Φθινοπώριασε…τουλάχιστον ηµερολογιακά, γιατί οι ζέστες καλά κρατούν ακόµα ,θέλοντας να επιµηκύνουν το πιό σύντοµο σε διάρκεια καλοκαίρι που χουµε ζήσει !
Όποιον και να ρωτήσεις , σε όποια παρέα και να καθίσεις το ίδιο ακούς : «Πάει έφυγε το καλοκαίρι και δεν καταλάβαµε πώς…Λιγοστά µπάνια …Ασπρουλιάρηδες ήρθαµε κι ασπρουλιάρηδες φεύγουµε !»
Μια σχετική γκρίνια υπάρχει ακόµα και από τους διακοπούχους… Για τους άλλους δεν οµιλώ …απλά κατανοώ την κατάστασή τους οµοιοπαθούσα γάρ !
Και ιδού το ερώτηµα :
Πώς µίκρυνε το καλοκαίρι, αφού οι µήνες του κουτσοί δεν είναι;
Την απάντηση θα την βρούµε στην ψυχολογία των ανθρώπων καθώς ο χρόνος σχετικός εστί!
Ερχόµενοι από έναν πρωτόγνωρα καταθληπικό χειµώνα που µας αποµόνωσε και µας κλείδωσε στα σπίτια µας για να εξασφαλίσουµε την υγειά και την µακροηµέρευσή µας, ξεχυθήκαµε στο καλοκαίρι σαν τυφλοπόντικας σε ηλιόλουστο αγρό! Να δούµε τριγύρω µας αδυνατούσαµε, άρα και να γευτούµε και ν΄ απολαύσουµε δεν µπορέσαµε! Το καλοκαίρι όπως πάντα ήταν µπροστά µας, αλλά τα µάτια µας αδύναµα στον ήλιο, να το δουν και να το αδράξουν απέτυχαν !
Η ψυχή του ανθρώπου είναι η κινητήριος δύναµή του …κι εµείς αυτή φέτος την είχαµε ταλαιπωρηµένη …φοβισµένη και κενή !
Η πιθανότητα απώλειας της ζωής µας ή αυτής των δικών µας από τον ιό, οι νέες συνθήκες ζωής κι εργασίας µα πάνω απ΄ όλα η αποµάκρυνση από το συνάνθρωπο, η στέρηση του αγγίγµατος, του φιλιού και της αγκαλιάς, που άτρωτους δε µας κατέστησε σίγουρα µας σηµάδεψε και µας στέγνωσε ψυχολογικά!
Και πώς να µην; αφού ο άνθρωπος τρέφεται χαρά κι ελπίδα από αυτά; Σκεφτείτε πότε υπήρξατε πιο ευτυχισµένοι… Σίγουρα µέσα σε µια τρυφερή αγκαλιά που σας έκανε ασφάλεια να νιώθετε …Εκατό τοις εκατό κατά την διάρκεια ενός φιλιού έρωτα γεµάτου,.. Στ΄ αντίκρυσµα ενός χαµόγελου… στο άγγιγµα ενός λατρεµένου χεριού…
Πώς, λοιπόν, να µας φανεί µεγάλο αυτό το καλοκαίρι σαν αποφύγαµε όλα αυτά που δίνουν διάρκεια στη στιγµή; Ναι, διακοπές κάναµε µα ήσαν στερηµένες αβροτήτων και τρυφερότητας… απρόσωπες, στέρφες και παγερές!
Ο φόβος και η ανησυχία για το µέλλον βρισκόταν δίπλα µας σε κάθε µας στιγµή και την χαρά την περιόριζε, την απωθούσε …
Είναι ν΄ αναρωτιέται κανείς πόσο αξίζει µια µακρά κι αποστειρωµένη ζωή και κατά πόσο αυτό πρέπει να επιβάλλεται διά του νόµου και όχι αυτοβούλως…
Είναι άξιο απορίας το να προστατεύεις µε κάθε µέσο το σώµα, ενώ παραλληλα αυτή σου η απόφαση µπορεί να σε βλάψει ψυχικά …
Εγώ ένα ξέρω µετά βεβαιότητος …Όταν η ψυχή νοσεί αναπόφευκτα θα νοσήσει και το σώµα !
Προσέχετε τον εαυτό σας και µην τον αποκλείετε από τις όµορφες στιγµές της ζωής ! Αυτές τον τρέφουν, αυτές τον δυναµώνουν …Φροντίστε την ψυχή σας, µην την αφήνετε να µαραζώνει και να ζαρώνει από φόβο !
Να είστε σχολαστικοί στην καθαριότητά σας, αλλά να µην γίνεστε µανιακοί, αγοραφοβικοί και ευατούληδες !
Βάλτε το µυαλό σας να δουλέψει και µην το φορτώνετε µε ανυπόστατες παπαρολογίες !
Κρατήστε το µέτρο και χαρείτε τη ζωή !
Αγγέλα Παπαβασιλοπούλου
Από την έντυπη έκδοση “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”