Πιστεύω πως ο ∆αβίδ θα χτυπήσει καίρια το Γολιάθ.
Ο άνθρωπος ο διακρινόµενος για τη σωφροσύνη του υποµένει τις αντιξοότητες και αναµένει καλύτερες µέρες. Η έλλειψη υποµονής βλάπτει και υποσκάπτει τα θεµέλια της υγείας του. Άρα υποµένουµε όλα τα εµπόδια και µε εµπιστοσύνη και υποµονή προβλέπουµε προς το ωραία τέρµα της Καραντίνας, οπότε πλουσιοπάροχα θα δρέψουµε τους καρπούς των στερήσεών µας. Υποµένουµε και αναµένουµε µέχρις ότου δούµε την επιστροφή στην κανονικότητα και την ελευθερία µας από τον κορωνοϊό.
Η υποµονή είναι ανεκτίµητος ηθικός παράγοντας που συµβάλλει στην επιτυχία. Υπήρξαν φορές κατά τη διάρκεια των 42 ηµερών καραντίνας, που χάσαµε τις ώρες, τις ηµέρες γενικότερα την αίσθηση του χρόνου. Του χρόνου που καταβροχθίζει τα πάντα, που δυναµώνει τη φιλία και εξασθενεί τον έρωτα του καθηµερινού γιατρού όλων των ασθενειών του σώµατος, του φιλόσοφου, του επανορθωτή των σφαλµάτων, του καλύτερου σύµβουλου, του λίκνου της ελπίδας, του κήρυκα της αλήθειας, που παρόλες τις αποχρώσεις του εξαιτίας της καραντίνας µας έβαλε 42 µέρες (23/3 έως 3/5/εε) σε ρουτίνα κάνοντας τις µέρε ς µας να µοιάζουν σαν άδεια δωµάτια.
Κλεισµένοι στα σπίτια µας περιµέναµε καρτερικά να περάσει το κύµα της πανδηµίας του κορωνοϊού που έχει παρουσιαστεί ξαφνικά πάνω από τη χώρα µας απειλώντας τις ζωές µας.
Από τα ξηµερώµατα της 23ης Μαρτίου µέχρι και της 3 Μαΐου βγαίναµε από τα καταφύγια µας µονάχα για τις απόλυτα απαραίτητες αγορές προϊόντων από τα σούπερ µάρκετ ή για να περπατήσουµε λίγο να ξεσκάσουµε, έχοντας πάντας µαζί µας την αστυνοµική ταυτότητα και τη βεβαίωση µετακίνηση µη µας κόψουν πρόστιµο.
Παράλληλα τα απογεύµατα καθόµαστε µπροστά από τους τηλεοπτικούς µας δέκτες προκειµένου να ακούσουµε από τα χείλη του καθηγητή Λοιµωξιολογίας Σωτήρα Τσιόδρα πόσο αυξήθηκαν τα κρούσµατα, πόσοι πέθαναν, πόσοι διασωληνώθηκαν και τι πρέπει να αποφύγουµε. ∆ίπλα του ο αναβαθµισµένος σε υφυπουργό Πολιτικής Προστασίας Νίκος Χαρδαλιάς επαναλάµβανε συνεχώς ότι «οι επόµενες µέρες είναι κρίσιµες» και πως θα πρέπει να «µένουµε σπίτι για να είµαστε ασφαλείς», κάτι που ακούγαµε ξανά δεκάδες φορές όλη την υπόλοιπη µέρα από τον ηθοποιό και «Στην υγειά µας ρε παιδιά» Σπύρο Παπαδόπουλο στο γνωστό σποτ του Υπουργού Υγείας.
«τότε λέγει αυτοίς ο Ιησούς. Περίλυπος έστιν η ψυχή µου έως θανάτου. Μείνετε εδώ και γρηγορείται µετ’ εµού». (Ματθ. Κεφ. Κστ’ σιιχ. 38).
Για µένα ίσως και σε άλλους η Καραντίνα (ο εγκλωβισµός µου) δεν έφερε µόνο λύπη στην ψυχή µου, αλλά -50 – αποχρώσεις συναισθηµάτων εξ αιτίας του κορωνοϊού, που επί 42 µέρες έζησα ως άλλη Άννα Φρανκ.
