“Τους προσκαλώ σε μια επικοινωνία τετ α τετ να μιλήσουμε
Επιστρέφοντας απο την διήμερη Προσκυνηματική και πολύ εποικοδομητική εκδρομή της ενορίας μας στις περιοχές της Θεσσαλίας και δη Βόλο – Λάρισα – Κατερίνη, ενημερώθηκα απο το τηλέφωνο ότι σε αρκετά σημεία κεντρικά της πόλης μας, κάποιοι που υπογράφουν ως (Α) έγραψαν διάφορες υβριστικές εκφράσεις εναντίον του προσώπου του Σεπτού Ποιμενάρχου μας, εκφράσεις οι οποίες δεν προσβάλουν μόνο το πρόσωπο του Σεβασμιωτάτου μας αλλά και τον ίδιο τον Κύριο μας, διότι ως γνωστό Επίσκοπος σημαίνει εις τόπον και τύπου Χριστού.
Ντροπή λοιπόν και αίσχος σε όλους αυτούς που ντροπιάζουν την Εκκλησία και το πρόσωπο του εσταυρωμένου Χριστού διά του Επισκόπου τους. Βέβαια όπως μας είπε και το Κυριακάτικο Ευαγγελικό ανάγνωσμα, (όστις θέλει οπίσω μου ελθείν), αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όσοι δεν θέλουν να ακολουθήσουν μπορούν να υβρίζουν, αλλά να σέβονται το πιστεύω του καθενός.
Βλέποντας καθημερινά τον πόλεμο κατά της Εκκλησίας αναρωτιέμαι τελικά πού πάμε; πού βαδίζουμε; τι κάνουμε; μήπως για όλα αυτά φταίμε εμείς ευρισκόμενοι απο πίσω και εννοώ την οικογένεια, μήπως δεν μιλήσαμε ποτέ στα παιδιά μας ως σωστοί γονείς, μήπως δεν τους είπαμε τι είναι ο Χριστός; Τι είναι ο Επίσκοπος;
Επιτρέψατέ μου να σας διηγηθώ μια ιστορία:
“Κάποιος νέος σε ηλικία ασθενής, ο οποίος ήταν άθεος βρισκόταν στο τέλος της ζωής του στο νοσοκομείο, στο διπλανό κρεβάτι νοσηλευόταν άλλος ασθενής ο οποίος συνεχώς προσευχόταν περιμένοντας την ώρα που θα τον καλέσει ο Κύριος κοντά του, λέγοντας συνεχώς δόξα σοι ο Θεός. Ο άπιστος βλέποντας όλα αυτά εκνευριζόταν όσπου κάποια στιγμή του φώναξε δυνατά σταμάτα επιτέλους να κάνεις και να λες αυτά και να επικαλύσε το όνομα του Θεού σου, ο ασθενείς όμως συνέχιζε το ίδιο, και πάλι ο άπιστος με έντονο ύφος του λέει τι επιτέλους κάνεις; δεν υπάρχει περίπτωση κανείς να σε σώσει. Τότε ο ευλαβής ασθενής του απάντησε, περίμενε και όταν φύγω θα δεις και εσύ τον Θεό μου αλλά και Θεό μας.
Όταν πλέον έφτασε η ώρα της αποχώρησης του πιστού ασθενούς οι γιατροί έπρεπε να τοποθετήσουν ένα παραβάν ανάμεσα στους δύο ασθενείς, όπως συνηθίζετε, όμως ο άθεος τους είπε να μην το κάνουν ώστε να δει τι πρόκειται να γίνει, και έτσι έγινε, η ώρα ήρθε, βλέποντας τον ευλογημένο αυτόν άνθρωπο να φεύγει σηκώνοντας ψηλά τα χέρια και το σώμα τρείς φορές και να φεύγει για τον ουρανό. Φεύγοντας η ευλογημένη αυτή ψυχή ένα λαμπερό φώς πολύ δυνατό γέμισε όλο το δωμάτιο λες ότι είχαν ανάψει χιλιάδες λάμπες, καθώς και μία δυνατή ευωδία πλημύρισε όλο το νοσοκομείο.
Όλα αυτά λοιπόν έκαναν τον άθεο αυτό ασθενή να πιστέψει τόσο πολύ ώστε να καλέσει τους γονείς του και τα αδέλφια του και με έντονο ύφος να διαμαρτυρηθεί λέγοντάς τους γιατί τόσα χρόνια δεν μου μιλήσατε ποτέ για το Χριστό. Στο εξής δεν θα μου μιλάτε για τίποτα άλλο παρά μόνο για το Χριστό”.
Αυτό το παράδειγμα το αφιερώνω στους γονείς και το συνιστώ στα παιδιά μας.
Θα ήθελα τέλος με αγάπη να απευθυνθώ σε αυτούς που υπογράφουν ως (Α) να τους παρακαλέσω και να τους προσκαλέσω σε μια επικοινωνία τετ α τετ να μιλήσουμε, να τους δω και να με δουν σαν φίλο και ως αδελφό, να μου καταθέσουν τις σκέψεις τους και τους προβληματισμούς τους και γιατί όχι να μην μιλήσουμε και για το Χριστό, ακόμα και αν το επιθυμούν να συναντήσουν και τον ίδιο τον Μητροπολίτη μας ο οποίος πάντα δέχεται τους ανθρώπους με γλυκύτητα και αγάπη , ιδιαιτέρως όταν πρόκειται για νέα παιδιά.
Αυτό είναι πιο έντιμο και πιο σωστό από το ότι να βρίσκουμε τρόπους κρυφά να μην μας δουν ώστε να πούμε την γνώμη μας γράφοντας διάφορους χαρακτηρισμούς ανώνυμα.
Η αλήθεια και η αγάπη είναι αυτά που θα μας ενώσουν.
Αθανάσιος Λιακόπουλος, Πρωτοπρεσβύτερος
