Το θρησκευτικό και πολιτικό κέντρο της Αχαϊκής Συµπολιτείας, η Βαρονία της Βοστίτσας, πόλη µε µεγάλη ιστορία και πολλές αναµνήσεις, που µαγεύει την όραση, την καρδιά, τις αισθήσεις και το νου!
ΤΖΕΡΑΒΙΝΗ
Καθηγητή
Σήµερα το Αίγιο είναι ένας τόπος γεµάτος άλυτα προβλήµατα. Είµαι δεµένος µε τον τόπο µου και σέβοµαι την ψυχή του. Ποιος πρέπει να είναι ο καλύτερος πελάτης του Αιγίου τελικά; Ο ευχαριστηµένος. Εκείνος που θα διαδόσει τη φήµη του και θα προτρέψει κι άλλους να το επισκεφτούν.
Θέλουµε κι ευχόµαστε από τα βάθη της καρδιάς µας µια όµορφη πόλη. Όµως το όνειρο που ποτίσαµε µ’ ένα νερό και δάκρυ µια µέρα το αφήσαµε, το βάλαµε στην άκρη.
Θέλω το Αίγιο να γίνει µια αγκαλιά ανοιχτή για όλους και να αγαπηθεί από τους τουρίστες. Η πόλη µου κρατάει το προσωπικό στοιχείο, γιατί γνωριζόµαστε µεταξύ µας, είµαστε µια γειτονιά. Όµως φίλε µου σαν έτοιµος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα, το Αίγιο που ήξερες.
Πέρασαν αρκετοί ∆ήµαρχοι όµως γελάστηκες, ήταν όνειρο, απατήθηκε η ακοή σου, µάταιες οι ελπίδες σου, σαν να µη ταίριαζε να αξιωθείς µια όµορφη πόλη. Πλησίασε στα κάγκελα στα Ψηλαλώνια και απόλαυσε τη θάλασσα του Κορινθιακού και τη Ρούµελη απέναντι και θα ακούσεις παράπονα ως τελευταία ευχαρίστηση, το Αίγιο που ονειρεύτηκες δεν υπάρχει, αποχαιρέτα το!
Η πόλη µου δεν επιτρέπει στον εαυτό της καµία απρόσµενη έκπληξη, καµία επιφύλαξη και µε αυτόν τον τρόπο δεν επιτρέπει στον επισκέπτη της (ας αφήσουµε κατά µέρος τον κάτοικό της που συνεχώς τον ταλαιπωρεί) την παραµικρή ελπίδα να φανταστεί ότι µπορεί, να υπάρχει σ’ αυτή την πόλη και κάτι περισσότερο απ’ ό,τι φαίνεται, κάτι κρυµµένο ας πούµε, κάτι µη εκφρασµένο, κάτι ενδεχόµενο, κάτι πέρα απ’ ό,τι του προσφέρει η πόλη όταν κάνει µερικά βήµατα στους δρόµους της.
Το Αίγιο ήταν και είναι για µένα πάντα το σηµείο αναφοράς µου, το πιο σταθερό σηµείο της ζωή µου, η γέφυρα που µπορούσα να περπατάω πάνω της, αποφεύγοντας τις κακοτοπιές και να ατενίζω τον κόσµο. Γύρισα πόλεις και χωριά που λάµπουν στην Ελλάδα µου, µα σαν την πόλη µου, πουθενά δεν βρήκα πιο οµορφάδα. Σαν περπατώ στην αµµουδιά, σαν περπατώ στα δάση, για µια όµορφη Αιγιώτισσα το νου µου έχω χάσει.
Αίγιο! Ω Αίγιο! Συ που έχεις το µοιραίο δώρο της οµορφιάς! Ήταν όνειρο; Αν αυτό ήταν όνειρο αφήστε µε να κοιµηθώ και µη ξυπνήσετε ποτέ. Κρίµα! Το όνειρο ήταν µπαλόνι που ξεφούσκωσε.
Το Αίγιο είναι µια ιδέα αφηρηµένη; Αλλά οι ιδέες µε το κύλισµα του χρόνου κυλούν, ενώ η αγάπη στην πόλη µου µένει. Είναι κάποιο όνειρο για µια όµορφη πόλη; Το ζήσαµε το όνειρο. Μαζί µ’ αυτό ήταν συνυφασµένη η ζωή µας χρόνια τώρα. Το όνειρο διαλύθηκε και πάλι το Αίγιο µένει.
Τι είναι αυτό που ζει πάνω από την Ιστορία του, πάνω από τη ρευστότητα των ιδεών, πάνω από την απαλότητα των ονείρων; Ρωτήστε µε! Είναι ένα κοµµάτι ουρανού, η θάλασσα απέναντι, η ακρογιαλιά, οι βελόνες των πεύκων στα Ψηλαλώνια, ο θόρυβος της πόλης, τα βουνά, το χώµα, ο βράχος της Παναγίας Τρυπητής, τ’ αυτοκίνητα που περνούν, οι αργόσχολοι, ο πλάτανος του Παυσανία, οι 12 βρύσες, η τεµπελόραχη, οι εκκλησίες, το Μουσείο, οι σκάλες Φιλοποίµενος, τα διατηρητέα σπίτια, η µαύρη σταφίδα, η Μαύρη Θύελλα, οι συνοικισµοί, η Αλυκή, οι άνθρωποι κάθε ηλικίας, και ό,τι αγκαλιάζει το µάτι µας. Πώς θα τα αγνοήσουµε; Η αγάπη για το σύνολο αυτό των εµψύχων και αψύχων είναι η αγάπη για το Αίγιο.
Αυτές τις σκέψεις κάνω περπατώντας στους δρόµους της αγαπηµένης µου πόλης και µονολογώ. Η λέξη παράδεισος για το Αίγιο είναι υπερβολική; Μια µυστική φωνή µου λέει πως πρέπει να βάλουµε όλη µας τη δύναµη και σιγά – σιγά να δώσουµε στην πόλη µας ζωντάνια – πνευµατική ακτινοβολία, αγώνα και κάθε τι άλλο, που θα της δώσει τη δύναµη να γίνει πριγκίπισσα, κάνοντας υπερήφανους, χαρούµενους και ευτυχισµένους τους Αιγιώτες και τους απανταχού ξενιτεµένους πατριώτες µας.
Πιστεύω ότι ψηφίζοντας στις Εκλογές για ∆ήµαρχο θα δω την πόλη µου ωραία και αυτό που όλοι οι υποψήφιοι υπόσχονται, όµορφη πόλη. Για µένα αυτό είναι καηµός, πόθος, όνειρο ανάγκη. Βέβαια δεν το κρύβω ότι αυτό µοιάζει σαν τον πνιγµένο που πιάνεται από τα άχυρα. Παραδεχτείτε το και εσείς πως αν δεν πνιγόταν, θα έπαιρνε ποτέ τ’ άχυρο για κλαδί δέντρου;
Κακά τα ψέµατα για να δούµε το Αίγιο όµορφη πόλη πρέπει να µοχθήσουµε περίσσια. Να πληρώσουµε ακριβά τη χαρά. Οµαδική προσπάθεια χρειάζεται.
Εύχοµαι η νοσταλγία µας αυτή να µη γίνει αγιάτρευτη. Είµαι ένας αγιάτρευτα φιλαίγιος.
Από την εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”