Πέρασαν 40 χρόνια από τότε, και πάλι αυτές τις μέρες, τιμούμε τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Κρατάμε ιερή τη μνήμη εκείνων που θυσιάστηκαν όσο και μεγάλο να είναι το «μπόι τους» και το μέγεθος της εθνικής προσφοράς του. Τιμούμε και τους ηρωικούς επιζώντες, αγωνιστές τότε, νέα παιδιά που επέδειξαν «Τόλμη και Αρετή» και με τη λάβα της ψυχής και με την ορμή τους αστροπελέκι, σάλπισαν τον παιάνα της Λευτεριάς και της Δημοκρατίας! Μ’ αυτό τον τρόπο της αυτοθυσίας τους, οδήγησαν το λαό μας στο ξεσκλάβωμά του από την τυραννία της στρατιωτικής δικτατορίας!
ΑΛΚΜΗΝΗ ΨΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
(Τότε: φοιτήτρια Φιλοσοφικής – Σήμερα Δημοσιογράφος)
Τα τανκ, ο Νικόλας, η Κική
«Τα τανκ είναι απέξω. Πάμε να τα δούμε με τον Νικόλα. Σιδερικά. Τώρα που τα βλέπω από κοντά, δεν φοβάμαι πια. Θα μπορούσα να σαλτάρω και ν’ ανέβω επάνω τους. Γυρνάμε την πλάτη να φύγουμε. Στα δέκα βήματα, σηκώνεται βροντή. Πάμε να φύγουμε. Να γλιτώσουμε. Μπαίνουμε στην πρώτη αίθουσα αριστερά, πίσω από το άγαλμα. Στην πόρτα, η μπούκα του κανονιού. Δεν κλείνω τα μάτια κι’ έχω μιαν αχαλίνωτη περιέργεια, πως θα τελειώσουμε. Ακούω τις φωνές των στρατιωτών. «Ψηλά τα χέρια». Βγήκαμε. Γρήγορα, γρήγορα. Τρέχουμε. Κρατάω τον Νικόλα από την άκρη του παλτού του. Γύρω πέφτουν οι σφαίρες. Η άκρη του παλτού του ξεφεύγει κι’ εκτοξεύομαι δεξιά, στο πεζοδρόμιο. Πέφτω κάτω πετώντας μακριά τα γυαλιά μου. Βλέπω έναν μπάτσο, μόνο του. Έρχεται κατά πάνω μου. Τον περιμένω να με πιάσει. Με οδηγεί στην κλούβα κι εγώ περπατάω χωρίς αντίσταση. Μέσα στην κλούβα είναι καλά, έξω βρέχει σφαίρες.
(…) Τώρα η «κολλητή» μου από τη Φιλοσοφική είναι στον Πόρο. Έκανε οικογένεια, παιδιά, τακτοποιήθηκε. Τακτοποιήθηκε; Η ψυχή της το ξέρει. Θυμάμαι που, σε μια μάζωξη της «γενιάς», μου έλεγε μια ιστορία: «Τότε στο Πολυτεχνείο, κάποιος από το Συντονιστικό μάς φώναξε, εμένα και την Κική, και μας είπε πως η μία πρέπει να βοηθήσει στο σταθμό και η άλλη στο ιατρείο, να φτιάχνει γάζες. Η Κική δήλωσε πως «αποκλείεται εγώ να φτιάχνω γάζες, όταν βλέπω αίμα λιποθυμάω». Δέχτηκα λοιπόν, να πάω εγώ στις γάζες. Εκείνη έγινε πρόεδρος, κι εγώ δασκάλα στον Πόρο».
(Σ.Σ: Η «Κική» είναι ψευδώνυμο της Μαρίας Δαμανάκη. Ουδείς βέβαια γνωρίζει αν είναι καλύτερα να είσαι πρόεδρος ή δασκάλα στον Πόρο. Η ιστορία είναι πάντα απροσδόκητη).
