Ως ελληνική κοινωνία δεν είμαστε στα καλύτερά μας, αντίθετα περνάμε τις πιο δύσκολες κι αλλοπρόσαλλες μέρες. Το βλέπουμε οι πάντες. Κι εγώ, από τότε που έμαθα να διαβάζω τον κόσμο, ποτέ άλλοτε δε μας θυμάμαι σε τόσην αταξία και εντροπία. Και, για να μην πολυλογούμε, σε καμιά άλλη εποχή δεν θα είχε προκύψει το σημερινό πολιτικό τέρας, με ουρά Κανελλόπουλου και κεφαλήν Κασιδιάρη.
Είναι δυνατόν ένας που έχει θητεύσει στην καρδιά του θεσμού της Δικαιοσύνης να επιλέξει να ζυμωθεί με τους θιασώτες του Αδόλφου Χίτλερ; Δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου! Αμ, το άλλο; Αυτό είναι ακόμα πιο τρομακτικό: ο τόπος που γέννησε και διαμόρφωσε τον αρεοπαγίτη αντεισαγγελέα, τα Καλάβρυτα, υπήρξε στη χώρα μας το μέγα θύμα της ναζιστικής θηριωδίας, κι από τότε είναι παγκόσμιο σύμβολο για το “ποτέ πάλι”.
Από τη στήλη “Εγώ σου λέω τον πόνο μου,
κι εσύ μου γράφεις «γράψ΄ τα», στην εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”
Όλος ο αρσενικός πληθυσμός της ιστορικής κωμόπολης, και μεγάλος αριθμός από τα περίχωρα, βρέθηκε στο στόχαστρο της γερμανικής κτηνωδίας. Μιλάμε για πάνω από δεκατρείς εκατόμβες αθώων κατοίκων! Τα διάσπαρτα μαυροφορεμένα φαναράκια στη στοιχειωμένη πλαγιά του Καππή, όσοι χρόνοι και να διαβούνε, θα μολογάνε το ανείπωτο κακό. Το ίδιο το σόι του αρεοπαγίτη σίγουρα θα έχει μέλη των οποίων το νήμα της ζωής θα κόπηκε μέσα στον χαμό της 13ης του Δεκέμβρη του ’43.
Ιδεολογικό απομεινάρι της θλιβερής εκείνης ιστορίας, από τη μεριά των εγκληματιών πολέμου, είναι ο χρυσαυγίτης Κασιδιάρης, εκούσια παραστρατημένος ή ακούσια παραπλανημένος μπροστάρης μιας εκούσια παραστρατημένης ή ακούσια παραπλανημένης μειοψηφίας. Τούτων ούτως εχόντων, η συσσωμάτωση των δύο ανδρών είναι ακατανόητη. Δεν ερμηνεύεται και δεν αιτιολογείται ούτε με την πολιτική, ούτε με την ιδεολογική, ούτε με την ηθική, ούτε με τη συναισθηματική ανάγνωση των πραγμάτων. Και πολύ περισσότερο με την ιστορική. Παρά ταύτα, έγινε. Επειδή, όμως, οι πράξεις των ανθρώπων και προπαντός αυτές που καταλαμβάνουν δημόσια έκταση, δεν είναι αδέσποτες και αυτόνομες, αλλά υπάγονται στους ρυθμούς και στα δρώμενα ενός γενικότερου κλίματος, διευκολύνει τη μετάφραση του συγκεκριμένου “ατυχήματος” η επεξεργασία στο μυαλό μας κάποιων σκέψεων. Η πρώτη εξ αυτών είναι ότι η περίοδος που ζούμε έχει όλα τα χαρακτηριστικά της παρακμής και της γενικευμένης κρίσης. Οι απανωτές συμφορές και τα συλλογικά τραύματα φόρτωσαν σε πολλούς ένα θηριώδες ψυχοπλάκωμα.
Η πτώχευση, η φτωχοποίηση, η οικονομική εξάρτηση, η απώλεια του εθνικού αυτεξούσιου, η κοινωνική αναστάτωση, ο κορωνοϊός και ο πανικός που τον συνόδεψε, η αυξημένη θνησιμότητα που είναι περίβλεπτη, το “ξεπάτωμα” από την αύξηση των τιμών και κυρίως στον ηλεκτρισμό και στα καύσιμα, η αίσθηση πως θα ζήσουμε όχι όσο γράφει η μοίρα μας αλλά όσο πουν κάποια κέντρα παράξενα, ο φόβος για γενικότερη επιστροφή στα χαρακώματα ύστερα από το ουκρανικό απόστημα, η εκτεταμένη στην κοινωνία βεβαιότητα για την ανεπάρκεια της πολιτικής μας εκπροσώπησης, έχουν διαμορφώσει, εν πολλοίς, έναν νέου τύπου Έλληνα. Αυτόν που παροιμιακά λέμε πως “χρωστάει της Μιχαλούς” ή “λάλησε”. Δε χρειάζεται διευκρίνιση, καταλαβαινόμαστε. Δεν είναι, όμως, μόνο τα παραπάνω.
Εδώ και δεκαετίες, από την αυγή του ’80, λειτουργεί μια συστηματική στρατηγική υπονόμευσης και ανατροπής όλων αυτών που διαχρονικά μας ξεχώριζαν ως λαό και μας ένωναν. Εν παραδείγματι, το τρίπτυχο “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια”, αυτό που μας συντήρησε και μας ενέπνευσε σ£ όλα τα μεγάλα διλήμματα (στο ’21, στο ’40 και τα λοιπά), σήμερα απαγορεύεται και κρίνεται “αυστηρώς ακατάλληλον”. Έτσι και το πεις, “την έβαψες”. Δε θα διαφωνήσουμε πως οι πρώτοι επί του προκειμένου διδάξαντες, είναι οι χουντικοί που ευτέλισαν τις εν λόγω έννοιες και τις γελοιοποίησαν.
Αυτή την ευκαιρία περίμεναν οι φρουροί της αέναης επανάστασης, κι ήταν ακριβώς το νούμερο για το μπόι τους. Το φόρεσαν, κι έκτοτε ανοιγοκλείνουν το λεξικό των εννοιών κατά βούλησιν. Κι έκτοτε, αυτοί ορίζουν τι είναι πρόοδος, τι είναι συντήρηση. Κατά το γούστο τους. Μέσα σε αυτό το καθεστώς, η επιμέλεια, η εγκράτεια, η επίκληση του “ιδρώτα”, η συμπόρευση με το νόμο, ο σεβασμός στα θεία, ο σεβασμός στη λευκή κόμη, συχνά θεωρούνται βαθύς συντηρητισμός και παλιά ιστορία. Εδώ, Υπουργός Παιδείας αξιολογεί ως “ρετσινιά” την αριστεία! Μέρες που ‘ναι, τα πάντα κραυγάζουν πως έχουμε χάσει και τα αυγά και τα πασχάλια!
Κατόπιν τούτου, κι επειδή, όπως λέει και ο νόμος του Νεύτωνα, από κάθε δράση μιας δύναμης γεννιέται μια δύναμη αντίδρασης, όλη αυτή η “προοδευτική” καταιγίδα κι ο βίαιος αναθεωρητισμός σε σταθερά ως χτες βιωματικά αυτονόητα, εξαγριώνει κι εξωθεί κακώς, κάκιστα,αλλά γίνεται! – πολλούς στην απέναντι όχθη. Εκεί, κατοικεί το αταίριαστο δίδυμο Κανελλόπουλου – Κασιδιάρη. Ένα σύγχρονο τέρας.