Έβλεπα προχθές μια ταινία του παλιού καλού κινηματογράφου και σε μια στιγμή πέθανα από τα γέλια. Ο Παπαμιχαήλ κι ο Διανέλλος ήταν υπάλληλοι εταιρείας στο ίδιο στενό γραφείο. Ο πρώτος ήταν «πέρα βρέχει», κι ο Διανέλλος τον συμβούλευε να κάτσει και να δουλέψει. Ο αιθεροβάτης νεαρός Παπαμιχαήλ του εξήγησε (στο περίπου): «Φτωχέ μου υπαλληλάκο, ξέρεις που είμαι τώρα εγώ; Η δική μου σκέψη ταξιδεύει στις λευκές
Από τη στήλη “Εγώ σου λέω τον πόνο μου,
κι εσύ μου γράφεις «γράψ΄ τα», στην εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”
δροσοσταλιές του Βορρά, στις δαντελένιες ακρογιαλιές του Νότου, στα κοσμοπολίτικα νησιά του Ειρηνικού, στα πονηρά μονοπάτια της Ανατολής, στις μισοσκότεινες αγκαλιές του μεγάλου πόθου …». Ο Διανέλλος τον κοίταζε με μάτια γουρλωμένα από απορία, και μόλις έβαλε τελεία ο νέος, καπάκι τον ρωτάει: «Κι ο γιατρός τι λέει;», δηλ. πώς το ερμηνεύει ο ψυχίατρος; Ε, στο σημείο αυτό … παραδίνεσαι! Την ως άνω σκηνή τη φαντάζομαι ακριβώς ίδια, αν στη θέση του Παπαμιχαήλ ήταν ο Χαβιέρ Μιλέι και ανέλυε τους πολιτικούς του στόχους στον αείμνηστο Έλληνα ηθοποιό Διανέλλο Λαυρέντη.
Ο Χαβιέρ Μιλέι είναι ο πρόσφατα νεοεκλεγείς πρόεδρος της Αργεντινής, που κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος πως θα καταργήσει την Κεντρική Τράπεζα, θα επεκτείνει την οπλοκατοχή, θα νομιμοποιήσει την πώληση των ανθρώπινων οργάνων, θα περιορίσει τα δικαιώματα της γυναίκας, θα εγκαταλείψει τον αγώνα κατά της κλιματικής κρίσης, κι άλλα τέτοια τρελά κι αποδεικτικά ψυχασθένειας. Κι όμως, αυτόν ψήφισαν οι Αργεντίνοι! Σ’ αυτόν εμπιστεύτηκαν τον εαυτό τους και τα παιδιά τους. Σε αυτόν ανέθεσαν το παρόν και το άμεσο μέλλον της χώρας. Γιατί; Μήπως είναι ανώμαλοι, ανεγκέφαλοι, κόπανοι, ανήθικοι, επιρρεπείς στην αυτοχειρία και σαδιστές; Με βεβαιότητα, όχι. Συνεπώς, κάτι άλλο θα συμβαίνει.
Κάποτε, σαράντα και παραπάνω χρόνια πίσω, είχαμε στην παρέα έναν Αργεντίνο. Ήταν ποδοσφαιριστής της ομάδας του Λεβαδειακού τότε, αλλά είχε στενούς δεσμούς με μια φιλική μου οικογένεια στο Αίγιο και ερχόταν συχνά στην πόλη. Ευκρινώς θυμάμαι μια συνομιλία μαζί του. Μου ’λεγε: «Δε βλέπω διαφορές ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Αργεντινή. Όπως ζείτε εσείς, κι εμείς τα ίδια πάνω – κάτω ζούμε. Άλλοι έχουν πολλά, άλλοι λίγα. Στις παρέες, τα ίδια με σας κουβεντιάζουμε, για τα ίδια παραπονιόμαστε, τους ίδιους πόθους και τις ίδιες ανησυχίες έχουμε. Αν δεν μας χώριζε η γλώσσα, μολονότι βρισκόμαστε σε διαφορετικές τροχιές του πλανήτη, θα έλεγα πως είμαστε αδελφές χώρες. Αδελφοί κόσμοι».
