Ιερώνυμος: “Μέ τή δύ­να­μη τῆς πί­στε­ώς μας στόν­ Νη­πι­ά­σαν­τα­ Χρι­στόν, θά ὑ­ψώ­σου­με τεῖ­χος ἀ­πέ­ναν­τι στή ζο­φε­ρή φυ­σι­ο­γνω­μί­α τοῦ “σύγ­χρο­νου Ἡ­ρώ­δη”

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΥΠ’ΑΡΙΘΜ. 02

ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

†ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ

Ἐλέῳ Θεοῦ Μητροπολίτης τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως

Καλαβρύτων & Αἰγιαλείας

Πρός τόν Ἱερόν Κλῆρον, τούς Ἐντίμους Ἄρχοντας

καί τόν Εὐσεβῆ Λαόν τῆς καθ’ ἡμᾶς Θεοσώστου Ἐπαρχίας

Ἀ­γα­πη­τοί μου πα­τέ­ρες καί­ ἀ­δελ­φοί, παι­διά μου ἐν Κυ­ρί­ῳ­ ἀ­γα­πη­μέ­να,

“Οὕ­τω­ς ἠ­γά­πη­σεν ὁ Θε­ός τόν κό­σμον, ὥ­στε­ τό­ν Υἱ­ό­ν Αὐ­τοῦ­ τόν­ Μο­νο­γε­νῆ­ ἔ­δω­κεν, ἵ­να πᾶς ὁ πι­στεύ­ω­ν εἰ­ς Αὐ­τόν μή­ ἀ­πό­λη­ται, ἀλ­λ’ ἔ­χῃ­ ζω­ή­ν αἰώνιον.”

«Σή­με­ρον ὁ­ Ἄ­ναρ­χος ἄρ­χε­ται καί ὁ Λό­γος σαρ­κοῦ­ται». Ἡ ἐκ­κλη­σί­α μας πλημ­μυ­ρι­σμέ­νη ἀ­πό τούς θε­ό­πνευ­στους ὕ­μνους πρός­ τόν τε­χθέν­τα Χρι­στόν, ἑ­ορ­τά­ζει­ μέ κά­θε τι­μή τά Χρι­στού­γεν­να, τήν, κα­τά τήν­ ῥή­ση τοῦ Ἁ­γίου Πα­τρός ἡ­μῶν Ἰω­άν­νου τοῦ Χρυ­σο­στό­μου, “Ἑ­ορ­τήν τῶ­ν Ἑ­ορ­τῶν”. Σή­με­ρα οἱ ψυ­χές ἀ­γάλ­λον­ται ἀ­πό τή χα­ρά τῆ­ς αἰ­ω­νί­ου λυ­τρώ­σε­ως, τή­ν ὁ­ποί­α εὐ­αγ­γε­λί­ζε­ται ὁ χα­ρι­τό­βρυ­τος ἐρ­χο­μός τοῦ­ Υἱ­οῦ τοῦ­ Θε­οῦ στή­ γή, μέ­σῳ τῆς θεί­ας καί­ θαυ­μα­στῆς Ἐ­ναν­θρω­πή­σε­ώς Του.

Σή­με­ρα ὁ Θε­ός γί­νε­ται ἄν­θρω­πος­ γι­ά­ νά­ πλη­ρω­θεῖ­ τό “μέ­γα τῆ­ς Οἰ­κο­νο­μί­α­ς Αὐ­τοῦ­ Μυ­στή­ριον”. Ὁ­ τε­χθείς, ὑ­πό­ τῆς Παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας, Χρι­στός ἀ­πο­κτᾷ­ ἀν­θρώ­πι­νη ὑ­πό­στα­ση­ γι­ά­ νά ἐκ­πλη­ρώ­σει­ τό φι­λάν­θρω­πο σχέ­διο τοῦ Θε­οῦ, ἤ­τοι­ νά­ μᾶ­ς ὁ­δη­γή­σει μέ­σῳ­ τῆς δι­δα­σκα­λί­ας τῆ­ς ἀ­λη­θι­νῆ­ς ἀ­γά­πης­ καί θυ­σί­ας στή­ θέ­ω­ση.

Ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Ἰη­σοῦ­ Χρι­στοῦ­ εἶ­ναι κο­ρυ­φαῖ­ο­ καί­ με­γα­­­­­­­λειῶδες ἱστορικό καί θε­ο­λο­γι­κό γε­γο­νός καί δι­έ­πε­ται ἀ­πό­ ἀ­γά­πη, προ­σφο­ρά, τα­πεί­νω­ση καί­ ἁπλό­τη­τα. Αὐ­τό­ εἶ­ναι­ τό κέν­τρο τῆ­ς Ὀρ­θο­δό­ξου Θε­ο­λο­γί­ας, ὅ­τι­ γί­νε­ται ὁ Θε­ός ἄν­θρω­πος­ γιά­ νά κά­νει τό­ν ἄν­θρω­πο Θε­ό. Καί­ στό­ ση­μεῖ­ο­ αὐ­τό, τί­θε­ται τό κρί­σι­μο ἐ­ρώ­τη­μα: Ἐ­μεῖ­ς εἴ­μα­στε πραγ­μα­τι­κά κον­τά Του; Εἴ­μα­στε πραγ­μα­τι­κά­ δι­α­τε­θει­μέ­νοι καί προ­ε­τοι­μα­σμέ­νοι νά­ Τό­ν ὑ­πο­δε­χθοῦ­με­ ἀ­νοί­γον­τας δι­ά­πλα­τα τίς­ καρ­δι­ές μας σ’­ Αὐ­τόν;

Σή­με­ρα, ὡ­ς εἴ­θι­σται, ἡ κά­θε οἰ­κο­γέ­νεια ἔ­χει φρον­τί­σει νά­ ἔ­χει προ­ε­τοι­μά­σει ἕνα πλού­σιο γεῦ­μα, πολ­λά γλυ­κί­σμα­τα καί ἡ οἰ­κί­α της νά­ εἶ­ναι­ στο­λι­σμέ­νη. Οἱ δρό­μοι καί οἱ­ πλα­τεῖ­ες ἔ­χουν στο­λι­στεῖ καί­ ἔ­χουν φω­τα­γω­γη­θεῖ, προ­κει­μέ­νου, ὅπως λέ­γε­ται, νά ὑ­πάρ­χει ἡ κα­τάλ­λη­λη ἑ­ορ­τα­στι­κή ἀ­τμό­σφαι­ρα. Ἄ­ς ἀ­να­ρω­τη­θοῦ­με ὅ­μω­ς ἀ­δελ­φοί­ μου∙ἡ­ ψυ­χή μας νι­ώ­θει τή χα­ρά τῶν Χρι­στου­γέν­νων; Πλημ­μυ­ρί­ζει ἀ­πό ἀ­γά­πη γιά­ τόν συ­νάν­θρω­πο; Αἰ­σθα­νό­μα­στε τή­ν ἀ­νάγ­κη καί­ τή­ν ὑ­πο­χρέ­ω­ση νά προ­σφέ­ρου­με στόν πά­σχον­τα; Ἀ­γω­νι­οῦ­με­ γι­ά­ τό­ν ἀ­ναγ­κε­μέ­νο συ­νάν­θρω­πό μας ἤ ἁ­πλῶ­ς αἰ­σθα­νό­μα­στε κα­λά ἐ­πει­δή κα­τα­φέ­ρα­με νά­ ἀν­τα­πο­κρι­θοῦ­με στί­ς ὑ­λι­κές κυ­ρί­ως ἀ­νάγ­κες, ἐν­τός τοῦ­ οἰ­κο­γε­νεια­κοῦ μας πλαι­σί­ου;

Ἀ­γα­πη­τοί­ μου, ἐ­μεῖ­ς οἱ Χρι­στι­α­νοί­ γι­ά νά­ εἴ­μα­στε συμ­βα­τοί μέ­ τό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ, ὀ­φεί­λου­με­ νά­ ἔ­χου­με τόν Χρι­στό στήν καρ­διά μας καί­ νά ἀ­πο­ζη­τοῦ­με­ δι­αρ­κῶς καί ἀ­κα­τα­παύ­στως­ τόν πνευ­μα­τι­κό ἀ­να­και­νι­σμό­ μας. Εἶ­ναι­ ἱ­ε­ρή­ ὑ­πο­χρέ­ω­σή μας νά­ δι­α­τη­ροῦ­με­ τήν πί­στη μας ἀ­μεί­ω­τη­ καί­ ἀ­κλό­νη­τη, καί­ νά­ τήν με­τα­λαμ­πα­δεύ­ου­με στούς βα­πτι­σθέν­τας εἰς­ τό ὄ­νο­μα­ τῆ­ς Ἁ­γίας Τριά­δος νέ­ους μας, ὄ­χι­ μέ τυ­πι­κές νου­θε­σί­ες ἀλ­λά βι­ω­μα­τι­κά, μέ­σῳ­ τοῦ­ χρι­στι­α­νι­κοῦ τρό­που ζω­ῆς μας, ἀ­πο­ποι­ού­με­νοι­ τήν πρό­κλη­ση τῆς­ σύγ­χρο­νης κο­σμι­κῆ­ς ἀν­θρω­πο­λο­γί­ας­ καί κι­νού­με­νοι σέ­ ἕ­να ἠ­θι­κό καί πνευ­μα­τι­κό ἐ­πί­πε­δο πί­στε­ως, ἀ­ξι­ῶν­ καί­ προ­ο­πτι­κῆς, πού μέ­σα ἀ­πό­ τήν τα­πεί­νω­ση, τήν προ­σευ­χή, τή με­τά­νοι­α, τή­ν ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση­ καί­ τή με­τά­λη­ψη τῶ­ν Ἀ­χράν­των Μυ­στη­ρί­ων ὁ­δη­γεῖ με­τά­ βε­βαι­ό­τη­τος­ στή μέ­θε­ξη τῆς Θεί­ας Χά­ρι­τος καί­ στή­ν αἰ­ώ­νια ζω­ή κον­τά στόν Θε­ό.

