Άλλοι το λένε νοσταλγία, άλλοι πάλι χάσμα γενεών ή διαφορά φάσης και εποχής ή κάπως έτσι αλλά είναι βέβαιο πως όσο μεγαλώνεις δεν περιμένεις να σου συμβεί.
Να πιστεύεις δηλαδή ότι τα χρόνια που πέρασαν είναι πιο ‘’καλά’’ από αυτά που ζεις τώρα ή από αυτά που θα έρθουν.
Βλέπω ,πια, πολύ κόσμο να νοσταλγεί τις πιο παλιές εποχές όπου όλα ήταν κάπως πιο διαφορετικά, πιο αλλιώτικα, πιο κατανοητά, πιο όμορφα, πιο ανθρώπινα…
Δημοσιογράφος με σπουδές στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο Τμήμα Ιστορίας – Ελληνικού Πολιτισμού
Διαβάζω απόψεις και σκέψεις γιατί το χθες είναι πιο καλό από το σήμερα και πιθανώς από το αύριο και προβληματίζομαι που έχω αρχίσει και εγώ να καταλαβαίνω τις ανησυχίες και την νοσταλγία κάποιων.
Από την άλλη είμαι σχεδόν βέβαιος πως αν μιλήσω με έναν πολύ πιο νέο άνθρωπο θα μου πει πως η εποχή μας είναι μια χαρά… μα θα του απαντήσω πως η άποψη του είναι σεβαστή μα δεν έχει μέτρο σύγκρισης, ζει μόνο το σήμερα και έτσι δεν μπορεί να ξέρει και για το χθες.
Έτσι ήμουν και εγώ πιο νέος.
Θυμάμαι τους πιο μεγάλους να αναπολούν , θυμάμαι τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου να ακούει καντάδες και να ψυχανεμίζεται μια άλλη εποχή και έλεγα πως δεν πάνε καλά οι τύποι.
Δεν αναπολούσαν την φτώχια, την μιζέρια, την Κατοχή, την πείνα και τις δυσκολίες, αλλά την διαφορετικότητα των συναισθημάτων, των ανθρώπων, των καταστάσεων και έτσι έδιναν στην θύμηση τους μια ρομαντική νοσταλγία.
Η νοσταλγία έφερνε χαμόγελο και κούνημα του κεφαλιού και έτσι καταλάβαινες πως τους άρεσε, είχαν δεν είχαν δίκιο… έτσι ένιωθαν εκείνη την στιγμή.
Στις μέρες μας το φαινόμενο μάλλον είναι πιο έντονο γιατί ήρθαν τα πάνω – κάτω…και το αντίθετο.
Τίποτε δεν είναι αυτό που φαίνεται αλλά και αυτό που φαίνεται μάλλον θα είναι και αυτό κάτι διαφορετικό.
Ζούμε στην εποχή της γενικής αναθεώρησης του γενικότερου μπάχαλου και της γενικότερης ανατροπής… και για να το λένε πολλοί μαζί μάλλον έτσι θα είναι ρε παιδιά.
Δεν μπορεί όλο και πιο πολλοί να βλέπουν πως και στραβός είναι ο γιαλός αλλά και στραβά αρμενίζουμε.
Εδώ υπάρχει συλλογική άρνηση, συλλογική κατακραυγή, συλλογική νοσταλγία… δεν μπορεί να είναι συλλογική υστερία αυτό, με τίποτα!
Το να βλέπεις την κατάρρευση των αξίων, των πιστεύω και των αρχών που μεγάλωσες δεν είναι τελικά και τόσο ελπιδοφόρο και γεννά αισθήματα φόβου για το αύριο και άμυνας για το σήμερα.
Για να το χαλαρώσουμε και λίγο η σχετική ατάκα περί ‘’ εποχής ΠΑΣΟΚ’’ δεν είναι τυχαία.
Περικλείει μια ολόκληρη λογική και αυτό είναι αναμφισβήτητο, δεν προσπερνιέται εύκολα.
Σίγουρα κάποιοι από εσάς θα λέτε μέσα σας πως ότι έχουμε σήμερα είχαμε και πριν από δέκα…είκοσι ή και πενήντα χρόνια…δεκτό!
Πάντα υπήρχε εγκληματικότητα, βία, ανεργία, τρόμος, φτώχια, υποκρισία, ανέχεια, ψέμα, ακρότητες, ασυνέχεια, κοινωνική , πολιτική και ηθική έκπτωση … αλλά ο αγέρας μύριζε αλλιώτικα βρε αδελφέ και τα χαρακτηριστικά των πιο πάνω διαφέρανε ποσοτικά και ποιοτικά.
Σήμερα έχουμε χάσει τον μπούσουλα ενώ παλιά υπήρχε μπούσουλας.
Παλιά έβλεπες φως στο τούνελ σήμερα το τούνελ είναι σφραγισμένο.
Με δύσκολη την ελπίδα, χωρίς ορατότητα, και χωρίς πίστη πως πάμε καλά, (έστω και αργά)… ε είναι να μην ανησυχείς;
Είναι να μην νοσταλγείς; Είναι να μην αναπολείς;
Πιστεύω πως ζούμε σε μια εποχή που δεν γεννά νέες αξίες και ιδανικά ,απλά γκρεμίζει τις υπάρχουσες και αυτό με εκνευρίζει αφάνταστα.
Δεν έχω πρόβλημα να κάνω την μαριονέτα αλλά να μην ξέρω ποιος κινεί τα νήματα στο φινάλε;
Ποιος καταστρέφει το χθες το σήμερα και το αύριο και γιατί;
Και μην σκεφτεί κανείς πως περνάω κρίση ηλικίας…υπάρχει πρόβλημα και ευτυχώς ή δυστυχώς το βλέπουν και άλλοι εκτός από μένα.
Στο βάθος βλέπω καπνό από μάχη και κάτι μου λέει πως δεν θα γλυτώσω την εμπλοκή μου σε αυτή…για στοιχηθείτε και εσείς… να ετοιμαζόμαστε… δεν πρέπει ούτε να την αποφύγουμε ούτε να την χάσουμε!