Υπερηφάνεια για τη Νεολαία τους έθνους! Το Πολυτεχνείο ζει!
To Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ) ιδρύθηκε το 1936 επί βασιλείας του Όθωνος, ως «Σχολή Αρχιτεκτονική». Το 1862 άρχισε να χτίζεται το σηµερινό Πολυτεχνείο στην οδό Πατησίων. Το Πολυτεχνείο τελείωσε το 1880 και στοίχισε 2.350.000 δρχ. δηλαδή 120.000 χρυσές λίρες Αγγλίας.
Τα χρήµατα ήταν δωρεές των Μετσοβιτών Ν. Στουρνάρη των Μ. και Ελ. Τοσίτσα και του Γ. Αβέρωφ. Το Πολυτεχνείο ονοµάστηκε το 1914 «Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο». Το 1973 της εξέγερσης o ολικός αριθµός των σπουδαστών στις ανώτερες σχολές του Πολυτεχνείου ήταν 4.380.
ΤΖΕΡΑΒΙΝΗ
Καθηγητή
Στην περιοχή ζωγράφου είναι η νέα Πολυτεχνειούπολη του Ε.Μ.Π που αντικατέστησε τα κτίρια της οδού Πατησίων.
Τα κτίρια του Ε.Μ.Π. παραµένουν σαν µουσεία. Τα χρόνια περνάνε αλλά ό,τι είναι όµορφο µένει αθάνατο. Ίσχύει για τα αρχιτεκτονικά έργα όπως και για τα ιστορικά γεγονότα. Η Ελλάδα του 20ου αιώνα δοκιµάστηκε µέσα από πολλές οδυνηρές Εθνικές περιπέτειες, µε αποκορύφωµα τη χούντα, µια ολιγαρχία συνταγµαταρχών που κράτησε µια ολόκληρη εφταετία, ανάµεσα στα χρόνια 1967-1974.
Αποκορύφωµα του αντιδικτατορικού αγώνα ήταν η Εξέγερση των φοιτητών και η κατάληψη του Ε.Μ.Π. από 14-17 Νοεµβρίου του έτους 1973.
Οι φοιτητές αντέταξαν τη δύναµη της νιότης τους και της πίστης τους στις µοναδικές αξίες της ∆ηµοκρατίας και της Ελευθερίας απέναντι στα άρµατα της ∆ικτατορίας. Ενωµένοι οι φοιτητές, κάτω από την κοινή πίστη στο δίκαιο του αγώνα τους, χωρίς κοµµατικές διεκδικήσεις, αλλά συµφιλιωµένοι κάτω από τον πόθο για ∆ηµοκρατία κλείστηκαν στο χώρο του Πολυτεχνείου Τετάρτη 14/11/73 και ώρα 10.20 π.µ. κλείνοντας τις πόρτες του κιγκλιδώµατος µε σιδερένιες βέργες, κάνοντάς τες σιδερόφραχτες.
Έτσι η κύρια πύλη στην οδό Πατησίων έκλεισε και σε λίγο το Πολυτεχνείο µεταβλήθηκε σε πραγµατικό φρούριο κλεισµένο µε το σιδερένιο τείχος του ισχυρού κιγκλιδώµατος που το περιβάλλει, τότε άρχισε ουσιαστικά η «εξέγερχη του Πολυτεχνείου» που ελεξίχτηκε σ’ αυτό που λέγεται συχνά «Το Έπος του Πολυτεχνείου».
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου έγινε από τους φοιτητές µε µόνα όπλα το λόγο, το τραγούδι και τα νιάτα τους. Οι δικτάτορες και τα όργανά τους όχι µόνο χτύπησαν τους αγωνιζόµενους φοιτητές άνανδρα και ύπουλα, αλλά σκότωσαν τα πιο θαρραλέα νιάτα της Ελλάδας, χωρίς όµως να καταφέρουν να σκοτώσουν το παλλαϊκό αίτηµα για ∆ηµοκρατία και Πολιτική Ελευθερία.
Τα αρχικά αιτήµατα των φοιτητών ήταν σπουδαστικά, ύστερα άλλα συνθήµατα επικράτησαν. Ελευθερία – ∆ηµοκρατία, Λαέ πολέµα σου πίνουνε το αίµα, Λαέ πεινάς, γιατί δεν πολεµάς, κάτω ο Φασισµός – Απόψε πεθαίνει ο φασισµός – Έξω ο 6ος στόλος – ο Αλλιέντε ζει – Κάτω η Χούντα – Ένας είναι ο αρχηγός ο κυρίαρχος Λαός – Έξω οι ΗΠΑ – έξω το ΝΑΤΟ – Ψωµί – Παιδεία – Ελευθερία – Έξι χρόνια αρκετά δεν θα γίνουνε επτά. Οι εκδηλώσεις του πλήθους ήταν εντονότατες οµαδικές και διαρκείς. Τα συνθήµατα επαναλαµβάνονταν και δεν ακούγονταν µόνο στο χώρο του Πολυτεχνείου, αλλά και στην περιοχή της Πρωτεύουσας, µε δύο ραδιοφωνικούς Σταθµούς τους οποίους εγκατέστησαν και έθεσαν σε λειτουργία οι σπουδαστές.
Όπως ένα συγκεκριµένο άκουσµα: Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο. Σας µιλάει ο ραδιοφωνικός σταθµός των ελεύθερων αγωνιζόµενων φοιτητών των ελεύθερων αγωνιζόµενων Ελλήνων.
Και συνέχιζε µε συνθήµατα, πληροφορίες, οδηγίες, παρότρυνση του Λαού για εξέγερση και γενική απεργία.
Οι σπουδαστές είχαν πετύχει τον κύριο σκοπό τους. Το Πολυτεχνείο ήταν ένα φρούριο και µέσα του η Ελληνική Φοιτητική νεότητα βροντοφωνούσε τη θέλησή της για την ελευθερία του Έθνους, την άµεση πτώση της δικτατορίας µε τη βοήθεια του Αθηναϊκού Λαού. Στο Πολυτεχνείο έπαλλε η καρδιά της Ελληνικής Λεβεντιάς.
Το Πολυτεχνείο ήταν πραγµατικότητα έργο των ανώνυµων της εποχής εκείνης, ήταν µια αυθόρµητη έκρηξη της νεολαίας στην αρχή, όλου του λαού στη συνέχεια. Ήταν αυθόρµητο και αιφνιδίασε τις οργανωµένες δυνάµεις, τις αιφνιδίασε και γι’ αυτό έγινε. ∆ιαφορετικά, θα είχε περιοριστεί σε µια ακόµη φοιτητική εκδήλωση. Μέσα σ’ εκείνα τα πλαίσια ο αγώνας του Νοέµβρη ήταν η ύστατη ελπίδα του Ελληνικού Λαού και της Ελληνικής Νεολαίας.
Σήµερα, καθήκον του κάθε Έλληνα και ιδιαίτερα του κάθε νέου είναι να µην ξεχάσει ποτέ τη θυσία της γενιάς του Πολυτεχνείου. Και όχι µόνο, αλλά σταθερά πρέπει να πορευόµαστε στο δρόµο της θυσίας εκείνης έχοντας για καθοδηγητές τα ιδανικά που ώθησαν τους νέους του Πολυτεχνείου στον πιο ευγενικό αγώνα και τελικά στη δικαίωση.
Aπό την εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”