Ολόκληρος ο ελληνισµός τιµά τον φετινό Οκτώβρη τα 78 χρόνια ενός τίµιου αγώνα που στάθηκε η κορύφωση της τρισχιλιόχρονης ιστορίας του. Μια κορύφωση µε λαµπρότητα, προβολή και θριαµβική ανάταση των ψυχών.
Όσοι έζησαν τα πρώτα τότε νιάτα τους τα σκληρότατα εκείνα χρόνια του πολέµου και της κατοχής, βλέπουν ακόµα και σήµερα µπροστά τους τα αίµατα και ανάγλυφα τα σηµάδια που άφησαν στο πέρασµά τους η κατάρα και η οργή.
Οι αναµνήσεις ολόρθες κι επίµονες µάς συνοδεύουν στη βιοτική µας πορεία. Κι είναι οι αναµήσεις αυτές ένα κράµα δακρύων και ενθουσιασµού, αγωνία και παιάνων νίκης, απελπισίας και πίστης, εθνικού µεγαλείου και πείνας θανατηφόρας.
Όµως όλη αυτή η πικρή περίοδος στάθηκε, για τη γενιά µας ο αλάθητος µετρητής των παλµών της ηρωικής καρδιάς της και το λυδικό λιθάρι που δοκιµάστηκαν τα χαρίσµατα του Ελληνισµού. Η προαιώνια, δηλαδή, φυλετική αξιοπρέπεια, το φιλελεύθερο πνεύµα, το υψηλό φρόνηµα και η αρετή. Η αρετή που µπροστά στην ακοίµητη λαµπάδα της ορκίζονται – κατά τον εθνικό ποιητή µας Κωστη Παλαµά – οι έλληνες πολεµιστές.
Το θαρραλέο και ψυχωµένο τότε ξεσήκωµα του ελληνικού λαού, εκείνο το Οκτωβριανό πρωινό και η ηρωική αντίσταση του στρατού πάνω στα κακοτράχηλα αλβανικά βουνά, έχουν πάρει µε τα χρόνια, τη διάσταση θρύλου. Όπως όµως όλοι οι απ’ αιώνων αγώνες του ελληνισµού, έτσι και αυτός του Σαράντα, δεν ήταν αγώνας αρπαγής ή εδαφικού επεκτατισµού, αλλά ήταν αγώνας ιερής σκοπιµότητας και εκδήλωσης υψηλής νοήσεως της ελευθερίας, του φορέα αυτού της πανανθρώπινης ευδαιµονίας και του πολιτισµού.
Η Ελλάδα του Σαράντα έζησε και αυτή µε τη σειρά της τις προσταγές της Μοίρας της, µιας Μοίρας ίσως σκληρής, που κινείται όµως µέσα στο ακτινοβόλο πεδίο των υψηλών ιδανικών, που δυστυχώς πραγµατώνονται πολλές φορές µε αγώνες και µατωµένες θυσίες. Και µάρτυρές µας για τις θυσίες αυτές του Σαράντα, οι αναρίθµητοι τάφοι, τα µατωµένα φαράγγια, οι ακρωτηριασµένοι, οι αδειανές κόγχες των τραγικών µας τυφλών και οι πικρές µνήµες της δικής µας γενιάς του Σαράντα.
ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
