Τα 34 χρόνια είναι τρεις δεκαετίες και τέσσαρα έτη ακόµα. Ή, µισός αιώνας, µείον 16 έτη. Ή, παρά τρίχα, τρεις ντουζίνες έτη. Ή, µε άλλον υπολογισµό, ένας σηµερινός σαραντάρης (δηλ. µεσόκοπος πάνω – κάτω) πριν από 34 χρόνια, είχε διανύσει µόλις έξι έτη βίου. Ήγουν, δεν είχε πάει καν στο σχολείο. Άρα, τα 34 χρόνια είναι κοντά µια αιωνιότητα. Είναι, εν πάση περιπτώσει, ένα χρονικό διάνυσµα που στην οντολογική και πραγµατολογική ανάγνωσή του, παράγει συνειρµούς που παραπέµπουν στο «πάλαι ποτέ», κι ακόµα παραπέρα. Γιατί το αναλύουµε το πράγµα;
∆ιότι το ’µαθα, το ’µαθες, το µάθαµε, ότι για 34 συναπτά έτη, λέει, διήρκεσε µια κατάληψη σε αίθουσα πανεπιστηµίου! Ναι, 34 έτη! Ασύλληπτο, κι όµως αληθινό.
Μέσα σε 34 έτη, πέρασαν, χοντρικά, 15 κυβερνήσεις, 25 υπουργοί Παιδείας, 30 αστυνοµικοί τοπικοί διευθυντές, 17 πρυτάνεις, και κάποιες χιλιάδες αρµόδιοι επί του θέµατος και συναρµόδιοι. Κι όµως, κατεγράφη κατάληψη τριακονταετής! Το σκέφτεσαι και σε πιάνει ίλιγγος. Πού συνέβη; ∆εν ξέρω, θα σας γελάσω. Ένας θόρυβος απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο, µου χάλαγε τον ήχο και δεν άκουσα. Αλλά, στην υποσαχάρια Αφρική, φαντάζοµαι. Εκεί, λένε, η κατάσταση είναι άγρια. Πνευµατικό σκότος και µάτια κλειστά. Τι να τους κάνουµε; Εµείς τα φώτα µας τα δώσαµε. Ας τα έπαιρναν!
Κάπα Βήτα
Από την έντυπη έκδοση “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”