Πράγματι, σε όλους τους λαούς, ευδοκιμούν όλες οι ποιότητες, από τους πιο άξιους μέχρι τους πιο ανάξιους. Σε διαφορετικές πιθανόν ποσότητες, αλλά όχι σε βαθμό χάσματος. Όλοι οι λαοί έχουν το ίδιο αίτημα: ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Τουτέστιν, οικονομικά μέσα, τομέας Υγείας, τομέας Παιδείας, ασφάλεια, ευκαιρίες ανάδειξης, εφαλτήρια ανέλιξης, ελευθερία δράσεων. Όλα αυτά και τα συνώνυμα άλλες κοινωνίες τα έχουν σε επάρκεια, άλλες τα μισοκαταφέρνουνε κι άλλες περνάνε ζόρικα. Ιδίως, στο κεφάλαιο της ελευθερίας λόγου, σκέψης κι επιλογών, έχουμε τα δύο μοντέλα που όλοι ξέρουμε, το ένα του αυταρχισμού και της καταπίεσης, είτε κεκαλυμμένα είτε απροκάλυπτα, και το άλλο με τα δημοκρατικά ήθη και την λαοπρόβλητη διακυβέρνηση. Η δεύτερη κατηγορία έχει συγκεκριμένα γνωρίσματα: τα όργανα της Διοίκησης (πρέπει να) υπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα και, κατά συνθήκην, της πλειονότητας, δίχως να αδικούνται οι όποιες μειονότητες / (πρέπει να) εξασφαλίζεται η αρχή της ισότητας / (πρέπει να) προστατεύονται κι ενισχύονται τα πάσης φύσεως ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, όπως είναι η ευχερής πρόσβαση στη μόρφωση και οι ανοιχτοί δρόμοι στην κοινωνική κινητικότητα ή το αυτονόητο αγαθό της καλής ιατρικής περίθαλψης / και πολλά άλλα που συνιστούν και το αίτιο που γεννήθηκαν κι επιζούν οι συμβιώσεις μας. Αυτά εξασφαλίζονται στις δημοκρατικές και φιλελεύθερες κοινωνίες μας;
Ας το αφήσουμε, γιατί έξω νύχτωσε. Το γεγονός, πάντως, πως ο Μιλέι προτιμήθηκε, δείχνει ότι ή οι Αργεντίνοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται, ή εμείς δεν ξέρουμε τι μας γίνεται. Και το λέω αυτό, διότι σχεδόν όλοι οι γνωστοί Έλληνες πολιτειολόγοι, εκλογολόγοι, δημοσιολόγοι, αργεντινολόγοι, παπυρολόγοι, ωτορινολαρυγγολόγοι και οι υπόλοιποι, δείχνουν να μην έχουν καμιά επιφύλαξη πως οι πολίτες της Αργεντινής σχεδόν παραφρόνησαν! Κι οι πιο πολλοί … τετοιολόγοι, μάλιστα, αντιστοιχίζουν την αργεντίνικη περίπτωση με το ημέτερο εκλογικό αποτέλεσμα στα 2015! Τότε, που μόλις τέσσαρα χρόνια νωρίτερα οι λεβέντες μας μάς είχαν θάψει αβάπτιστους, και ο κόσμος παραμίλαγε! Και μας εγκαλούν γιατί δεν τους ξαναψηφίσαμε! Γιατί δεν ξανα – επιλέξαμε τους νεκροθάφτες μας!
Δεν κρίνω αν ο ΣΥΡΙΖΑ δικαίωσε τις προσδοκίες της εκλογικής πλειονότητας – σαφώς, δεν τις δικαίωσε -, αλλά δεν υπήρχε κι άλλος παράδρομος. Η λογική λέει πως κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο Μπουένο Άιρες. Κι όμως, κατά την ελληνική εκδοχή, οι Αργεντίνοι μουρλάθηκαν (“εξαπατήθηκαν”, κατά το ευγενέστερον), όπως κι εμείς στα ’15! Έτσι διατείνονται οι φωστήρες μας. Γούστο τους και καπέλο τους! Δικιά τους είναι η τράπουλα κι ό,τι θέλουν την κάνουνε!