Νέα ήθη; μακάρι: “Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής, / κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μην τα πεις. / Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν. / Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής. / Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν”
(Κ. Βάρναλη, “Οι πόνοι της Παναγιάς”).
Ο νέος υφυπουργός Μεταφορών, ο κ. Κυρανάκης, ταξίδεψε με το τρένο Αθήνα – Θεσσαλονίκη, ώστε κατά δήλωσή του, να αποκτήσει ιδίαν άποψη πάνω στο αντικείμενο της υπουργίας του. Στο τέλος δήλωσε: “Το τρένο νοσεί βαριά”. Εντυπωσιακό! Νέα ήθη; Μακάρι!
Από τη στήλη “Εγώ σου λέω τον πόνο μου,
κι εσύ μου γράφεις «γράψ΄ τα», στην εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”
Μιλάμε για πλήρες άδειασμα και του “του Αχιλλέως” και της σχολής που ο του Αχιλλέως εκπροσωπεί στην περιοχή Μαξίμου. Κανονικό “άι σιχτίρ” και κατά των δύο! Βέβαια, το θέμα είναι πώς το άκουσε ο κ. Μητσοτάκης. Τι να ψέλλισε εντός του; “Μπράβο, λεβέντη Κυρανάκη!” ή “μαύρη η ώρα που σε βρήκα!”; Αυτό θα το δούμε αργότερα.
Πάντως, ο κανόνας είναι η ηγεσία να μισεί την ειλικρίνεια. Αντίθετα, οι κόλακες παίρνουν τα πιο καλά πόστα στο σύστημα. Ευκαιρία είναι να πούμε ένα τέτοιο νόστιμο απ’ τα παλιά χρόνια. Ο τύραννος των Συρακουσών, ο Διονύσιος, φαντασιωνόταν ότι ήταν μέγας τραγικός κι έγραφε ποιήματα. Συχνά μάζευε τον κύκλο του (ποιητές οι περισσότεροι) και τους τα απήγγελλε. Όλοι τον αποθέωναν, ως είθισται διαχρονικά με τους άρχοντες και τους κόλακες. Σε μια μάζωξη βρέθηκε κι ο Φιλόλαος. Όταν ο Διονύσιος ζήτησε τη γνώμη του, ο Φιλόλαος μίλησε σε στιλ “υπάρχουν και χειρότερα”. Ο Διονύσιος τον .. περιποιήθηκε. Τον ξαπόστειλε σε λατομείο, μακράν της πόλεως, όπου οι συνθήκες ήταν πολύ ζόρικες. Πέρασαν κάποιοι μήνες, και ο Διονύσιος σκεπτόμενος ότι ο Φιλόλαος τώρα πια “έπαθε κι έμαθε”, τον ξανάφερε στο προσκήνιο. Στην πρώτη επόμενη ποιητική βραδιά, μόλις ο Διονύσιος απήγγειλε το νέο του ποίημα, ο Φιλόλαος σηκώθηκε κι έφευγε. “Φιλόλαε, Φιλόλαε, πού πας;”, φώναξε ο Διονύσιος. “Στο λατομείο, στο λατομείο” αποκρίθηκε ο Φιλόλαος.