Γιορτάζεις, Λαέ µου, την εθνική επέτειο, τραγουδάς, υψώνεις υψώνεις αµήχανα σηµαίες, χορεύεις από κεκτηµένη συνήθεια στις πλατείες…
Φέτος όµως, δυσκολεύεσαι από τις απειλές. ∆εν είσαι σίγουρος, αµφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρµούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέµεις τις συνέπειες…
Πλέον τα πράγµατα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ’ το στόµα. Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται, καµώνεται πως γιορτάζει κάτω απ’ το αυστηρό βλέµµα της επιτήρησης. Στενάχωρα όλα. Μέσα µας, γύρω µας, παντού. «Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της».
Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό». Πατρίδα έρµαιο της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήµατος, των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιµούν σήµερα άµοιρη πατρίδα µου για να σε αγοράσουν τζάµπα αύριο.
Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: κι αν οι λέξεις άδειασαν µε τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές µας άδειασαν! Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνηµα των ανθρώπων, η θέληση των λαών να παραµείνουν αδούλωτοι.
197 χρόνια µετά….
Θα παραµείνουµε εδώ, δεν θα φύγει κανείς… Εδώ, να µοιραστούµε, αν χρειαστεί, ακόµη και τη φτώχεια µας, την ανάγκη, την οργή µας, µα δεν θα εγκαταλείψουµε. Γι’ αυτό… από πείσµα και τρέλα θα ζω, σε τούτη τη χώρα, ώσπου να βρω νερό, γιατί ανήκω εδώ!
Γι’ αυτά τα βράχια, γι’ αυτά τ’ αγιασµένα χώµατα! Γι’ αυτά τα µνήµατα ηρώων κι αυτά τα σκηνώµατα Αγίων, που θυσίασαν τη ζωή τους για τη Λευτεριά της Πατρίδας και τη στήριξη της πίστης της Ορθοδοξίας µας!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΛΦΑΣ, Θεολόγος
Μνήµη του Εικοσιένα
Τρισευλογηµένη η µνήµη του Εικοσιένα
Ξυπνάει πάλι απο τη λησµοσύνη
της εκφυλισµένης φυλής,
τινάζει από πάνω της τη σκόνη
του φθοροποιού χρόνου και στέκεται
αµείλικτη απέναντι στην εθνική αµνησία….
Στήνει µπροστά στην αυτοσυνειδησία µας
Το τροµερό σκήνωµα του Πατριάρχη,
Το φεγγερό ράσο του Παπαφλέσσα,
Το πυροτέχνηµα του Σαµουήλ στο Κούγκι
Το τραγούδι της αδούλωτης ψυχής στο Ζάλογγο,
Το πρώτο καρυοφύλι του Σολιώτη στο Αγρίδι….
Υψώνει Θούριο αφύπνισης τους στίχους του Ρήγα
Να µάθει να συλλογάται λεύτερα ο ραγιάς,
Βάζει αντισύλι της τρεµάµενης πίστης
Το πρόσταγµα του παπά στο κρυφό Σχολείο:
«Μη σκιάζεστε στα σκότη» γιατί φτάνει
«της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι»…
Τρισευλογηµένη η Μνήµη του Εικοσιένα
Καθαγιάζει το ∆ιάκο στο χάνι της Γραβιάς,
Οδηγεί την Έξοδο των ελεύθερων πολιορκηµένων,
Προστατεύει µ’ αρχαγγελική σκέπη τον Ιερό Λόχο,
Οδηγεί τη Λευτεριά στη µαύρη ράχη των Ψαρών
Και συνιστά τόλµη κι αρετή για την κατάκτησή της…
Μνήµη του Εικοσιένα προσκυνάµε
Τον ασπασµό σου µε τη ∆όξα και την Αθανασία.
