Σε είδα, καλέ μου άνθρωπε, σε είδα να στέκεις χλωμός / μπροστά σε πτώματα σκοτωμένων συνανθρώπων σου / τυλιγμένα μες σ’ άσπρα σεντόνια ως σάβανα. / Σκοτώθηκαν χωρίς να κρατούν όπλο στο χέρι τους. / Τα πιο μικρά άσπρα νεκρικά σκευάσματα / κρύβουν εντός τους αθώα σκοτωμένα παιδιά. / Κάποιο με τη σχολική τσάντα χιαστί στο λαιμό. / Κάποιο με καινούργιο παιχνίδι στο χέρι. / Κάποιο κρατώντας σφιχτά την κούκλα στην αγκαλιά του. / Κάποιο ρουφώντας το ρωγοβύζι με πάθος.
Σκέψου, άνθρωπέ μου, πως μια μέρα κάποιο απ’ αυτά / θα γινόταν μέγας γιατρός, ευεργέτης του κόσμου. / Kάποιος καθηγητής διακεκριμένος, τρανός επιστήμων. / Kάποιος ομιλητής σε έδρα διεθνούς συνεδρίου. / Kάποιος θερμός υποστηρικτής της Ειρήνης. / Kάποιος θ’ ανεβοκατέβαινε στη Σελήνη.
Για μένα, τον ποιητή, εγκληματίας δεν είναι / μόνον αυτός που τράβηξε τη σκανδάλη, / μόνον αυτός που πατά το κουμπί του πυραύλου. / Για μένα, τον ποιητή, είναι το ίδιο εγκληματίες / κι αυτοί που ξερνούν με τις λέξεις μπαρούτι, / κι αυτοί που σκορπούν στους ανθρώπους τα μίση. / Ναι, κυρίως, αυτοί γεννάνε το χάος. / Κι εσύ, αναγνώστη, μη κλείνεις το στόμα!
Βασίλης Μπαριαμπάς/ εκπαιδευτικός – λογοτέχνης
Από την εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”