Όχι, όχι… προς Θεού, µην φοβηθείτε, δεν θα µιλήσω για το Σύµπαν ! Ούτε και θα σας αναλύσω την Κοσµοθεωρία µου, πολύ απλά γιατί τα φύλλα της εφηµερίδας είναι λιγοστά κι εγώ σίγουρα δεν είµαι Καζαντζάκης (αν και πολύ φοβάµαι πως τα ακίνητά µας θα ‘χουν την ίδια κατάληξη) για να καταφέρω να συµπυκνώσω την Σοφία της Ζωής σε µια Ασκητική ! Αφήνουµε λοιπόν την φιλοσοφία για βράδια µε παρέες και κόκκινο κρασί και πάµε στα καθ’ ηµάς !
Σήµερα, λοιπόν, σας θέλω κοντά µου ,στην παρατήρηση και ανάλυση ενός … φαινοµένου ! Αυτού της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ ! «Περσινά, ξινά σταφύλια» θα µου πείτε … Ναι , ξέρω, δεν περιµένατε εµένα για να το ανακαλύψετε! Το βιώνετε καθηµερινά … όταν καληµερίζετε στον δρόµο κάποιον ή κάποια και µετά το στιγµιαίο χαιρετισµό του συναπαντήµατος, του «ρίχνετε», από µέσα σας ή και φωναχτά καµιά φορά (µπάς και τ’ ακούσει και γλυτώσετε από περιττές χαιρετούρες ) ένα ωραιότατο … «στόλισµα»! Ή όταν κάνετε τεµενάδες σε υψηλά ιστάµενα πρόσωπα , που ολωσδιόλου εκτιµάτε, από ανάγκης ή από βλακείας ορµώµενοι! Ή, τέλος, όταν δέχεστε να συναθροίζεστε µ’ άτοµα, τα οποία γνωρίζετε πως είναι πραγµατικοί εγκληµατίες, µόνο και µόνο επειδή έχουν χρήµατα και αίγλη! Ελάτε, παραδεχθείτε το, όλοι, λίγο – πολύ, το χουµε κάνει έστω και µια φορά στην ζωή µας … Ουδείς αναµάρτητος!
Το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ απαιτεί υποχωρήσεις και συµβιβασµούς ,που αν δεν ακολουθήσεις, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς µονόχνοτος και περιθωριακός ! Έτσι , όσο πληθαίνουν τα ψεύτικα χαµόγελα, τόσο αυξάνονται και τα σιωπηρά σιχτιρίσµατα!
Η σωστή κοινωνική συµπεριφορά, δυστυχώς, ευνοεί την άνθιση µιας ειδικής συνοµοταξίας ,παρασιτικών ατόµων ,που τρέφεται και ζει απ’ τις ζωές των άλλων! Οµιλώ για τους … «ανθρώπους» αυτούς, τους οποίους , αν τύχει και συναντήσεις στον δρόµο σου και από ευγένεια (γιατί χρόνια τώρα, γνωρίζεις το ποιόν τους) αντερωτήσεις : « – Τι κάνεις ;» η απάντηση που θα πάρεις είναι : « Άστα , δεν τα ‘µαθες; Ο τάδε πέθανε … ο δείνα παντρεύεται … Σόδοµα και Γόµορα σου λέωωωω!», συνοδευόµενη από χαιρέκακο µειδίαµα και βλέµµα αρπαχτικού! Που, αν υπήρχε Θεέ µου αλεξικέραυνο κακίας, στάχτη και µπούρµπερη θα ‘χαν γίνει µονοµιάς και θα χαµε ησυχάσει , αναίµακτα, από δαύτους!
Εκεί, λοιπόν, ακριβώς, αγαπητέ αναγνώστη, έρχεται η ώρα που πρέπει να αναρωτηθείς, γιατί να δίνεις λόγο ύπαρξης σ’ αυτά τα έρποντα στοιχεία, αφού µόνο αηδία σου προκαλούν και κακό Φενγκ Σούι;;;
Εκεί, σε παρακαλώ, ξέχνα το Σαβουάρ Βίβρ (τους καλούς τρόπους γαλλιστί) και το Κοµ ιλ φό (τον καθωσπρεπισµό εννοώ) και … ΡΙΧΞ’ ΤΟΥΣ ΕΝΑ «ΟΥΣΤ , ΒΡΕΕΕΕ…!!!» Παπαγιαννοπουλέικο και ίσως … ΚΙ ΕΝΑ ΦΑΣΚΕΛΟ , Μαυρογιαλουρέικο, ΝΑ ΧΟΥΝ ΝΑ ΠΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ! ΦΑΝΕΡΑ ΚΑΝΕ ΤΟ ΚΑΙ … ΜΗ ΦΟΒΟΥ ΦΙΛΤΑΤΕ , ∆ΕΝ ΘΑ ΚΙΝ∆ΥΝΕΥΣΕΙ Η ΖΩΙΚΗ ΑΛΥΣΙ∆Α … ΦΙ∆ΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΡΚΕΤΑ ΣΤΗ ΦΥΣΗ !
ΑΓΓΕΛΑ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ” την Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014)