Για μένα το Αίγιο είναι η πατρίδα μου, η αρχή των πάντων, είναι φως, ψυχή, φιλότιμο. Είναι η πυξίδα που οδηγεί τα βήματά μου, όπου κι αν βρίσκομαι. Η ψυχή μου είναι πάντα λουσμένη με το Αιγιώτικο φως.
Γιατί µια περιοχή πρέπει να είναι ψυχρή και βαρετή. Οποιοσδήποτε χώρος πρέπει να καλύπτει τις ανάγκες και τις επιθυµίες των ανθρώπων που τον χρησιµοποιούν προσφέροντας µαγεία και να είναι καλαίσθητος.
Το περιβάλλον που ζούµε πρέπει να προκαλεί τις αισθήσεις και τα αισθήµατά µας. Κάθε µέρος να έχει µια διαφορετική αύρα και δυναµική και να µπορεί να προκαλεί ανάλογα συναισθήµατα. Για το Αίγιο θέλω ένα περιβάλλον που να είναι βιώσιµο, κοινωνικά υπεύθυνο και πολιτιστικά ευαίσθητο.
Για µένα το Αίγιο είναι η πατρίδα µου, η αρχή των πάντων, είναι φως, ψυχή, φιλότιµο. Είναι η πυξίδα που οδηγεί τα βήµατά µου, όπου κι αν βρίσκουµε. Η ψυχή µου είναι πάντα λουσµένη µε το Αιγιώτικο φως.
Είµαι υπερήφανος που είµαι Αιγιώτης, είναι για µένα τίτλος τιµής.
Η πόλη µου, είναι µια ωραία πόλη (βουνό και θάλασσα). Σ’ αυτή γεννηθήκαµε και σ’αυτή γνωρίζω τη ζωή και τον καθηµερινό αγώνα.
Εδώ µαθαίνω ν’ αγαπώ τους ανθρώπους και τη ζωή, η οποία είναι αληθινή όµορφη σ’ αυτή. Η πόλη µου είναι ζεστή και φιλική σ’ όλους. Γι’ αυτό νιώθω πολύ περήφανος που γεννήθηκα σε µια τέτοια πόλη και γιατί είναι η ζωή µου, το λιµάνι µου, το σπίτι µου. Νιώθω πολλές φορές την αίσθηση της γειτονιάς που κουβαλά το ήθος της συµβίωσης, λαϊκές ιστορίες, διηγήσεις των γεροντότερων, τις µονοκατοικίες του µεσοπολέµου, µε ξύλινες πόρτες σωστά κοµψοτεχνήµαττα, τα χαγιάτα µε τα τσίγκια αποπάνω, τα ψηλά ταβάνια, τις αυλές, το περιβόλι µε τη λεµονιά και πορτοκαλιά, το πλυσταριό, όλα σχεδόν από ξύλο και πλίθα φτιαγµένα, τους δρόµους από χώµα και τις βρύσες στη γωνία κάθε τετραγώνου, που καθόµαστε στην ουρά για να πάρουµε νερό µε τα µπότια και τους ντενεκέδες.
Όλα αυτά µου προκαλούν µια συγκίνηση δυνατή. Στην πόλη µας ο άνεµος της δηµιουργίας έπνευσε δυνατά και το ένα µετά το άλλο τα παλιά σπίτια παραχώρησαν τη θέση τους στις πολυκατοικίες, στα σύγχρονα αυτά κλουβιά της ελευθερίας του ανθρώπου. Η πόλη µας έγινε µοντέρνα, έχασε όµως την οµορφιά και τη γοητεία του παραδοσιακού της στοιχείου. Λίγα µόνο σπίτια έχουν µείνει παλιά µνηµεία µιας ένδοξης εποχής. Οι άνθρωποι δενόµαστε µε άψυχα πράγµατα και υποφέρουµε όταν τα χάνουµε. Έχω µια νοσταλγία για το παλιό Αίγιο που µου δίνει δύναµη και ενέργεια. Μου λείπει πάρα πολύ αυτή η εποχή και ξαναγυρίζω πίσω.
Θυµάµαι τη γειτονιά που όλοι είµαστε έξω καθισµένοι άλλος στην πέτρα του σπιτιού µου (100 χρόνων από τη Βυτίνα) άλλοι στα σκαλιά του Καρλέση και άλλοι στο πεζοδρόµιο ή σε καρέκλες.
Υπήρχε κουβεντολόι για διάφορα θέµατα, όπως τα νέα του Αιγίου, καλαµπούρια, σχόλια, ανέκδοτα, σόκιν, στιχάκια π.χ. – Στην Πάτρα είµαι Πατρινός και στο χωριό χωριάτης και στο ωραίο Αίγιο είµαι αριστοκράτης. Στην Πάτρα έχω τα ρούχα µου και στην Αθήνα τα άρµατά µου και στο ωραίο Αίγιο την αγαπητικιά µου. – Όµορφη είσαι κούκλα µου µα είσαι και τεµπέλα κι αν δεν σε φτάνουν οι δουλειές σου παίρνω και κοπέλα – πέντε µήλα πέταξα µες την αφαλαρίδα, εδιάλεξα – εδιάλεξα, πάλι το σάπιο πήρα.
Μπορείς να ξεχάσεις τον παλιατζή, το γανωτή, τον ψαρά (το σαυριδάκι, το γοπάκι, φρέσκο ωραίο της ώρας; Ο κολιός ο Μανωλιός – Κολαίοι ο Γιάννης κλαίει), το µανάβη µε το γαϊδουράκι του να φωνάζει: (Μπάµιες, µελιτσάνες, ντοµάτες, προχώρα Αµαλία µου, έλεγε στο γαΐδουράκι).
Ο εφηµεριδοπώλης και άλλοι πλανόδιοι. ∆εν ξεχνάω όµως το κάρο µε δύο ρόδες και το άλογο που ήταν η σκουπουδιάρα του ∆ήµου και περνούσε κάθε µέρα να µαζέψει τα σκουπίδια, που τα άδειαζε ο Γιάννης ο Σάλιαρης. Στους δρόµους κυκλοφορούσαν τα κάρα µε άλογα που άφηναν καβαλίνα στο δρόµο, που τη µάζευαν οι άνθρωποι για φουσκί στα κτήµατά τους. Το καλοκαίρι περνούσε η καταβρεχτήρα για κατάβρεγµα των χωµατόδροµων και εµείς την περιµέναµε για να µας δροσίσει.
Ανατρέχω ναι, πάντα στο παρελθόν µου, που ήταν ένα ευτυχισµένο παρελθόν. ∆εν µου αρέσει να χάνονται κοµµάτια του.
Έκανα µια βουτιά στο παρελθόν. Εύχοµαι στις εκλογές την Κυριακή 15 Οκτωβρίου να βγει ∆ήµαρχος Αιγίου και Αιγιαλείας ο καλύτερος. Ο Λαός ψηφίζει και ή θα ακολουθήσει «τον λίαν µε πατηµένο δρόµο» που ακολουθεί από το 1974, ή θα σκοτώσει την κατάρα να µη βγαίνει για δεύτερη συνεχόµενη τετραετία ο ίδιος ∆ήµαρχος.
Το Αίγιο αξίζει καλύτερη τύχη και πιστεύω ο ∆ήµαρχος που θα βγει από τις εκλογές να κάνει ότι µπορεί, ώστε να µην ισχύσει ο στίχος του ποιητή «περασµένα µεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις».
Με αγάπη
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΖΕΡΑΒΙΝΗΣ, Καθηγητής