίνει το εσύ.
Μάνα είναι η αγάπη. Γιατί μπορεί με τον πιο απλό και δυνατό τρόπο να αγαπήσει ένα παιδί. Δεν προδίδει, δεν εγκαταλείπει, μόνο αγαπάει… Η αγάπη της από μόνη είναι η μεγαλύτερη υπέρβαση. Κρύβει κάθε δάκρυ και πόνο. Μάνα δεν είναι εκείνη που σε γεννά, αλλά αυτή που σε καθοδηγεί με οδηγό την αγάπη της. Σου δείχνει πώς να πετάς για να ταξιδέψεις εκεί που έχεις ονειρευτεί.
Μάνα είναι αυτή που η ζωή της έγινε ομορφότερη από όταν σε γέννησε. Πάντα θα θυμάσαι τα στοργικά της χέρια τότε που σε χάιδευαν για ν’ αποκοιμηθείς. Θα είναι πάντα τα πιο τρυφερά που έχεις συναντήσει. Αυτό που δεν μπορεί όμως να μετρηθεί, ούτε να εξηγηθεί, είναι η δύναμή της. Πού την βρίσκει άραγε κάθε φορά; Πώς γίνεται όταν εσένα δεν σου έχει απομείνει στάλα δύναμης, εκείνη να φροντίζει να σου μεταγγίζει τη δική της; Και πάντα εκεί αλύγιστη και ευφάνταστη να μετατρέπει τους δαίμονές σου σε νεράιδες παραμυθιού. Κι εσύ πάντα να απορείς πώς το κάνει. Ποτέ δεν θα σου πει πόσο πόνεσε ή έκλαψε για σένα. Ούτε για τις ώρες που ξενύχτησε όταν ήσουν μωρό. Ούτε για τους δικούς της δαίμονες που τους ξόρκισε με το μαγικό συστατικό της αγάπης. Γιατί αυτή φοβόταν από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής σου. Δεν γνώριζε το σωστό και το λάθος και όμως πάλεψε. Φοβόταν αν θα σε μεγαλώσει σωστά και πολλές φορές ένιωσε τύψεις για τις επιλογές της, για την άγνοιά της. Όμως, δεν γονάτισε ποτέ.
Ήξερε πως όσο υπάρχεις, αυτή μόνο να δώσει έχει.
Τι κι αν την κούρασες, τι κι αν τσακώθηκες μαζί της άπειρες φορές, αυτή πάντα σαν την καλή νεράιδα της αγάπης πετύχαινε πάντα το ακατόρθωτο… να μονοιάζει τις καρδιές. Ναι αυτή είναι που με έναν μαγικό τρόπο χαϊδεύει κάθε πόνο της ψυχής σου και τον απαλύνει λέγοντάς σου πως όλα θα πάνε καλά ακόμα κι αν η ίδια μέσα της σπαράζει. Και το περίεργο; Πάντα χαμογελάει. Με αυτό το αγγελικό πρόσωπο να σε περιμένει πάντα με ένα πιάτο φαγητό. Αυτό, όμως, αλληγορικά σου δίδαξε πως μια τόσο ταπεινή πράξη, όπως το να μαγειρεύει μόνο για σένα, μπορεί να γίνει η πιο δυνατή ανάμνηση στο μυαλό των αγαπημένων μας.
Έτσι μας έμαθε να δημιουργούμε στιγμές. Να προσφέρουμε αγάπη με κάθε απλό τρόπο. Μας έμαθε πώς ν’ αγαπάμε χωρίς αντάλλαγμα γιατί το αντάλλαγμα στην αγάπη το παίρνουμε από την ικανοποίηση τη στιγμή που τη δίνουμε. Αυτή μας έμαθε πως η προσφορά καθαρίζει τη συνείδηση και μετά από χρόνια καταλάβαμε γιατί πηγαίναμε πού και πού, σούρουπο, στο σπίτι εκείνης της γυναίκας στο χωριό με δύο τσάντες στα χέρια γεμάτες ρούχα και τρόφιμα αλλά ποτέ δεν παίρναμε κάτι πίσω…
Η ψυχή της μάνας είναι η ολοκληρωτική έννοια της ύπαρξης, η απαρχή της ζωής που σηματοδοτεί την δημιουργία και την εξέλιξή μας.
Αυτά τα χέρια της που τόσο γλυκά σε κούναγαν για να κοιμηθείς, είναι ικανά να κουνήσουν όλον τον κόσμο για να σε προστατέψουν…
Σε αυτή τη μητέρα!
