Κάθε χρόνο, με την ίδια επαναλαμβανόμενη κυκλικότητα , κάνουμε τις ίδιες θλιβερές διαπιστώσεις για τα δικαιώματα και τους αγώνες των γυναικών, για το αυτονόητο: την ισότητα και την κάθαρση των διακρίσεων. Γνωρίζοντας πολύ καλά πως για όλες εμάς η πάλη 
για τη ζωή , τις ελευθερίες μας ,την αρτιμέλεια μας ,την αξιοπρέπεια μας, είναι σε κάθε στιγμή και σε κάθε δευτερόλεπτο του βίου μας , παλεύουμε και για εκείνες τις επόμενες μέρες, που θα έρθουν και δεν θα υπάρχει η έμφυλη τύφλωση και η παντοδυναμία των σεξιστικών προκαταλήψεων. Και ξέρουμε πολύ καλά πόσο επίμονες είναι οι ανισότητες σε όλες τις υπόλοιπες μέρες του ημερολογίου. Μια μέρα όμως το χρόνο, στις 8 Μαρτίου, ενώνουμε συλλογικά την κραυγή μας, τιμάμε τους αγώνες μας, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή , θα σταματήσουμε να είμαστε ‘’ετήσιες’’ και κομμάτι μιας μέρας μνήμης.
Στις αντιφάσεις, τα παράδοξα και τις σεξιστικές αναπαραστάσεις που τραυματίζουν οριζόντια την κοινωνία, στα πιο συνηθισμένα στερεότυπα και στις διακρίσεις που υφίστανται οι γυναίκες, φωνάζουμε : Καμιά γυναίκα στο έλεος της Ιστορίας. Καμιά γυναίκα αόρατη στην Ιστορία.
Φέτος η κραυγή μας θα είναι οργή και λυγμός, για τους ανθρώπους που άφησαν το μέλλον τους στα συντρίμμια του τραίνου. Σήμερα θα είμαστε πολλές και πολλοί, γυναίκες και άνδρες, ενωμένοι με τους νέους ανθρώπους στα συλλαλητήρια, μαζί στην απεργία, στις παλλαϊκές κινητοποιήσεις ,στις διεκδικήσεις για ίση μεταχείριση, στην πάταξη της διαπλοκής και του αυταρχισμού. Για να κάνουμε το πένθος αλληλεγγύη. Για να ανατάξουμε αυτή την τραυματισμένη χώρα. Για να σηκώσουμε ψηλά τις γυναίκες που έχουν το βάρος των σωμάτων των χαμένων παιδιών στις πλάτες τους.
