Πριν λίγες µέρες βρέθηκα, στην ιδιαίτερα ευχάριστη θέση, να παρακολουθήσω ένα αριστουργηµατικό, από κάθε απόψεως, έργο στο καλαίσθητο θέατρο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΠΑΣ ! Αρχικά µε εξέπληξε, θετικότατα, η προσέλευση του κόσµου, που είχε γεµίσει απ’ άκρη σ’ άκρη τις εξέδρες! Πολύχρωµος, πολυποίκιλος ηλικιακά και πολύβουος, έδινε ζωντάνια και παλµό στον χώρο!
Βλέπετε, τα χρόνια αυτά της κρίσης και του κορωνοϊού είχαµε ξεχάσει την έννοια του κατάµεστου θεατρικού χώρου !
Αιγιαλείς που τιµούσαν τον χώρο µε την παρουσία τους και την συµπεριφορά τους ως θεατές! Καλοβαλµένοι, περιχαρείς και ευγενικοί µ’ έκαναν να σκεφθώ πόσο στ’ αλήθεια η Τέχνη αλλάζει τον άνθρωπο!
Είµαστε πραγµατικά τυχεροί που έχουµε έναν τέτοιο ανοικτό χώρο ιδιαίτερου κάλλους µέσα στο κέντρο της πόλης, ικανό να φιλοξενεί υπέροχες παραστάσεις κάθε χρονιά. Οι σκιάσεις των πεύκων επάνω στο νεοκλασικό κτίριο πίσω απ’ το κοίλον, για όποιον ξέρει να εκτιµά την οµορφιά, δίνουν το στίγµα τους στο µικρό αυτό θεατράκι καθιστώντας το µοναδικό!
Η παράσταση σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη έκανε το αντιπροσωπευτικότερο έργο του Τενεσί Ουίλιαµς πραγµατικά καθηλωτικό! Οι ηθοποιοί ερµήνευσαν µ’ ιδιαίτερη ευαισθησία και επιτυχώς τους ρόλους τους, κάνοντας το θεατρικό αυτό δράµα του 1944 να φαντάζει απόλυτα επίκαιρο!
Μια οικογένεια δίχως πατέρα… Μια µητέρα που ζει µε τις αναµνήσεις των νεανικών χρόνων στον αµερικάνικο νότο… Μια κόρη αποκλεισµένη απ’ τον έξω κόσµο λόγω της ασθένειάς της … επινοεί έναν άλλον “γυάλινο” που της φαντάζει πιο ασφαλής… µα ο οποίος, στην αλήθεια, είναι τόσο εύθραυστος! Ένας γιος που ζει µια µίζερη πραγµατικότητα να κατατρώει καθηµερινά τα όνειρά του…
Και τέλος µια «σανίδα σωτηρίας»… όσο µπορεί να ‘ναι µια τέτοια… ο φιλόδοξος Τζιµ!
Ο κόσµος της σκληρής πραγµατικότητας συγκρούεται µε την εύθραυστη οµορφιά των ονείρων της νιότης ,δίνοντας στο έργο ποιητική πνοή κάτω από την µουσική διεύθυνση του Θ. Οικονόµου!
Με την λήξη της παράστασης το κοινό όρθιο καταχειροκρότησε τους συντελεστές, µπιζάροντας, καλώντας τους εκ νέου στην σκηνή, δυο και τρεις φορές !
∆εν µπορώ να µην αναφέρω την «υγράδα» των µατιών της κυρίας ∆ανδουλάκη, η οποία χαιρόταν σαν µικρό παιδί αυτή της την επιτυχία!
Την ευγενική υπόκλιση του Κωνσταντίνου Μπιµπή, του πρωταγωνιστή Τοµ, µπροστά στην θύελλα των “µπράβο” που κατέκλυσε τον θεατρικό χώρο !
Το πλατύ χαµόγελο του πρωταγωνιστή των ‘Αγριων Μελισσών, Γιάννη Κουκουράκη, ο οποίος απέδειξε πως εκτός από οµορφιά διαθέτει και αστείρευτο ταλέντο, σ’ αυτή την αναµέτρησή του στο θεατρικό σανίδι !
Την αέρινη, σχεδόν άυλη Λόρα,να στροβιλίζεται σαν φύλλο στον αέρα,ανάµεσα στα κρεµαστά γυάλινα και εύθραυστα στολίδια της… Μετέωρη στο πριν και το τώρα… απρόθυµη για το µετά… την οποία ενσάρκωσε η Λένα Παπαληγούρα.
Θα τελειώσω λέγοντας πως ο κόσµος στις µέρες µας διψά για το καλό και το όµορφο !
Σήµερα το µεσηµέρι συναντήθηκα µε µια κυρία που εκτιµώ βαθύτατα και µου τόνισε ακριβώς αυτό !
«Γράψτε για ό,τι όµορφο συµβαίνει σ’ αυτή την πόλη! Μην αναλώνεστε στα ίδια και τα ίδια!»
Ακολούθησα την συµβουλή της, γιατί όντως, κάθε καλή προσπάθεια πρέπει να επιβραβεύεται και να δηµοσιεύεται, έτσι ώστε και να δίνει χαρά στο κοινό, αλλά και να βρίσκει µιµητές και συνεχιστές !
ΑΓΓΕΛΑ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
Χρονογράφημα στον “ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”