Ἔ­τσι, μέ τή δύ­να­μη τῆς πί­στε­ώς μας στόν­ Νη­πι­ά­σαν­τα­ Χρι­στόν, θά ὑ­ψώ­σου­με τεῖ­χος ἀ­πόρ­θη­τον ἀ­πέ­ναν­τι στή ζο­φε­ρή φυ­σι­ο­γνω­μί­α τοῦ “σύγ­χρο­νου Ἡ­ρώ­δη” πού βάλ­λε­ται κα­τά τῶν χρι­στια­νῶν καί κυ­ρί­ως τῶν νέ­ων μας, μέ­σῳ τοῦ ἄ­κρα­του ὑ­λι­σμοῦ, τῆς δι­α­φθο­ρᾶς, τοῦ ἐ­γω­κεν­τρι­σμοῦ, τῶν ἐ­φή­με­ρων ἀ­πο­λαύ­σε­ων, τῶν ἀ­θε­ϊ­στι­κῶν ἀν­τι­λή­ψε­ων καί­ τῆς ἄρ­νη­σης τῶν πα­ρα­δό­σε­ων.

Ἄ­ς ἀ­πο­τε­λέ­σει­ λοι­πόν, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, ἡ ση­με­ρι­νή ἑ­ορ­τή τῶν Χρι­στου­γέν­νων ἐ­φαλ­τή­ριο χα­ρᾶς, εἰ­ρή­νης, ἀ­γαλ­λί­α­σης καί ἀ­δι­ά­σει­στης πί­στης καί ἐλ­πί­δας, πού ἀ­πορ­ρέ­ει ἀ­πό τήν πε­ποί­θη­ση ὅ­τι ὁ Κύ­ριος “ἐ­γεν­νή­θη δι’ ἡ­μᾶς ἐκ Παρ­θέ­νου, ὅ­τι εἶ­ναι με­θ’ ἡ­μῶν πά­σας τάς ἡ­μέ­ρας τῆς ζω­ῆς ἡ­μῶν καί­ ὅ­τι προσ­δο­κᾷ νά σκη­νώ­σει ἐν ἡ­μῖν διά παν­τός”, ἐ­φό­σο­ν ἐ­μεῖς, ἀ­ξι­ο­ποι­ῶν­τας­ τή­ν ἐ­λευ­θε­ρία πού μᾶς ἔ­χει πα­ρα­χω­ρή­σει, Τόν κα­λέ­σου­με διά τῆς εἰ­λι­κρι­νοῦς προ­σευ­χῆς κον­τά μας. Μήν ξε­χνᾶ­με ὅ­τι ὁ Χρι­στός εἶ­ναι ἀ­γά­πη, ἄ­ρα ὅ­που ὑ­πάρ­χει πη­γαῖ­α καί ἀ­νι­δι­ο­τε­λής ἀ­γά­πη ὑ­πάρ­χει καί­ ὁ Χρι­στός.

Εὔ­χομαι­ σέ ὅ­λου­ς εὐ­λο­γη­μέ­να, πνευ­μα­τι­κά, κο­σμο­σω­τή­ρια καί εἰ­ρη­νι­κά Χρι­στού­γεν­να!

Δι­ά­πυ­ρος πρός­ Χρι­στόν­ τε­χθέν­τα­ εὐ­χέ­της πάν­των ὑ­μῶν,

Ὁ Μητροπολίτης 

† Ὁ Κα­λα­βρύ­των καί­ Αἰ­γι­α­λεί­α­ς Ἱ­ε­ρώ­νυ­μος