Aδιαμφισβήτητα πρόκειται για το πιο εμβληματικό κτίριο της Αιγιάλειας! Δεσπόζει στο κέντρο της πόλης του Αιγίου αγέρωχο και κλέβει τη ματιά του κάθε επισκέπτη, αλλά και ντόπιου.
Αυτόν τον Δεκέμβρη είχα την χαρά να ζήσω υπέροχες στιγμές κατά την διάρκεια της έκθεσης ζωγραφικής μου μέσα στο κτίριο αυτό !
Το καλαίσθητο περιβάλλον έπαιρνε μακριά κάθε είδος κούρασης! Χαιρόμουν πραγματικά να ξεκινώ και να κλείνω την ημέρα μου εκεί!
Από τη στήλη “Χρονογράφημα” στην εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”
Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο προσωπικό που στελέχωνε το κτίριο. Στον κ. Ζωϊτσούδη πρωτίστως, ο οποίος κατέβαλε κάθε φιλότιμη προσπάθεια ώστε τα πάντα να κυλήσουν ομαλά και να μείνουν ικανοποιημένοι όλοι όσοι συμμετείχαν στο γεγονός αυτό, καθώς και στην κ. Χριστοπούλου Ρέα και τον κ. Μαρκόπουλο Νίκο οι οποίοι υπήρξαν εξόχως υποστηρικτικοί!
Είναι πραγματικά αισιόδοξο να βλέπεις εργαζόμενους να μη βαρυγκομούν, αλλά αντιθέτως να θυσιάζουν και τον ελεύθερο χρόνο τους, προκειμένου τα πάντα να λειτουργήσουν σωστά και μάλιστα σε μια ιδιαίτερα βεβαρημένη περίοδο εορταστικών εκδηλώσεων που τους ήθελε να βρίσκονται σε πολλά σημεία της πόλης ταυτόχρονα!
Οι ομάδες που δουλεύουν σωστά χρειάζονται ενίσχυση και όχι κατακερματισμό… Αυτό τουλάχιστον διδάσκει η Ιστορία.
Ας πάμε όμως στο δια ταύτα: Το Αρχοντικό Παναγιωτόπουλου είναι η εικόνα μας προς τα έξω! ‘Αρα: Δεν γίνεται…
1) Οι τοίχοι του να ‘ναι ξεφτισμένοι και ραγισμένοι!
2) Τα έπιπλά του ξεχαρβαλωμένα!
3) Το νερό της βροχής να πλημμυρίζει τον χώρο κοντά στ’ ασανσέρ και η μόνη λύση να ‘ ναι η τοποθέτηση τσουβαλιών άμμου!
4) Ως κεντρικό σημείο πληροφόρησης να μην διαθέτει ένα κιόσκι με οθόνη που να περνούν όλες οι εκδηλώσεις ανά την Αιγιάλεια.
5) Να μη διαθέτει μεγάλο και σύγχρονα εξοπλισμένο χώρο για εκθέσεις!
Ή μάλλον, για να το πω πιο σωστά, να τον διαθέτει και μάλιστα άριστα εξοπλισμένο από τον Νίκο Μουρίκη, αλλά να τον έχει κλεισμένο μόνο για την μόνιμη έκθεση μουσικών οργάνων !
Φαντάζεστε να ερχόταν τώρα η έκθεση του Πάνου Φειδάκη και ν’ ασφυκτιούσε στα δωματιάκια του ισογείου ;
Η αίθουσα του ισογείου είναι απελπιστικά μικρή! Ακόμα και αν εκσυγχρονιστεί – όπως μου υποσχέθηκε ο Δήμαρχος – δεν είναι κατάλληλη. Πολύ απλά γιατί για να απολαύσεις ένα έκθεμα πρέπει να το κοιτάς από απόσταση.
Α, και παρακαλώ, μην τολμήσει κανείς να πει, πως μ’ αυτά που γράφω θέλω να μειώσω την προσφορά του αγαπητού μεγάλου μουσικού Σάκη Παπαδημητρίου γιατί… θα τον δαγκώσω!!! Ο σεβασμός μου στο πρόσωπό του και την καριέρα του είναι απεριόριστος! Μπορεί άριστα να παραμένει εκεί ως μόνιμη, αλλά αυτή να μεταφέρεται, όταν υπάρξουν παροδικές, αξιόλογες εκθέσεις !
Η διακόσμηση του Αρχοντικού θα πρέπει να γίνει από ειδικό ! Δεν είναι το σπίτι μας, ούτε το γραφείο μας και πραγματικά όσο καλό γούστο και να νομίζουμε πως έχουμε, είμαστε εξαιρετικά λίγοι μπροστά στην ιστορία αυτού του κτιρίου!
Η είσοδος θα πρέπει να ‘χει κάποιο αντίτιμο, να υπάρχει πωλητήριο αναμνηστικών, όπως σ’ όλους τους μουσειακούς χώρους και ν’ αυξηθεί το προσωπικό του κτιρίου.
Τέλος, γιατί έχω και κόβιντ και κουράζονται τα μάτια μου στον υπολογιστή, να βρεθεί μόνιμος και καλαίσθητος τρόπος για τοποθέτηση αφισών (μπάνερ)… τα σταντ τα παίρνει και τα σηκώνει ο αήρ…και τα δεντράκια είναι κρίμα να τα φασκιώνει ο καθένας που θέλει ν αναδείξει το έργο του !
Κι όλα αυτά τα λέω, γιατί όταν μπεις σ’ αυτό το κτίριο, το ερωτεύεσαι ! Σε κυριεύει… και θες αυτός ο έρωτας να ζει για πάντα και να μη φθαρεί στο πέρασμα του χρόνου !