Μονοτονία 2) δάκρυα 3) άφρατη θλίψη 4) οδύνη 5) αποµόνωση 6) απαγόρευση 7) περιορισµό 8) εµπόδιση 9) θρήνο – πίκρα 10) υποµόνη 11) επιµονή 12) αισιοδοξία 13) θάρρος 14) λαχτάριασµα 15) αγωνία – απαισιοδοξία 16) καταπίεση 17) κατάθλιψη 18) κουράγιο 19) θανατοφοβία 20) πονοψυχία – πονοστεναγµό 21) καηµό 22) κουρέλιασµα 23) οργή 24) καρτερία 25) αυτοκυριαρχία 26) θέληση 27) άγχος 28) εκνευρισµό 29) ταλαιπωρία 30) απελπισία 31) κλεισούρα 32) Βαριεστηµάρα 33) ανησυχία 34) ανασφάλεια 35) πείσµα 36) κατανόηση 37) ευθύνη 38) στενοχώρια 39) εγκλωβισµό 40) προσδοκία 41) Λύτρωση 42) πίστη 43) Ανάταση, 44) µαρτύριο 45) ευψυχία 46) δοκιµασία 47) νωθρότητα 48) σκοτάδιασµα 49) δυστυχία 50) δυσανασχέτηση.
Από τις αποχρώσεις αυτές, άλλες µε κυρίευαν από ευχαρίστηση κι άλλες από δυσάρεστη ψυχική κατάσταση.
Ξέρω ότι η Ζωή είναι ένα ρέµα, που άλλου είναι βαθύ, µα κι αλλού είναι τόσο ρηχό, που ξεχωρίζουν τα χαλίκια του βυθού.
Εγώ φοβάµαι το γλύστρηµα που µπορεί να επακολουθήσει. Ποιό θα µε βοηθήσει να νικήσω; Τότε διαβάζω τους στίχους του Ιωαν. Πολέµη: «∆εν είναι ίσιος πάντοτε της ζωής ο δρόµος. Θα βρεθούν ανήφοροι θα βρεθούν γκρεµοί. Το ραβδί απ’ το χέρι σου µη το αφήσης, µη « «το ραβδί». Ψάξε λοιπόν, ψυχή µου, να το βρεις. Ποιο είναι το τάχα; Μην είναι η θέληση; Έχω ακούσει ότι αυτή υπερνικάει τα εµπόδια. Μην είναι η επιµονή; Αυτή βοηθάει στον ανήφορο. Μην είναι η ευθύνη; Αυτή εκτιµάται από τον κόσµο. Μα θα είναι η υποµονή. Ο δυνατός, ο σφυραλατηµένος χαρακτήρας, οδήγησε πολλούς στην κορυφή του όρους της ζωής.
Ήθελα, προσπαθούσα να διώξω µακριά τις απαισιόδοξες σκέψεις. Η αισιοδοξία, η πίστη, η καρτερία, το θάρρος και το µυαλό µου µε βοήθησαν. ∆εν ήταν µακριά το τέρµα της καραντίνας. Και όταν έρχονταν µέσα µου η κατάθλιψη, η αποµόνωση, το άγχος, ο φόβος, η θανατοφοβία, η απαισιοδοξία, τις χτύπησα, γιατί κρατούσα το ραβδί της ευψυχίας, της ανάστασης, της θέλησης, της επιµονής, της κατανόησης, του πείσµατος, των ηθικών αρχών, που δίνουν υπεράνθρωπη δύναµη και είναι ικανές καταπολεµήσουν τα αρνητικά συναισθηµατικά της καραντίνας.
Μπορεί η µπόρα της πανδηµίας να κουρελιάζει το κορµί µας, µπορεί οι 1008 ώρες καραντίνας να µας έδερναν µε το ξέσπασµά τους, µπορεί να περπατούσαµε κάτω από γκρίζο ουρανό κι απαίσιο, όµως στο τέλος θα νικήσουµε. Θα έρθει η ησυχία, η ηρεµία, η γαλήνη…
Το ραβδί µας είναι θαυµατουργό! Νίκησα µε τη Ζωή. Τι άλλο θέλουµε;
Από την έντυπη έκδοση “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”, 21/5/2020